Een dier voor Roos

'Een dier voor Roos' is een prachtig prentenboek om uit voor te lezen!
Roos is niet zo blij met het nieuws van mama dat ze gaan verhuizen, dit in tegenstelling tot haar oudere zusje Lynn die er de voordelen van in kan zien.
Roos denkt vooral aan alles wat ze gaat missen als ze ergens anders wonen, zoals een boom die ze kan zien als ze in bed ligt en de duif die daar woont.
Mama ziet dat Roos erg aan het idee moet wennen en belooft dat de kinderen een huisdier uit mogen zoeken.

In dit boekje komen een heleboel dieren voorbij en het is leuk om te lezen hoe de kleine Roos nog niet precies weet hoe het dier heet; ze heeft zelf een naam bedacht voor zebra: een pyjamapaard!
Grote zus Lynn helpt haar waar ze kan en vertelt Roos dat een zebra ook nog iets anders is: een oversteekplaats op straat.

Naarmate het boek vordert zijn de kinderen zo druk met het kiezen van een huisdier dat ze helemaal vergeten dat ze bij een verhuizing een bekende plek gaan verlaten. Ze kijken uit naar de toekomst en naar hun nieuwe huisdier.
Jammer dat het verhaal niet langer is. Ik heb ook genoten van de vrolijke tekeningen van Paul Wolfs.

Ik heb 'Een dier voor Roos' graag gelezen en kijk uit naar een volgend kinderboek van Marleen Schmitz.

Marleen is een trotse oma van vijf kleindochters en voor elk van hen schreef ze een boek.
‘Een dier voor Roos’ is geschreven voor haar kleindochter Roos.

Op de warme, blauwe cover zie je drie, liefelijke illustraties van dieren die voorkomen in het boek. De titel heeft gele, mooi vormgegeven letters. De donker blauwe achterflap toont een duif boven op het dak. Hij houdt een toeter vast waarin hij roept: ’Een dier voor Roos’.

Maar wat bedoelt de duif hiermee?

Op een dag roept mamma Roos en haar oudere zusje Lynn bij zich. Ze klimmen op mamma’s schoot.
Ze zijn heel nieuwsgierig wat mamma gaat vertellen. En dan komt het nieuws: ze gaan verhuizen.
‘Gaan we dan in een ander huis wonen?’ vraagt Lynn.
Mamma knikt.
‘Waarom gaan we weg? vraagt Roos. ‘Ik vind het helemaal niet leuk.’
‘Het is een groter huis met een hele grote tuin en jullie kunnen er fietsen en een hut bouwen’, zegt mamma.
Lynn vindt het geweldig, want ze krijgt een eigen slaapkamer en een groot bed dat ze zelf mag uitzoeken. Ze is blij en gaat spelen.
Roos is verdrietig. Ze denkt aan alles wat ze zo fijn vindt in dit huis en wat ze straks allemaal moet missen.
Mamma denkt dat Roos nog aan het idee moet wennen en bedenkt een plannetje.

‘s Avonds als ze samen met pappa in de keuken eten klaar maakt gaat ze met pappa fluisteren.
Hebben ze een geheim?
Na het eten verklapt ze het geheim: Mamma en pappa zijn het eens geworden.
Lynn en Roos mogen samen een dier uitzoeken.
De kinderen zijn door het dolle heen. Uitgelaten roepen ze welk dier ze willen.
Roos wil een pyjamapaard.
Lynn zegt:’Dat is een zebra, suffie’.

De zusjes kibbelen er lekker op los; ze kunnen geen keuze maken.
Er zijn ook zoveel leuke en lieve dieren en alle twee willen ze een ander dier.
Mamma zegt dat ze naar de kinderboerderij gaan.
Daar zijn heel veel dieren. Die kunnen ze dan zien en aanraken.
Roos en Lynn vinden dat een goed idee.

Wat denk je, weten Roos en Lynn welk dier ze willen hebben als ze naar de kinderboerderij zijn geweest?
En welke dieren hebben ze allemaal gezien en geaaid?
Wordt het een giraf of een koe of misschien een zebra
Wat leren ze allemaal over de verschillende dieren?
Je leest het allemaal in dit boekje.

De auteur heeft op speelse wijze verwoord wat er komt kijken bij verhuizen; Hoe verschillend kinderen hierop kunnen reageren.
Dat het in het verschiet hebben van iets leuks kinderen kan helpen om het vertrouwde achter zich te laten en uit te kijken naar iets nieuws.
Voor kinderen is het moeilijk om een keuze te maken; maar dat niet alleen, hoe realistisch is hun idee?
De auteur heeft op subtiele wijze beschreven hoe kinderen op elkaar kunnen reageren als er weinig leeftijdsverschil is.
Ouders kunnen dan uitleggen waarom de jongste nog niet alles weet en dat je dan niet ‘suffie’ moet zeggen.
Ze leren samen te werken, naar elkaar te luisteren, rekening met elkaar te houden en na te denken.
Door het boek heen staan hartverwarmende illustraties, die zelfs volwassenen niet onberoerd laten.
Kinderen uit groep drie/vier kunnen het boekje waarschijnlijk zelfstandig lezen.

Het is jammer dat bij de eerste drie bladzijden tekst geen afbeelding staat; dat maakt het een beetje saai voor de allerjongste kinderen.

Marleen en Paul hebben samen een liefdevol, kleurrijk en leerzaam boekje gemaakt, dat kinderen vanaf vier jaar zeker zal aanspreken.

Vind je dit boek leuk? Lees dan ook de andere boeken. Het laatste boekje voor en over de kleinkinderen ‘Guusje gaat op avontuur’ is ook al verschenen.

Verhaal: 5*****
Leesplezier: 5*****
Schrijfstijl: 4****
Illustraties:5*****

Wat een mooi boek, alleen al om naar te kijken, heel mooi getekend en Marleen Schmitz levert weer een werkje naar haar hand af, dagelijkse gebeurtenissen verwerkt in een verhaal dat boeit!
Erg leuk om voor te lezen en voor de iets oudere kinderen om zichzelf in te herkennen.
Chapeau Marleen Schmitz en tekenaar Paul Wolfs!