Een meisje van honderd roman

Geschreven bij Een meisje van honderd

Sinds ik het boek Een Meisje van Honderd van mijn eigen vrouw Marion Bloem voor de zoveelste maal – maar nu in één ruk – las blijft het in mijn hoofd spoken en wil ik er graag iets over schrijven. Ik ben echter de laatste die dat mag doen. Net als elk ander mens ben ik natuurlijk bevooroordeeld en als levenspartner van de auteur net iets extra, maar dat neemt nog niet weg dat je daardoor nooit meer een boek van iemand die je na staat kunt lezen en daarover iets vertellen.
Het gaat mij er niet om te oordelen of het boek goed of slecht is, geniaal of smakeloos, een meesterwerk of een wegwerpartikel. Ik wil alleen maar vertellen wat mij in het boek raakt en verder niets. Is dat niet wat elke recensent doet? Beschrijven wat het boek met je doet.
Het begin allemaal vrij simpel, want in elk boek is er tenminste een hoofdlijn die je als lezer in de gaten houdt om de draad niet te verliezen. Als een reddingsboei voor een drenkeling houd je die tijdens het lezen het hele boek stevig vast. Een Meisje van Honderd beschrijft het leven van een Balinees meisje – Moemie -, wees van ouders die in 1906 in een rituele zelfmoord (Puputan), toen het eiland zich niet aan een koloniale macht wilde overgeven, ze of door eigen krissen of door Nederlandse kogels samen met vele anderen van de koninklijke familie omkwamen. Omdat Moemie oud wordt beslaat het verhaal een eeuw. Ze is helderziend en het boek beschrijft hoe wat ze ziet aanvankelijk erg verwarrend voor haar is. Ze moet leren te begrijpen waar wat ze ziet vandaan komt, hoe ermee om te gaan, wanneer te zwijgen en wanneer te spreken om uiteindelijk te ontdekken dat het niet uitmaakt wat we zien of weten, want het leven gaat zijn eigen gang. Niemand is te redden.
Dat is het echter niet alleen. Een tweede lijn is die van de Indo-Europese familie die Moemie in huis neemt. Deze familie wordt via het verhaal van Moemie vijf generaties lang gevolgd, van de stammoeder (haar man overleed jong) Mamelie die in de Noord Javaanse stad Semarang haar zeven kinderen op moet voeden via huwelijken, affaires, loyaliteit en verraad, liefde en jaloezie, tot de achterachterachterkleinkinderen die overal ter wereld zijn terechtgekomen en iets van hun verleden proberen te begrijpen, of juist helemaal niet. Het is dus ook een onvervalste familieroman.
De derde lijn komt voort uit de context van het verhaal. Het speelt zich allemaal namelijk af tegen de achtergrond van kolonisatie, een opkomend nationaal besef in Nederlands Indië, de inval van de Japanners, de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog (Bersiap), de dekolonisatie en hoe die tot in het heden zijn sporen nalaat in Indonesië (Bali 1965) of Jihadisme (9/11 en Bali Bombings). Maar ook sporen nalaat in het verhaal van de migratie en de diaspora van ontwortelde naar nieuwe aarde zoekende kinderen. In die zin is het ook een historische roman. Er bestaat geen enkel ander boek in de Nederlandse literatuur dat een dergelijk overzicht biedt over wat er gebeurd is in de afgelopen eeuw en hoe dat op het niveau van individuele mensen zijn gevolgen heeft gehad.
De vorm helpt bij het bij elkaar houden van het verhaal zonder dat het een voorspelbare chronologische vertelling wordt. Hoofdstukken vanuit het perspectief van Moemie, die vaak gebeurtenissen ziet die in de toekomst gesitueerd moeten worden wisselen af met hoofdstukken vanuit het perspectief van de eigentijdse nazaten die speuren naar of vertellen over het half verdrongen verleden. Zo vult het geheel zichzelf in, waardoor de dialoog van twee dementerende oudjes die over hun kamptijd praten zowel komisch als diep tragisch wordt.
Als je in eens na 450 pagina´s op de laatste bladzijde bent aangekomen en met die verschillende lijnen in je hoofd die ineens keurig bij elkaar komen en kolonisator verzoent met slachtoffers, dan blijft het nog lang nazoemen in je hoofd. Als een wees blijf je alleen achter.

Geschreven bij Een meisje van honderd

Ik vind dit boek een van haar beste boeken, eigenlijk wel de beste. Haar andere boeken zijn ook goed, maar deze springt er bovenuit. Ontzettend spannend, fascinerend, ik bleef geboeid en wilde weten hoe het zou eindigen. Wat ik erg mooi vind is dat alles met elkaar verweven is van het ene hoofdstuk naar een ander hoofdstuk. De gebeurtenissen vind ik levensecht, karakters van de personen die erin voorkomen zijn zo mooi omschreven en ze leven echt in het boek. Bepaalde hoofdstukken erg ontroerend vooral de periode van de oorlog. Het einde van het boek is een hele mooie ontknoping, wel sneu, maar heel mooi. In mijn optiek zou dit boek verfilmd kunnen worden. Hier mag Marion Bloem heel trots op zijn. Geweldig boek! Ik hoop ook dat het door een breed publiek gelezen zal worden. Dit boek verdient zeker een prijs!

Geschreven bij Een meisje van honderd

Een meisje van honderd mag als het magnum opus van Marion Bloem worden beschouwd. Met recht een meesterwerk, dat een breder publiek verdiend. Het is zo'n boek dat het moet hebben van mond tot mond reclame.
2012 is sowieso een bijzonder jaar voor Marion Bloem: 40 jaar in het schrijversvak en onlangs 60 geworden. En ook al is er veel belangstelling voor haar, het boek zelf krijgt niet de aandacht die het verdient.
Met deze familiekroniek overstijgt Bloem haar eerdere boeken met glans. Het is een grote roman in de traditie van bijvoorbeeld "Aarde der mensen" van Pramoedya Ananta Toer en "Honderd jaar eenzaamheid" van Gabriel García Márquez.
Er gebeurt van alles in Bloems roman. Ook struikel je met gemak over alle verschillende personages. Verdwalen doe je echter niet. Daarvoor is het werk te meeslepend. Ik kreeg er niet genoeg van en de verleiding was groot om voortdurend passages te herlezen. Zo'n mooi verhaal vond ik het.

Geschreven bij Een meisje van honderd

vanmorgen heb ik het boek dichtgeslagen - wat heb ik van dit verhaal genoten. Goed geschreven, meeslepend en absoluut de moeite van het lezen waard. Marion Bloem bewijst dat je met 60 levensjaren uitgebalanceerde verhaallijnen kunt schrijven. Wat zou ik Moemie graag willen ontmoeten...........

Geschreven bij Drieluik 2 - Een meisje van honderd

Dit boek geeft een prachtig inzicht in de "Indische" gemeenschap in Nederland en de zware omstandigheden waarin ze de tweede Wereldoorlog en de Bersiap én de komst naar Nederland beleefd hebben. Het is een ingewikkeld verhaal waarin vele personages voorkomen. Die ingewikkeldheid van het verhaal doet echter tevens op een bijzondere manier recht aan de vaak gecompliceerde verhoudingen tussen de gemeenschap onderling en hun omgeving. Al lezend besef je dat je nog heel veel kan leren van de mensen die we zó goed denken te kennen, de Nederlands-Indische gemeenschap die gedwongen terugkeerde na de onafhankelijkheid van Indonesië. Een echte aanrader!

Geschreven bij Een meisje van honderd

Wat een prachtig boek! Aan één kant om nooit mee op te houden, aan de andere kant om het te koesteren en het in porties te lezen. Soms even wat verwarrend door de vele namen, maar als je dat door hebt is het een aaneenschakeling van verhalen en gebeurtenissen, die zó bij elkaar horen. Ken zelf alleen maar verhalen over Ned. Indië van mijn moeder, die er geboren is en van mijn vader, die er twee jaar als arts diende in het leger, maar heel summier. Marion Bloem geeft me, naast het enorme plezier om te lezen (hoe vreselijk bepaalde gebeurtenissen ook zijn) ook een stukje van het verleden van mijn ouders.
In ieder geval een aanrader voor iedereen die op een of andere manier verwantschap voelt met Ned. Indië, maar ook voor anderen een boeiend verhaal.

Zoals bijna al haar boeken, is Een meisje van honderd een meeslepend verhaal dat grote indruk op mij heeft gemaakt! Moemie sluit je direct in je hart..!

Van kinds af aan heb ik al veel boeken van Marion Bloem gelezen, maar dit boek steekt er voor mij met kop en schouders bovenuit. Het is een prachtige historische roman, over de geschiedenis van Nederlands Indië. De opbouw van het boek dat afwisselend het heden en het verleden beschrijft, doet mij denken aan de populaire boeken van Lucinda Riley, net als de ontknoping aan het einde van het boek, waarin de puzzelstukjes samenkomen.
Het boek vertelt het levensverhaal van Moemie, een paranormaal begaafde vrouw die opgroeit in Nederlands Indië, en de pleegfamilie waarin zij als weeskind wordt opgenomen. Haar paranormale gaven worden heel goed omschreven, net als haar gevoel dat ze ontworteld is en nergens echt bij hoort doordat ze een weeskind is. Verder vond ik het heel interessant om te lezen hoe het leven in Nederlands Indië voor, tijdens en na de Japanse bezetting was. Mijn opa en oma hebben helaas ook in de Jappenkampen gezeten en zijn na de oorlog naar Nederland gevlucht. Zij hebben hier vrijwel nooit over gesproken. Wat dat betreft had het boek net zo goed over mijn eigen familiegeschiedenis kunnen gaan.

Geschreven bij Een meisje van honderd

Boeiend vanaf de eerste regel, spannend, een boek voor een zeer groot publiek, absolute aanrader, goede verhaallijn een must voor in jouw boekenkast.

Geschreven bij Een meisje van honderd

Wat een prachtig boek ik kan het niet weg leggen zo zit ik in het verhaal!!
een aanrader voor iedereen die van Bloem, Bali en mooi verhaal houd!