... en ik hoop nog vele brieven

In …en ik hoop nog vele brieven lezen we over het contact tussen Timon en Robin en het verhaal is geheel autobiografisch. Het boek sprak mij aan omdat het een briefwisseling tussen twee mannen betreft en ook nog eens geruime tijd. Wat bespraken deze mannen met elkaar? Hoe lukte het hen om zo lang deze communicatievorm vol te houden?

Op de achterflap en in het boek zijn een aantal foto’s van de mannen te vinden en je ziet hoe fijn en vertrouwd hun contact was. Helaas overlijdt Robin op veel te jonge leeftijd, maar de herinneringen aan elkaar is voelbaar is dit boek. De briefwisseling begint op 10 oktober 1996 en eindigt op 28 maart 2019; de dag dat Robin de strijd tegen zijn ziekte verliest.

…En ik hoop nog vele brieven is een boek die de lezer niet alleen meeneemt in een bijzondere vriendschap, maar ook naar een stukje nostalgie. Zo blikken we echt terug naar hoe het leven was tussen 1996 en 2019. Waar Timon en Robin de brieven startte als twintigers, eindigt het 23 jaar later als ze veertigers zijn. De mannen geven ons een kijkje in hun sociale leven, maar ook hun werkende leven. Langzaamaan komen de mannen in het leven van huisje, boompje, beestje, maar de vriendschap blijft bestaan.

Opvallend aan de opbouw van het boek is dat vooral de eerste jaren vrij veel aandacht krijgen, daarna neemt de tijd een sprongetje, maar wordt de briefwisseling per jaar ook minder. toch vond ik dit aan het eind van het boek weer wat minder en las ik met een brok in mijn keel de pijn en verdriet van zowel Timon en Robin.

In dit boek geven de mannen letterlijk een kijkje in hun leven. Wat mooi dat de brieven zijn bewaard en nu tot dit verhaal zijn gebundeld! Het is een mooi naslagwerk voor Timon, maar ook voor de nabestaande van Robin. De brieven zijn puur, soms weinigzeggend, maar toch vol vriendschap en vertrouwen naar elkaar. Want de mannen bespreken echt alles. Van muziek tot voetbal, van vrienden tot hun omgeving, van hun kinderen tot hun partners en natuurlijk over hun gezamenlijke vrienden.

Voor mij is … en ik hoop nog vele brieven een boek die ik steeds een stukje las. Omdat het chronologisch is opgedeeld, pakt het boek makkelijk op, maar legt het ook makkelijk weg. Het leest bijna als een dagboekvorm van twee mannen die de vriendschap nooit uit het oog zijn verloren, ondanks dat hun contact onregelmatig was.

Timon en Robin hebben wel eens gekscherend gezegd dat hun briefwisselingen tentoongesteld zouden moeten worden. Dit boek is een eerbetoon op hun vriendschap. In het voorwoord is te lezen ‘ We schreven om elkaar te vermaken’ en dat is precies wat dit boek met de lezer doet.