Engelenlust Memoires van een necrofiel

Bij het zien van een YouTube-filmpje over Ted Bundy, waarbij Ted zijn daden omschrijft alsof het de normaalste zaak van de wereld is, werd de interesse van de auteur gewekt. Dit is ook hoe hij het boek heeft neergezet: de schrijver van de brief aan Ravengirl omschrijft zijn misdaden alsof het de normaalste zaak van de wereld is, hij heeft helemaal geen schroom. Dit zorgt voor een nogal lugubere sfeer. Verscheidene keren tijdens het lezen, leg je het boek toch opzij, zucht je even, moet je even bekomen en heb je toch wat meer tijd nodig om verder te lezen. Af en toe zat ik zelfs heel even met rode kaakjes op de trein en keek ik om mij heen om te zien of niemand wist wat ik aan het lezen was. Maar stoppen met lezen doe je niet eenmaal je bent begonnen aan het boek.

Ook hier weer heeft de auteur uitstekende research uitgevoerd, Kevin heeft zich wel erg verdiept in necrofilie, bepaalde delen in het boek zullen zeker niet makkelijk geweest zijn om ze neer te schrijven.

Voor de lezer blijft het nogal vaag wie nu wel de schrijver van de brief is en je gaat je hierover vragen stellen. Af en toe ga je je zelfs afvragen of de auteur het niet over zichzelf heeft, zo heeft het hoofdpersonage net als de auteur ros haar en heeft hij ook literatuur gestudeerd. Zou het dan toch kunnen dat hij zich teveel verdiept heeft in dit thema? Wie weet…

Engelenlust is geschreven met een enorme precisie, er werd nagedacht over alle woorden. De levendigheid en de rijkheid van de Nederlandse taal wordt weer op een magische manier tot leven gebracht door Kevins wonderbaarlijke pen. Hij heeft een enorme bagage aan Nederlandse woordenschat en weet deze op een sublieme manier te benutten. Bovendien schrijft hij op een fantasierijke en beeldende wijze waardoor je niet zomaar rustig een boek zit te lezen. Nee, als lezer bevind je je in het boek en maak je er echt deel van uit. We worden in het boek gezogen door de woorden van de auteur die ons meeneemt tijdens zijn ontdekkingsreis in de wereld van necrofilie. Gezien het akelige thema van Engelenlust is het toch soms wel griezelig. Kevin heeft een eigen typische schrijfwijze ontwikkelt, die mij doet denken aan enkele van de groten uit de klassieke (vaak Engelse) literatuur waar hij in zijn boeken ook vaak naar verwijst: Shelley, Poe, Raleigh, Baudelaire, Markies de Sade, … . Waardoor hij ook één van de betere Vlaamse auteurs is van dit ogenblik. Klein en leuk detail is de verwijzing naar Blackwell in Engelenlust en voor de oplettende lezers is er zelfs een Easter egg in verborgen.

Het verhaal is gewaagd en er is lef nodig om het te schrijven. We volgen het leven en het denken van een necrofiel. Wat voor hem als normaal wordt beschouwd is voor ons bizar, gruwelijk en zelfs ondenkbaar. Als lezer wordt je ook wel nieuwsgierig naar wie Ravengirl is, vooral wanneer de schrijver van de brief aanhaalt dat Ravengirl maar haar alias is. Als lezer krijg je een waterval van emoties over je heen tijdens het lezen van Engelenlust: medelijden, gruwel, afschuw, schaamte, … en meermaals ga je er toch even bij zitten om na te denken. Ik vroeg me tijdens het lezen af en toe af hoe het er echt aan toe gaat bij een begrafenisondernemer en wat er allemaal met de dode lichamen gebeurt zonder dat wij er weet van hebben.

De manier waarop Kevin met onze Nederlandse taal omgaat is magie, hij put uit een rijke en beeldende woordenschat, waarbij hij literatuur schrijft om U tegen te zeggen in combinatie met een zeer gewaagd onderwerp die hij op een originele manier weergeeft. Weeral een pareltje uit Kevins pen. 5 sterren *****

Engelenlust (*****)
K.R. Valgaeren
Uitgeverij Houtekiet

Auteur
K.R. Valgaeren studeerde Westerse Literatuur in Leuven. In 2011 won zijn boek De Ziener prompt de Schaduwprijs voor het beste spannende debuut in de Lage Landen. Seance werd genomineerd voor de Harland Awards Romanprijs, en in 2018 belandde zijn bovennatuurlijke thriller Blackwell op de shortlist van de Hercule Poirotprijs. Engelenlust is zijn vijfde boek.

Quote:
Soms wordt de minnaar van de doden in de vakliteratuur weleens vergeleken met een vampier. Als prille volwassene stond dat idee mij wel aan, omdat ik als hopeloze romanticus een verwantschap voelde met het duistere wezen van de nacht dat smacht naar zwarte schoonheid in een eeuwig bestaan dat gebukt gaat onder een diepe melancholie. Een wezen dat zich in stand houdt door andermans bloed te drinken, wat misschien wel de meest erotische handeling is die ooit ontsproten is aan de menselijke fantasie.

Synopsis
De auteur neemt je mee voor een wandeling door het leven van een necrofiel. Vanaf de vroege jeugd, via de schooltijd naar de jong-volwassenheid waar de wellustige praktijken tot ontwikkeling komen, om te eindigen in een ter beschikking stellen van zijn eigen lichaam.

Recensie
Het verhaal is volledig geschreven vanuit het hoofdpersonage door middel van een brief waarin hij zijn memoires overdraagt aan RavenGirl, een medestander van zijn liefde voor de doden aan wie hij zijn lichaam toevertrouwd na zijn overlijden.

De auteur hanteert een schitterende schrijfstijl in dit verhaal van hoogstaande kwaliteit. Deze schrijfstijl geeft het niet alledaagse, duistere onderwerp van necrofilie een bepaalde schoonheid mee. Al is het nog steeds heftig om over dit onderwerp te lezen. Het boek is daarom ook niet aan te raden aan lezers met een tere ziel.

Mocht je als lezer wat eelt op je ziel hebben gekweekt dan is dit boek zeker een aanrader. Het geeft inzicht en wellicht enig begrip voor de gedachtengang en handelingen van de necrofiel, ondanks dat het natuurlijk buiten kijf staat dat dit verboden en onsmakelijke acties zijn.

Doordat de auteur zich goed over het onderwerp heeft laten informeren door vakliteratuur ontstaat er een verhaal dat realistisch is te noemen. De realiteit is daarentegen niet voor te stellen omdat je niet verwacht dat dit in iemands gedachten op kan duiken. Om het als een fantasievol verhaal te zien is makkelijker te behappen en door de uitstekende manier van schrijven is het boek moeilijk weg te leggen.

Hiervoor dus alle eer aan de schrijver die van dit onderwerp een niet weg te leggen verhaal heeft weten te maken.

Ieder jaar lukt het Valgaeren om zijn boek te bombarderen tot een van mijn favorietste van dat jaar. Ook dit keer weer.

Ondanks het gruwelijke thema, waarbij ik meerdere keren vol afschuw zat te lezen. Toch heeft het verhaal ook iets poëtisch en ik betrapte mezelf er op dat ik heel af en toe begrip voor het hoofdpersoon kon opbrengen. Althans, tot op een zeker moment. Daar kan ik echter niet over uitweiden zonder te veel te verklappen.

Het hoofdpersoon schrijft zijn memoires op aan een vrouw die net als hij is. Zijn levensverhaal, van kind tot aan zijn dood en zijn groeiende fascinatie voor necrofilie die in zijn bewoordingen ‘een eerbetoog is aan de doden’. Niemand in zijn omgeving vermoedt ook maar het minste. Hij is een nette, intelligente, doorsnee man, die zich dan wel een beetje afzijdig houdt, maar verder geen vreemd gedrag vertoont.

Valgaeren doet dat op zijn typisch meeslepende, ouderwets aandoende stijl die je terugbrengt naar oude tijden, vergane glorie en grootmeesters uit de literatuur van een paar eeuwen terug.

Nergens wordt het verhaal langdradig, en ondanks de lugubere scénes, blijf je geboeid tot de laatste letter.

Ik vind de titel ook geniaal gekozen, want het slaat op meerdere dingen. Dat zal de lezer dan wel ontdekken. Vooral de tweede verklaring vond ik wel bizar en grappig tegelijkertijd.

Als kers op de taart: de epiloog heeft nog een verrassing voor de lezer in petto.

Ik vind het bewonderenswaardig en getuigen van lef dat de auteur dit onderwerp heeft gekozen en van de gruwelijkheden toch nog iets moois en soms zelfs romantisch kon maken. Dat zullen er hem niet veel nadoen. Zowel de schrijfstijl als het verhaal zijn buitengewoon origineel.

Wat ik interessant vond, buiten het eens in het hoofd kijken van een geest die mijlenver afwijkt dan deze van de gemiddelde mens, waren de stukken en voorbeelden over necrofilie in het verleden, de literatuur en de kunst.

Een prachtig geschreven, vreemde roman over een van de donkerste (en minst gekende?) fetisjen van de mensheid.

Zoals al de vorige boeken van Valgaeren leest ook deze vlot. Het neemt je mee in de zieke geest van een necrofiel. Ikzelf hou wel van het donkerdere genre. Als je voor dit genre te vinden bent is dit ook een echte aanrader.

Engelenlust, het levensverhaal van een necrofiel. Wat drijft een necrofiel, wil ik dat wel weten?? Eigenlijk niet, maar toch vind ik het een interessant onderwerp.
In het boek vertelt het hoofdpersonage aan RavenGirl het verhaal van het dode lichaam dat zij straks zal begeren. Je krijgt te lezen over zijn eerste ervaringen met het beminnen van een dood lichaam en wat dat met hem doet. Hoe ver gaat een necrofiel om aan zijn behoefte te voldoen??
Is het gruwelijk?? Soms wel, maar toch krijg je op een bepaald moment sympathie voor de necrofiel en begrijp je soms zelfs waarom hij doet wat hij doet. Ook komt er wel wat humor en romantiek in voor, hoe dit te combineren valt met het onderwerp moet je zelf maar ontdekken door het boek te lezen.
Ik heb er van genoten om deze lugubere zaken te lezen, als je dat genieten kan noemen. Het had van mij zelfs nog iets akeliger mogen zijn, maar dat is dan weer mijn mening.

https://leuk-lezen.webnode.be/l/engelenlust-van-kevin-valgaeren/

Kevin Valgaeren doet wat geen ander kan.
Een markant, toch wel ook makaber verhaal neer pennen wat de lezer soms met afschuw, soms met iets wat op begrip lijkt te vervullen.
Een thema wat toch erg een taboe is in onze maatschappij en toch weer aan het daglicht moet komen.
Ook dit boek meteen weer in een ruk uitgelezen en inmiddels een tweede keer omdat dit toch bijna weer een jaar geleden was.
Kevin Valgaeren is een meester in de pen met een meesterlijk brein en inleving.
Hij weet het zo te schrijven dat je echt mee leeft in het verhaal, het verhaal van alle kanten ervaart.
Eenmaal in de greep ervan en je komt er niet meer van loos.
Zelfs dagen na het lezen werkt dit nog na.
Kevin Valgaeren doet wat geen ander kan, een thema belichten wat toch erg in het donker gebeurd én begrip te groeien voor deze " arme " ziel. Aanrader.