Gegrepen Een meisje van twaalf jaar wordt verkracht. Ze zoekt een veilige plek, maar brengt daarmee juistzichzelf in gevaar.

Wat als je op een plek waar jij je veilig waant in één klap je onschuld en kindzijn wordt afgenomen? Femke Ekelhof vertelt op indringende en integere wijze over de traumatische aanranding en verkrachting die ze heeft meegemaakt. Het verhaal is autobiografisch en op twaalfjarige leeftijd is ze voorgoed kind af. De impact op haar latere leven wordt op een confronterende en heftige manier duidelijk voor de lezer.
Op twaalfjarige leeftijd wordt Femke aangerand vlakbij haar ouderlijk huis. Alsof dit al niet ernstig genoeg is wordt ze korte tijd later ook nog eens verkracht. Op advies van de politie moet Femke in de klas vertellen wat haar overkomen is om de medeleerlingen waakzaam te maken. Niet Femke maar de leerlingen staan centraal. Het is ongelooflijk om te lezen hoe de hulpverlening faalt omdat er telkens niet naar Femke wordt geluisterd en haar hulpvraag. De docenten geven gevraagd en ongevraagd advies maar nergens lijkt het om Femke te draaien.
Terwijl je dit zo leest word je door hevige emoties overvallen, dat zoiets kan gebeuren! De hulpverlening zit vast aan protocollen en lijkt een 9 van 5 mentaliteit te bezitten. Er wordt voorbij gegaan aan de behoeften van een wanhopige puber. Femke gaat haar eigen gang en is een einzelgänger in de klas, ze vertoont sociaal wenselijk gedrag en trekt zich terug op haar kamer waar ze haar diepste gevoelens toevertrouwt aan haar dagboek.
Haar lichaam verafschuwt ze en ze krijgt een eetprobleem. Ze wil haar vrouwelijke rondingen kwijt. Nog steeds faalt de hulpinstantie. Als Femke achttien jaar is gaat ze het huis uit. Ze trekt in bij haar vriend en hoopt hiermee een nieuw leven te kunnen beginnen. Alleen worden haar problemen nog groter.
Wat een schrijnend verhaal, als lezer kun je je niet verplaatsen in wat Femke heeft meegemaakt. We kunnen proberen ons er een voorstelling van te maken. Maar het geeft een inkijk in een leven wat een hel moet zijn geweest. Femke heeft heel lieve ouders en leuke broertjes en toch komt ze niet met haar problemen bij hun. Dat begreep ik goed, ze zag het verdriet van haar ouders en ze wilde ze niet meer verdriet en pijn bezorgen. Haar schuldgevoel is groot.
Met respect denk ik aan Femke Ekelhof, ze heeft na heel veel jaren haar trauma aan het papier toevertrouwd. Ik hoop dat helend werkt en vooral dat het boek zijn weg vindt naar het onderwijs en de hulpverlening omdat het goed leermateriaal is.
Over een poosje komt er een vervolg, Onbegrepen, wat ik heel graag wil lezen want ik ben heel nieuwsgierig hoe het verder is gegaan met Femke.

Choquerend, verdriet, pijn, kracht, vecht, doorbreekt de stilte. Zeker een aanrader, je leest het met grote ogen in 1 ruk uit.

Jezus... wat een boek, ik heb hem in een middag uitgelezen. Je weet dat mensen wel eens wat meemaken, maar als je dit leest dan verwacht je niet dat dit waar gebeurd is en dat de instanties hier zo slecht mee omgegaan zijn. Het is een goed boek met een stevig verhaal waarvan het jammer is dat dit waar gebeurt is. Ik hoop dat hulpinstanties hier lering uit trekken.

In tegenstelling tot waar ik bang voor was, triggers, heb ik je boek in één ademteug gelezen. Je hebt me gegrepen met je verhaal. Het is dat ik weet dat het waargebeurd is, maar anders zou ik denken dat het een fictief verhaal zou zijn, een steengoede thriller. Zo'n thriller die het zo goed maakt omdat de spanning om te snijden is. En er steeds weer vreselijke dingen gebeuren. In en in verdrietig is het dat het jouw verhaal is. JOUW verhaal.

Bij de boekpresentatie kon ik helaas niet aanwezig zijn.
Gelukkig was online bestellen ook een optie. De kaft ziet er al onheilspellend uit.
Het oog en de traan zijn werkelijk van Femke zelf.
Bij bladzijde 3 kon ik het boek nauwelijks wegleggen. Het verhaal pakte mij.
Er waren veel gevoelens die ik herkende, door een jarenlange ervaring met een stalker.
Veel raakvlakken, zoals Angst, alert zijn, met ratio redeneren, gevoel uitschakelen.
Letterlijk op de vlucht zijn en dealen met de dagelijkse triggers. Ik heb veel gehuild, want het was zeer confronterend.

De hulpverlening kan van dit boek veel leren. Dat slachtoffers geen man krijgen toegewezen,
dat praten over een traumatische ervaring WEL aan te raden is.
Dat medicijngebruik en beslissingen in overeenstemming met de persoon zelf wordt gedaan!
Dat kinderen zélf aangifte mogen doen en dat politie mensen wel wat meer medeleven konden tonen in die tijd...
En als je iemand kent die vreselijke dingen heeft meegemaakt dan is het zeker een aanrader om te lezen zodat je weet wat jij voor iemand kunt betekenen. Vaak is dat het bieden van een veilige plek...

Femke maakt zich sterk voor mensen die traumatische ervaringen hebben opgedaan,
zij is de stem die deze vreselijke stilte doorbreekt. (zie ook doorbreek de stilte website)
Een prachtige moedige vrouw die dit boek geschreven heeft, ik raad het zeker aan.
Het boek kan hoop bieden aan mensen die midden in een vreselijke tijd zitten, en het troost de mensen die iets zelf of van dichtbij mee hebben gemaakt. Dit boek is een MUST have.

De woorden die in mij opkomen tijdens het lezen zijn: heftig, ongelofelijk, hoeveel kan een mens aan, wat doen mensen elkaar aan, macht maakt veel kapot. Buiten dat kwamen er ook veel vragen bij mij naar boven. Wat maakt dat Femke toch niet terug valt op haar ouders die ze beschrijft als enige die ze vertrouwd. Werkt het zo dat dreigementen dusdanig invloed op je hebben, dat je andere beslissingen neemt, dan je diep in je hart wilt? Wat betekenen de karakterkenmerken die Femke heeft zoals structuur nodig hebben, moeite met het aankijken van anderen, liever alleen zijn dan in groepen, vreemde eend in de bijt voelen en anderen vreemd vinden, moeite met emoties. Had ze dit altijd al, en werd dit nog extra versterkt door die verschrikkelijke gebeurtenis.
Ook uit dit boek blijkt hoe belangrijk het is om ‘echt’te luisteren, wie je ook bent. Hulpverlener, familie, leerkracht,ouder, vriend(in). Helaas hebben de mensen waarmee Femke te maken kreeg in haar strijd, niet of nauwelijks naar haar geluisterd.

“Mijn mentor kijkt mij aan en zegt dat hij zal doen, wat hij denkt dat het beste voor mij is”.

Femke benaderde mij met de vraag of ik haar boek wilde lezen. Aangezien ik een aantal keer haar boek en het verhaal erachter had gelezen, stond dit boek op mijn lijst om te lezen.
Ik heb dit boek in één adem uitgelezen. Het is spannend en vanaf het begin pakt het verhaal. Je voelt de worsteling tussen het kiezen tussen twee kwaden. Maar ook de eenzame strijd die ze voert tegen haar verkrachter, zichzelf, haar lichaam, haar ouders, hulpverleners. vrienden, school en mannen.

“Ik lig in bad en kijk naar de zeepbellen, die zich op het water en op mijn lichaam hebben geïnstalleerd. Ze glimmen in alle kleuren van de regenboog. Ze zien er zo lieflijk en vrolijk uit, maar schijn bedriegt. Ookal stralen ze nog zo mooi, zonder aankondiging knappen ze stuk”.

Ik kon mij voor een deel inleven in de personages, want het is naar mijn idee onmogelijk om je voor te stellen wat Femke doormaakt. Knap hoe ze de personages beschrijft en je voelt de verschillende karakters.
Het heftige vind ik, dat je door een ‘onbekende’man in een situatie terecht komt, waar je zelf geen enkele invloed of controle op hebt. Één onschuldige middag kan je leven totaal veranderen.
De kaft geeft een duidelijk beeld van het verhaal en krijgt tijdens het lezen steeds meer betekenis.

“ Boosheid overheerst opeens, geeft kracht, vechtlust. Dat zo’n heftige emotie nog uit mijn beschadigde, ondervoede, lichaam kan komen, verbaast me”.

Ik ga zeker het vervolg lezen op dit boek met de titel (on) begrepen en ik hoop dat mijn vragen beantwoord worden, inclusief de vraag hoe ze de gebeurtenissen in haar leven heeft kunnen verwerken. Heeft ze dit met hulp of zonder hulp gedaan?Ik heb veel respect voor Femke, dat ze haar verhaal heeft opgeschreven en als je op haar site doorbreekdestilte kijkt, zie je dat ze nog meer doelen wilt bereiken, knap.
Zeker een boek die ik aanraad om te lezen.

Het boek gegrepen grijpt je aan. Femke schrijft uit eigen ervaring hoe ze in de knel raakt. Niemand die ziet hoe hard zij steun en hulp nodig heeft. Maar vooral ook welke hulp. Hulpverleners zeggen precies de verkeerde dingen, snappen niet wat er in haar omgaand. Hierdoor worstelde ze alleen en krijgt ze niet de hulp die ze nodig heeft. Werk je in de hulpverlening? Lees dit boek! Het is de kans om er achter te komen wat er in iemand omgaat met deze ervaring.

Femke Ekelhof: Gegrepen

Als Femke op de basisschool zit wordt ze voor het eerst geconfronteerd met ongewenste intimiteiten.
Ze is aangerand en er wordt gezegd dat ze het gebeuren maar voor de klas moet vertellen.
Alleen wel te verstaan en zo voelt het elke keer: helemaal alleen.

Enige tijd later wordt Femke vlakbij haar huis verkracht; ze is dan 12.
Femke zwijgt over haar trauma en probeert gewoon verder te leven.
Haar mentor van school merkt dat zij een zware last op haar schouders draagt.
Zodra hij het woord “verkracht” laat vallen, gaat het balletje rollen en worden haar ouders ingelicht en dan start de hulpverlening.
Alleen niet zoals Femke het zou willen.
Wat heb je als kind te vertellen want de “ouderen” denken jouw probleem beter te kunnen oplossen.
Femke wordt opgenomen en krijgt medicijnen die voor haar gevoel niets oplossen.
Haar behandelaars vinden dat zwijgen het beste is want met praten, beleeft ze alles weer opnieuw.
Helaas is dit voor Femke werkelijkheid: het steeds opnieuw beleven van de afschuwelijke verkrachting.
Als Femke “genezen” is, vindt ze dat ze haar vrouwenlichaam onaantrekkelijk moet maken.
Ze eet net genoeg om in leven te blijven.
Als een vriendin van vroeger contact zoekt met Femke besluit ze dat ze maar wat meer plezier moet maken want dat is wat er van haar verwacht wordt.
Zo komt Rene in Femke ’s leven.
Omdat Femke elke dag herinnerd wordt aan de enge plek vlakbij haar huis neemt Femke een besluit: zodra ze 18 is wil ze weg. Ze trekt bij Rene in want daar is ze veilig.

Wat een dramatisch verhaal.
Door het hele verhaal voel je als lezer de angst, eenzaamheid, woede en het niet begrepen worden.
Met dit boek heeft Femke haar eigen trauma omschreven.
Ze geeft goed aan dat het heel belangrijk is om je traumatische gebeurtenissen naar buiten te brengen.
Het verhaal heeft mij enorm geraakt.
Femke heeft een website opgericht: www.doorbreekdestilte.nl
Ik raad iedereen aan om daar eens een kijkje op te nemen.

Femke heeft mij benaderd of ik haar boek wilde lezen.
Bedankt Femke en ik hoop dat jij het een mooie recensie vindt.
Rozenburg, 22 juni 2014
Annemarie van de Kuilen

In dit autobiografische verhaal beschrijft Femke Ekelhof haar leven na een aanranding en verkachting. Dit overkomt haar als ze nog maar 12 jaar oud is. Het gebeurt dicht bij een plaats waar ze dacht dat ze veilig zou zijn. Het verandert haar voorgoed. Het verhaal leest als een thriller.
De cover laat een gebeurtenis uit haar boek zien en behoeft daarom verder geen uitleg.
Het is enorm knap van deze auteur om toch haar belevenissen op papier neer te zetten. Ze is tenslotte iemand waar niemand naar heeft willen luisteren, bij haar thuis niet, op school niet en bij de hulpverlening ook niet. Dan vind ik het heel bijzonder om deze stap te nemen. Niet alleen je verhaal opschrijven maar ook het boek uitgeven. Je durven blootgeven als het ware.
Daardoor is het een beetje een rauwe schrijfstijl, maar dat is de persoonlijke toets die het ook weer heel zacht maakt.
Na het lezen van dit gedeelte van haar verhaal (dit boek) heb ik de neiging om de link naar haar website naar de GGZ, huisartsen en personeel op scholen te sturen. Opdat het hun ogen opent. Vaak zijn ze te arrogant om iets onder ogen te kunnen zien. Zo overtuigd van zichzelf.
Ik heb veel respect voor deze auteur!

Wordt vervolgd...
Blijft Femke voorgoed uit de handen van de mannen die haar hebben verkracht? Kan zij verder leven met de wonden van en de herinneringen aan deze vrouwonterende gebeurtenissen?
In (On)begrepen, het vervolg op Gegrepen, kun je lezen hoe Femke van dag tot dag haar best doet te (over)leven.

het is een aangrijpend verhaal wat je niemand gunt.
goed beschreven en nodigt uit om verder te lezen.
Waar ik persoonlijk wel moeite mee heb is dat het een boek is zonder einde.
Om dit verhaal verder te lezen zal je weer het vervolgboek moeten aanschaffen......