Gerookte zalm Ebook Tooltip Ebooks kunnen worden gelezen op uw computer en op daarvoor geschikte e-readers.

Geschreven bij Gerookte zalm

Gerben Colster is het literair pseudoniem van Hans Dijkhuis ( Heiloo,1952), filosoof en schrijver. De lezer kruipt in het hoofd van de redacteur van het sufferdje De Luisterpost. Had ik als lezeres aanvankelijk wat moeite om me in die hoofdpersoon te verplaatsen, naarmate ik verder in het boek kwam werd ik steeds enthousiaster, meer ontroerd en geraakt door de detaillistische beschrijving van de op het eerste gezicht onbenullige situaties. Humor en satire wisselen elkaar af. “Je kunt een dorp wel verbouwen, veel verandert er niet”, zong Maarten van Roozendaal in zijn lied Postbode. In een interview met Joost Zwagerman in Vrij Nederland (2005) zegt hij: ‘Die regels zijn geïnspireerd op Heiloo, mijn geboortedorp. Heiloo was groen en keurig, in mijn ogen chic. Een aangeharkt dorp. Verslaggever en hoofdredacteur Falentijn woont in zo’n dorp en zijn leven speelt zich daar af. Op de vierkante centimeter. De gêne, het ongemak, de onhandigheid van de hoofdpersoon worden mooi beschreven. Hij is een uiterst fatsoenlijke man met voor hem op het verkeerde moment een aantal ongemakken, die Colster via Laurel en Hardy-achtige beelden weet te beschrijven. Ik heb erg moeten lachen. Het taalgebruik dat Colster Falentijn toedicht is dat van een uiterst fatsoenlijke man, zeer verzorgd, bijna archaïsch aandoend. De vele woordspelingen die refereren aan de gerookte zalm, zoals het neusje van de zalm, het Forellenkwintet van Schubert, de oranjerose nachtmerrie zijn vermakelijk. De gerookte zalm is vooral smakelijk en is inderdaad de rode draad in het boek. Het gebruik van Franse woorden en uitdrukkingen is expres over de top. Na hoofdstuk 12 volgt hoofdstuk 12 ½, een mooie vondst. Twee finales. De dood, de ouderdom, eenzaamheid, het opgesloten zitten in jezelf en daardoor moeite hebben met contacten, de liefde: thema’s die op subtiele wijze in het boek verwerkt zijn.

Geschreven bij Gerookte zalm

Bij het zien van de schitterende cover en titel verwacht je een kookboek vol recepten met gerookte zalm te gaan lezen en verheug je je erop om een recept uit te gaan proberen. Helaas, niets van dat alles, er staat geen recept met gerookte zalm in, hooguit een idee waar je gerookte zalm mee kan serveren. Toch heeft de gerookte zalm wel degelijk een grote rol in dit boek, het is in dit boek een metafoor voor al wat verboden is.

Het boek leest als een kabbelende rivier, is beeldend geschreven. Soms is het wat langdradig, heb je het gevoel dat het wel wat vlotter mag, maar toch kan je ook weer niet stoppen met lezen omdat je benieuwd bent naar de afloop. Het einde is voorspelbaar, maar dat is in dit geval niet erg omdat het een roman betreft. Het is soms droefgeestig zoals bijvoorbeeld in het stukje dat een leerling een lied van Mozart zingt en dat Falentijn beseft waar het over gaat. Een andere keer moet je lachen om een stukje zoals hoe Falentijn een pakje zalm in iemands tuin wil leggen als blijkt dat de bewoner niet thuis is. Je merkt dat hij in een soort midlife crisis zit, omdat hij alles nogal zwartgallig ziet, maar tegelijkertijd ook reëel is, dat hij ergens ook wel een beetje gelijk heeft.

Veel mensen zullen zich in de hoofdpersoon kunnen herkennen. Het onzeker zijn over wat en hoe iemand denkt over jou, het niet weten om te gaan met gevoelens, hoe een gesprek aan te gaan met mensen, het beseffen dat je ouder wordt en of je nog wel het leven wilt leven zoals je het tot nu toe leeft, of het niet eens tijd wordt om het over een andere boeg te gooien.

Kortom; deze roman is leuk voor tussendoor voor als je een boek wilt lezen waar je niet teveel bij hoeft na te denken.