Gevarenzone

Met Gevarenzone toont Sophie Hannah zich als een uitstekend auteur van psychologische thrillers en doet ze wat mij betreft niet onder voor een Tess Gerritsen en Karin Slaughter. Het boek leest als een sneltreinvaart en vooral de personages van de rechercheurs Simon Waterhouse en Charlie Zayler spreken mij bijzonder aan. Ik was dan ook verheugd dat deze twee personen ook in haar twee volgende boeken weer als een rode draad door het verhaal lopen. Een heerlijk spannend boek met een goed en onverwacht plot dat ik binnen 2 dagen uit had! Ik heb het boek 4 sterren gegeven i.p.v. 5 omdat ik haar volgende boeken 'Moederziel' en 'De ander helft leeft' nog spannender vond.

Drie jaar geleden is Naomi Jenkins, een succesvol zonnewijzerontwerpster ontvoerd en meerdere malen verkracht. Omdat ze persé niet als slachtoffer gezien of behandeld wilde worden, heeft ze niemand hier iets over verteld. Zelfs haar beste vriendin Yvon weet niet wat Naomi overkomen is. Ze is doorgegaan met haar leven alsof er niets gebeurd is.

Nu heeft Naomi sinds een jaar een gepassioneerde verhouding met de getrouwde Robert Haworth. Ze brengen iedere donderdagmiddag samen door in een motel. Naomi is hopeloos verliefd op Robert en leeft voor deze middagen met hem, voor zover zij weet voelt Robert hetzelfde voor haar. Dan opeens verschijnt hij niet op hun wekelijkse rendez-vous. Naomi is ten einde raad omdat ze zeker weet dat er iets vreselijks met hem gebeurd moet zijn; hij zou haar nooit zomaar laten zitten. Ze gaat met haar verhaal naar de politie, maar zij ondernemen veel te weinig naar Naomi’s zin, zodat ze zich genoodzaakt voelt hen een verhaal op de mouw te spelden. Een verhaal dat ervoor zorgt dat er een grootscheepse zoekaktie naar Robert op touw wordt gezet, dit verhaal zet echter een reeks ontwikkelingen in gang die Naomi nooit had kunnen voorzien en die Robert in een heel ander licht plaatsen.

Gevarenzone is een spannende, psychologische thriller, waarin we de gebeurtenissen niet alleen vanuit het perspectief van Naomi Jenkins volgen, maar ook vanuit dat van rechercheur Charlotte Zailer, die het onderzoek leidt dat volgt op Naomi’s gedeeltelijke leugen en wier liefdesleven aan complexiteit niet veel onderdoet voor dat van Naomi. Gedurende het politieonderzoek komen een aantal schijnbaar toevallige connecties aan het licht, die uiteraard geen toeval blijken te zijn. Menig thrillerauteur zou zich vertillen aan zoveel ‘toevallige’ details en verbanden, maar Sophie Hannah heeft een tot in de puntjes kloppend verhaal geconstrueerd, waarin alles leidt naar de toch nog verrassende ontknoping.

Geschreven bij Gevarenzone

Boeken worden tegenwoordig al snel psychologische thrillers genoemd, terwijl het mijn inziens dan meer een chickletthriller is. Dit boek mag echter met recht een psychologische thriller genoemd worden. Het boek zit goed in elkaar en is niet voorspelbaar of ongeloofwaardig zoals veel thrillers. Hier kunnen veel Nederlandse auteurs nog wat van leren!

Gevarenzone (en de andere boeken van Hannah) is een fijn boek om de tijd mee te doden. Geen literair meesterwerk, maar gewoon prettig leesbaar, spannend, soms wat vergezocht en langdradig misschien maar ook dat is een kwestie van smaak.

Gevarenzone gaat over Naomi Jenkins en haar liefde voor Robert Haworth. Na een zeer ingrijpende gebeurtenis in haar leven, komt deze liefde als geroepen: Robert is precies wat ze nodig heeft. Ze hebben een wekelijks rendez-vous in een motel, aangezien Robert getrouwd is en de relatie geheim moet blijven totdat hij zijn vrouw verlaat. Maar het loopt anders dan gepland. Is Robert wel de man die Naomi dacht dat hij was? Aan de andere kant hebben we inspecteur Charlie Zailey. Ook haar liefdesleven loopt niet op rolletjes. Het zijn twee aparte verhaallijnen, die uiteindelijk onverwacht samen komen in een spannende ontknoping.

Het eerst wat mij opviel, en tegenviel, was de schrijfstijl. Vooral in het begin schrijft Sophie Hannah Naomi's perspectief in de ik-vorm, die daarbij in de 'jij-vorm' refereert aan Robert Haworth. Waarschijnlijk was haar reden hiervoor dat ze Naomi's liefde en verbondenheid met haar minnaar wilde laten zien. Helaas vond ik dit veel te passief beschreven en had dit dus niet het gewenste effect. Het ergerde mij vooral. Wat ik ook raar vond, was het feit dat inspecteur Zailey wel door een auctoriale verteller werd beschreven. Die afwisseling heb ik nog weinig zo gezien in boeken. Verder vond ik de schrijfstijl wat te afstandelijk en passief. Op de een of andere manier kwam ik niet helemaal in het verhaal hierdoor. Jammer, want het plot is daarentegen juist fantastisch!

Al sinds ik van een collega-lezer hoorde over dit boek, leek het plot mij heel spannend en boeiend. Dit viel ook zeker niet tegen. Vooral de verhaallijnen komen op een mooie en onverwachte manier samen die de lezer op het puntje van de stoel houden. Hier en daar is het wat gruwelijk en ongeloofwaardig of té toevallig, maar het grote geheel blijf ik goed verzonnen en onvoorspelbaar vinden.

Over de personages ben ik minder te spreken. De #1 hoofdpersoon, Naomi Jenkins, heeft alle kenmerken van een round character; ze maakt van alles mee, en maakt ook de essentiële ontwikkeling door die het tot een round character maakt. Het probleem is alleen dat Sophie Hannah haar, evenals de andere personages, weinig diepgang meegeeft. Hoe dit komt ben ik zelf nog steeds niet achter, waarschijnlijk heeft dit ook weer met de passieve schrijfstijl te maken: er gebeurt wel veel, maar het wordt niet direct beschreven waardoor het slechts een verteld verhaaltje blijft, in plaats van dat je meegesleurd wordt. Op een of andere manier sprak Juliet Haworth mij nog het meeste aan. Haar karakter beschrijving - van de hardwerkende perfectionist die na haar verkrachting een depressie krijgt - kon mij gelukkig wel raken. Meestal is het alleen niet de bedoeling dat de antagonist de meeste sympathie oproept, dus of dit een compliment is, is een tweede....

Al met al een boeiend boek. Helaas vond ik de schrijfstijl niet zo goed gedaan, waardoor een hoop dingen, zoals de personages, eigenlijk niet goed uit de verf kwamen. Het plot, aan de andere kant, was wel zeer interessant en de samenkomst van alle verhaallijnen is bewonderenswaardig! Daarom toch drie sterren.