Godblind

Godblind ‘ the Red Gods are Rising’ is het debuut van Anna Stephens. Uitgever Harper-Voyager noemt het grimdark fantasy en vergelijkt het met werk van Mark Lawrence, Scott Lynch en Abercrombie. De daardoor opgewekte hoge verwachtingen komen helaas niet uit. Meer dan een middelmatig bloedig tussendoortje blijkt het niet te zijn.

De opbouw van het verhaal is niet al te evenwichtig en komt rommelig over. De opening waarin Rillirin de Koning ombrengt is snel, spannend en schept verwachtingen. Daarna sukkelt het een tijdlang aan totdat het verraad van een lid van het koningshuis leidt tot een gruwelijke gebeurtenis. Dit zie je al lang van tevoren aankomen zodat het verrassingseffect verloren gaat en alleen het brute geweld de aandacht opeist.
Er zijn meerdere verhaallijnen die op zichzelf best interessant zijn maar het lijkt alsof de draadjes van het plot op de verkeerde plaatsen en momenten aan elkaar vastgeknoopt worden. Dat maakt een chaotische indruk. De snelle afwisseling van de hoofdstukjes en de overmaat aan perspectiefwisselingen dragen daartoe bij. Bovendien halen ze de vaart uit het verhaal.
De hoofdpersonages wisselen elkaar voortdurend af en kennen een geringe emotionele ontwikkeling waardoor het verhaal wat simpel overkomt. Rillirin en soldaat Crys kennen nog de meeste groei. De vele perspectiefwisselingen bemoeilijken bovendien je inleving met de karakters en de korte hoofdstukjes zijn te vluchtig om diepgang te bewerkstelligen. De personages voelen daardoor wat gekunsteld aan. Bovendien vertelt de schrijfster het verhaal vanuit personages op momenten dat ze eigenlijk niets meer toevoegen. Hun daden zijn niet van belang voor het verhaal en ook hun ontwikkeling als personage ligt stil. Een voorbeeld hiervan is de gewonde Rillirin die geen innerlijke conflicten meer ervaart en ook geen belangrijke daden verricht. Daardoor is het niet nodig om het verhaal vanuit haar te vertellen. Hetzelfde geldt voor Dom die maar blijft doorlijden bij elke perspectiefwisseling en je niet meer weet te boeien.
De verhouding tussen Goed en Kwaad worden nogal zwart- wit uitgedrukt. Er lijken geen grijswaarden te zijn. Over gewetenskwesties maakt men zich niet druk in Godblind. Het blijkt ook vrij eenvoudig te zijn om tot het Kwaad te bekeerd te worden. Wanneer bijvoorbeeld de soldaten van de East-Rank luisteren naar misleidend toespraakje van hun legerleider en een contractje tekenen om een gouden munt te ontvangen zijn bijna alle 5000 manschappen voorgoed aan bekeerd tot het Donkere Pad. Dat is een nogal simpele gang van zaken en komt ongeloofwaardig over.
Ook de ontwikkeling in de seksuele geaardheid van Crys is een beetje vreemd en onevenwichtig. Want hoewel alle gruweldaden tot in de details worden omschreven en ook aanranding en verkrachting zonder blikken of blozen gepresenteerd wordt, blijft de intimiteit die we tussen Crys en zijn relatie zien beperkt tot een kuise kus. De rest wordt niet verteld en dat is jammer en past niet bij het karakter van het boek .
Ondanks de rommeligheid en onevenwichtigheid heeft het boek wel potentie. De personages en verhaallijnen zijn interessant en hopelijk weet de schrijfster ze in het tweede deel verder uit te diepen. De grootste uitdaging ligt erin om alle elementen tot een harmonieus en geloofwaardig geheel te smeden en wa