Grootser dan ik

Suzanne,

Het heeft me enkele dagen gekost om te laten bezinken. Nu nog steeds trouwens.

Ik voel het boek aan met aan één kant Smelt van Lize Spit (het relaas van een jonge vrouw, die met haar verleden worstelt) en aan de andere kant voel ik Thomas Mann met De Toverberg. Een soort tristesse van een wereld waarin je zelf op eigen wil je plek moeilijk kan vinden.

Tijdens het lezen, heb ik vaak moeten denken aan Camille Claudel en plots was ze daar op p. 155. Alma Mahler was me ook al door mijn hoofd geflitst.

Op p. 170 laat je Alain zeggen: De mens is in wezen alleen. Dat doet me dan weer denken aan mijn favoriete Hesse citaat, "I'm letzten Ende ist jeder alleine."

Op p. 189 viel een conversatie tussen Milan en Sara me op. Zij vraagt of ze hem kon vertrouwen en hij antwoordt dat hij geen geweten heeft. Dat wierp me 40 jaar terug naar een voorval met een kamergenoot tijdens mijn legerdienst in Duitsland. Ik was goed met hem bevriend maar op een bepaald moment is hij aan de heroïne geraakt. Hij heeft me toen, als vriend, op het hart gedrukt dat ik hem niet meer mocht vertrouwen. In wanhoop zou hij soms zijn eigen moeder verkopen. Ik ben hem na het leger spijtig genoeg uit het oog verloren.

Nog iets. Ik doe correctiewerk voor een aantal publicaties, vandaar de vraag. Ik las ergens vooraan in het boek "koffiedronk" en "koffiedrinken". Ik dacht dat dat in twee woorden moest.

Al bij al. Ik heb genoten van je boek en ga m zeker aanraden bij mijn vrienden.

Als liefhebber van boeken (van chicklit tot literatuur, ik lees alles wat los en vast zit) had ik grote verwachtingen van deze roman. Al heel lang ben ik fan van de blog van suzannebrink.nl. Haar stukjes blijven hangen. Dus ik was heel nieuwsgierig naar dit grotere stuk. Grootser dan ik is grappig en verdrietig tegelijkertijd, indrukwekkend en herkenbaar … ik vond het een heel bijzonder boek. Je voelt dat het studentenleven van Sara (de hoofdpersoon) niet goed kan blijven gaan. Je wordt meegesleept in haar gedachtewereld. En ik heb genoten van de woordschilderijtjes. ‘Hedera’s vond ik suffe klimplanten zonder bloem, die maar doorgroeiden. Elk blaadje werd een nieuwe hedera, het konijn onder de planten.’ Dit is maar een voorbeeldje. Grootser dan ik van Suzanne Brink. Van harte aanbevolen!

Brink heeft een mooie, heel eigen schrijfstijl. Geen woord te veel en elk woord raak. Ze trekt je vanaf de eerste bladzijde in het hoofd van de ik-persoon en ze laat je pas los als het boek uit is.

In één keer uitgelezen. Zelden als man zo goed mee kunnen leven met vrouwelijk hoofdpersonage. Helpt natuurlijk dat er zoveel bekends in zit: jong zijn in de jaren tachtig was heel bijzonder. Suzanne Brink kiest de juiste woorden, heeft een stijl die ontroert, met een heerlijke humor. Naar het einde toe wordt dat allemaal nog compacter, nog meeslepender, nog overtuigender. Ik krijg de hele tijd de neiging om zinnen uit het boek te citeren. Nou vooruit, één alinea:
'Hij stond op om het licht uit te doen. Toen hij weer ging zitten, was de afstand tussen ons kleiner geworden. We kropen millimeter voor millimeter naar elkaar toe. Het kan een kuil in de bank geweest zijn waar we langzamerhand samen in gleden. Ik wilde niet slikken, het klonk vochtig en opgewonden. Uiteindelijk wist ik het te camoufleren door naar voren te buigen om chips te pakken.'

Mooi verwoord en herkenbaar, ook omdat ik zelf nog in Kampen woon.

Dit boek leest als een speer en is daarnaast heel herkenbaar. Net als de hoofdpersoon ging ik ook studeren in de jaren tachtig en kwam terecht in een studentenwoning. Tijdens het lezen ging ik een stukje terug in de tijd en vele vergeten herinneringen kwamen weer bovendrijven. Alle hoop en verlangens, intense gesprekken, kennismakingen met het nachtleven..... Vond het erg interessant te lezen hoe Sara zich losmaakt van haar familie door zich min of meer aan Milan vast te klampen en hoe ze uiteindelijk toch op eigen benen komt te staan. Fijn boek.

Het boek geeft een goede sfeertekening van jong zijn in de jaren tachtig, heel herkenbaar is voor generatiegenoten van de schrijfster. Het boek is vlot geschreven.

Ik heb het met veel plezier in 1 ruk uitgelezen en heb genoten van de heel eigen schrijfstijl. Originele, grappige en rake vergelijkingen, veel humor, met daaronder een serieuze laag van geworstel en zoeken. De enorme kloof tussen de verlammende beklemming in het gezin en de onbegrensde mogelijkheden en ambities in het kampense studentenleven is prachtig verwoord.

Voor iedereen die de jaren '80 bewust heeft meegemaakt, en zeker voor mensen die in die jaren volwassen werden, is 'Grootser dan ik' een feest van herkenning. Het verhaal gaat over de wonderlijke tijd waarin je je aan je veilige (/dodelijk saaie) ouderlijk nest ontworstelt om grootse en meeslepende dingen te gaan doen. Suzanne Brink beschrijft situaties, gevoelens, waar je zelf nooit de woorden voor vond, soms in een zin van 5 woorden, heel treffend. Pijnlijk, ongemakkelijk, hilarisch. Vaak moest ik hardop lachen.
De hoofdpersoon is gevoelig en fantasierijk maar tegelijkertijd broodnuchter en grappig. In de bijrollen komen karakters voorbij die aandoenlijk, beminnelijk, tenenkrommend, fascinerend of gewoon een eikel zijn :-) Een sterk debuut, veel te snel uit, ik kijk nu al uit naar boek 2!

Deze debuutroman van Suzanne Brink neemt je vanaf de allereerste pagina mee in de gevoelige en kwetsbare wereld van Sara – een beginnend kunstenaar die genoeg heeft van het voorspelbare en kleurloze van het gelovige milieu en het uitzicht op een ‘droevige pony’. De kunstacademie is haar ontsnappingsroute, het studentenhuis haar nieuwe leven. Wat volgt is een hunkering naar vrijheid en (echte) liefde, een zoektocht waarin Sara naar de lezer toe weliswaar een open boek is, maar in haar gedrag naar anderen immer onzeker en kwetsbaar blijft. Het is een puur en mooi verhaal, vol ijzersterke observaties en subtiele humor. Prachtig en invoelbaar verwoord, waardoor je als lezer al snel met Sara meeleeft, in de hoop dat het toch nog goed komt. Maar Sara weet intussen ook dat een goede schilder ‘de essentie van een kwetsbare, zoekende, in wezen eenzame mens’ treft. En Suzanne Brink kan prachtig schilderen.