Heimwee naar bloed

Correnti heeft een bijzondere schrijfstijl, en in het begin is het wennen dat alles in de tegenwoordige tijd wordt geschreven. Door de tegenwoordige tijd te gebruiken lijkt het of je er bij bent. Ze maken gebruik van korte hoofdstukken en het boek beslaat een kort tijdsbestek, van 9 december tot 5 februari, onbekend jaartal. Prachtige beschrijvingen completeren het beeld. Ook de historie, het verhaal van Verzeni wordt volledig beschreven.

‘Heimwee naar bloed’ is spannend, is humoristisch, heeft goede verhaallijnen en plezierige hoofdpersonen. Deze thriller is een zoektocht naar een moordenaar door journalisten en heeft daardoor een andere inslag dan een moordonderzoek door rechercheurs. Dat is de charme van ‘Heimwee naar bloed’. Wat wil een lezer nog meer? Deze lezer is duidelijk, minimaal één vervolg met Besana en Piatti…..

Marco Besana bijt zich vast in wat wellicht zijn laatste zaak zal zijn als journalist. Deze zaak is van hem en niemand pakt die van hem af!
Een stadje in de provincie Bergamo, Italië, wordt opgeschrikt door een gruwelijke moord. Het lijkt wel een slachtpartij: zo verschrikkelijk is de manier waarop het lichaam van de jonge vrouw is toegetakeld.

Ilaria Piatti is een jonge, onhandige stagiaire op de krant. Piatti is nu zesentwintig. Twintig jaar geleden heeft in haar gezin ook een vreselijke misdaad plaatsgevonden; haar moeder verdween plotseling en is nooit meer teruggevonden. Haar vader werd veroordeeld en vanzelfsprekend speelt dat nog steeds in haar leven.

Niemand weet wat met haar aan te vangen, ze lachen haar uit en noemen haar 'La Piatolla', de tuthola. Maar dom is ze zeker niet; Ilaria zoekt direct contact met Besana omdat zij de manier van moorden herkent uit een zaak uit het verleden. (1870-1873)
Marco neemt haar verhaal met een korreltje zout, totdat hij hij van een bevriende politiebeambte iets doorkrijgt wat Piatti al voorspeld had.
Hebben ze te maken met een copycat die zich heeft laten inspireren door de eerste Italiaanse seriemoordenaar Vincenzo Verzeni? Want steeds wordt een mysterieuze in bloed geschreven boodschap achter gelaten: ViVe!

De oudste van de krant en de jongste worden allebei ongeveer weggekeken op de redactie, maar ze gaan samenwerken! Deze Vincenzo Verzeni, bijgenaamd ‘de vampier van Bergamo’, werd in de negentiende eeuw veroordeeld voor de moord op twee vrouwen en de aanranding van zes andere, waarbij hij hen beet en hun bloed dronk.
Zowel Marco als Ilaria hebben er zich nu in vastgebeten!
Zal deze enigszins onverwachte samenstelling van een duo erin slagen deze zaak op te lossen?

De lekker korte hoofdstukken zijn voorzien van een datum. Ook de hoofdstukken die de verhaallijn van Vincenzo Verzeni in het eerste deel behandelen, zijn gedateerd zodat vergissen niet mogelijk is.
De stijl die gebruikt wordt is sober en vloeiend; geen hoogdravende woorden of ingewikkelde samenstellingen, waardoor het voor een groot publiek toegankelijk is.
Er zijn veel dialogen, die heel natuurlijk van opbouw zijn.

"Heimwee naar bloed" is een spannende thriller die zich grotendeels afspeelt in het Italië van nu. De beschrijving van de omgeving en de personages is knap gedaan, waardoor je jezelf op die locatie waant, terwijl je aan het lezen bent.
Het verhaal speelt zich af in een provincie in Noord-Italië. Een gebied met de natuur om de hoek, waar de mensen vaak meer weten dan ze zeggen. Stilzwijgen is goud, ook nu nog.
Wanneer je op een bepaald moment zeker weet hoe de vork in de steel zit, wordt het niet minder spannend. Integendeel; ik bleef aan het boek gekluisterd zitten en met een glimlach las ik het laatste hoofdstuk die de groei van de protagonisten als mens goed weergeven.

Eens een keer geen politie- of detectiveduo, maar 2 journalisten. De ene een oude rot in het vak, de ander net klaar met haar studie. Leuke invalshoek en minder voorspelbaar. Al zijn er wel meer boeken over journalisten die moorden oplossen, toch is dat minder dan politie of detectives.

“Alleen de blikjes bier zijn in blakende vorm, vers en gelukkig.”

Ik ben wel een beetje verliefd op het taalgebruik in dit boek, met bovenstaande quote als absoluut hoogtepunt. Door het taalgebruik is het minder erg dat er soms best veel achtergrondinformatie wordt gegeven. Informatie waarvan ik mij soms afvraag of het wel nodig is. Zoals bijvoorbeeld over de wereldberoemde dokter Lombroso. Ik ben iemand die, als ik meer wil weten, zelf op zoek ga. Ik hoef het niet altijd voorgekauwd te krijgen in het boek. Daardoor werd soms wel de vaart uit het verhaal gehaald.

Het boek is in 3 delen opgedeeld. De reden van die opdeling is mij niet helemaal duidelijk. Afgezien misschien van het feit dat er een nieuwe fase van het onderzoek in ging.

Het duo Marco en Ilaria is onwaarschijnlijk op alle manieren. Hij, de oude rot die alles al gezien heeft en nergens meer van schrikt. En zij, de jonge enthousiaste beginneling die nog schrikt van wat ze tegenkomen. Marco neemt haar onder zijn hoede. Door haar enthousiasme en zijn ervaring weten ze het raadsel te ontrafelen.

Ondanks de overdaad van achtergrondinformatie is het een spannend boek vol met gruwelijkheden. Een boek dat ik met heel veel plezier en interesse heb gelezen.

Bij het zien van de schitterende cover van Heimwee naar bloed van Dario Connetti verwacht je niet dat er een bloederig verhaal achterschuilt. De titel doet helaas anders vermoeden. De titel maakt nieuwsgierig. Je wilt weten wat ermee bedoeld wordt. Is er een moordenaar die vast zit en het moorden mist of wordt er iets anders bedoeld?

Het boek is opgedeeld in drie delen en in dagboekvorm geschreven. Af en toe wordt er teruggeblikt op een dag uit de negentiende eeuw waarbij je een beeld krijgt van een slachtoffer van Vincenzo Verzeni.

Al meteen vanaf de eerste dag zit je in het verhaal, word je meegezogen in zowel het privéleven als in het werk van Marco en Ilaria. Onbewust ga je met ze mee denken. Ook als je niet in het boek, dat heel erg vlot wegleest, aan het lezen bent, houdt het boek je bezig. Je gaat je van alles afvragen en krijgt steeds meer vermoedens. Je wilt weten weten wie de moordenaar is, waarom hij mensen vermoordt en of hij ooit gepakt wordt. Steeds als je een vermoeden hebt wie er achter de moorden zit, bllijkt het iemand anders te zijn. Soms blijken mensen anders te zijn dan men denkt, blijken ze helemaal niet zo aardig te zijn dan ze zich voordoen of blijken ze toch niet zo dom en schaapachtig te zijn als gedacht.

Je komt erachter waarom Ilaria voor de misdaadjournalistiek heeft gekozen, hoe haar leven is verlopen. Ook kom je meer te weten over Marco. Beide personen zie je groeien. De een wordt steeds fanatieker in haar zoektocht, maar blijft toch een gevoelsmens. De ander wordt steeds warmer, hartelijker en accepteert meer en meer zijn lot.

De titel Heimwee naar bloed van Dario Correnti is al heel snel duidelijk en blijkt een totaal andere betekenis te hebben dan gedacht. Het is evengoed een passende titel. Het boek is op een humorvolle manier geschreven. Geregeld moet je lachen, met name Marco weet je aan het lachen te brengen met zijn opmerkingen. Van begin tot eind is het spannend, de spanning is goed opgebouwd. Het boek kent heel veel verrassende wendingen en eindigt met een verrassend plot die je niet aan ziet komen. Pas in de laatste dagen begint het kwartje te vallen, maar weet je het nog niet zeker.

Kortom; Heimwee naar bloed van Dario Correnti is een spannende, humorvolle thriller die je vanaf de eerste tot en met de laatste dag in bedwang houdt. Je wordt meegezogen in een verhaal over twee misdaadjournalisten die op zoek zijn naar de echte moordenaar. Die zich niet met een kluitje in het riet laten wegsturen.

Het verhaal is goed, daarvoor zou ik zeker 4/5 sterren geven. De vertaling is echter niet zo goed, De vertaling is mijns inziens heel letterlijk vertaald vanuit het Italiaans en waardoor de zinnen in het Nederlands niet goed lopen Jammer!

De schrijfstijl van de twee auteurs die achter de naam Dario Correnti staan is zo goed en leuk, dingen worden in een korte manier beschrijft maar soms krijg je opeens veel informatie die niet heel belangrijk is dus dat maakte dat ik soms me afvroeg of ik door moest lezen of een pauze moest nemen zodat ik alle informatie binnenwerk.

De personages waren zo zo goed uitgewerkt en waren zo realistisch, de personages ontwikkeling kon ik heel goed zien. De relaties tussen de personages waren zeer leuk, zo zijn Ilaria en Marco mijn favoriete personages, ze waren zo braaf, slim en eerlijk tegen elkaar. Daarom was ik oke wanneer ze hun gevoelens deelden. De moordenaar was zo ontzettend eng, hij was afschuwelijk en ik zou blijer zijn als wij echt in het einde konden zien wat er gebeurd is met hem.

Het einde was een beetje open, daarom vond ik de relatie van Besana en Ilaria niet goed afgesloten. Ik wil meer van hun en ik ben nieuwsgierig hoe ze met elkaar in de toekomst zullen omgaan.

Het verhaal was FANTASTISCH, ENG en TRILLEND. Dat boek is niet voor mensen die niet tegen geweld kunnen want er gebeuren afschuwelijke dingen die in een enge manier worden beschrijft.

Ik hou van dat boek, ik zou het beter vinden als wij meer in het einde krijgen en als er minder saaie momenten waren. Ik geef dit boek drie dodende sterren.⭐️⭐️⭐️

Check mijn blog: bookstillthedeath.wordpress.com