Het boek van Carl Heeft de dood iets van je afgenomen geef het dan terug

Naja Marie Aidt is gescheiden van haar man Martin met wie ze vier zonen heeft, Frederik, Carl Emil, Johan en Zakarias.
Het is 15 maart 2015 en Aidt is vanuit New York overgevlogen naar Denemarken om wat tijd door te brengen met haar zonen die daar zijn blijven wonen. Ze proosten op het leven wanneer de telefoon gaat. Martin is aan de lijn en zegt dat ze meteen naar het Rigshospitalet moet komen. Carl, hun vijfentwintigjarige zoon, is van vierhoog uit het raam gevallen. Met zijn huisvriend hebben ze een keer paddo's geprobeerd, met waarschijnlijk het idee om een leuke, spannende avond te hebben. Carl gebruikte zelden alcohol, was vegetarier, maar de uitwerking is echter dusdanig hevig dat er zich een psychose ontwikkelt, met als gevolg dat hij naakt uit het raam is gesprongen.
Op de intensive-care ligt Carl aan de beademing, maar al snel wordt duidelijk dat zijn verwondingen dermate ernstig zijn dat hij het niet zal overleven.
De vraag van de arts of er enkele organen gedoneerd mogen worden is confronterend, maar Carl zou het gewild hebben, dus de ouders stemmen ermee in.
Wanneer de beademing wordt gestaakt is het 16 maart en zijn overlijden is een voldongen feit.
De auteur haalt alle herinneringen middels flashbacks naar boven vanaf het moment dat ze zwanger van hem was, het gebeuren rond het ongeluk en de dood van haar zoon, en haar leven een jaar na dato, wanneer ze besluit om alles te bundelen en te verwerken in een boek.
De vele herhalingen benadrukken wat Aidt blijft bezighouden, geven de vertwijfeling aan van haar immense verdriet.
Doordat er gebruik wordt gemaakt van verschillende lettertypes en -grootte is het duidelijk vanuit welke hoek de tekst komt. Confronterend zijn haar schreeuwen van verdriet in vette tekst en schrijnend is de uiterst kleine tekst waar ze schrijft over haar verdriet. Het zit subliem in elkaar.
Intertekstualiteit doorspekt de tekst, zoals onder andere het werk van Rothko, mythologische goden (Pan*, die ze in verband brengt met paniek), Griekse goden (Hades de god van de onderwereld), het boek Poetica** van Aristoteles, Hans Christiaan Anderson, de Romeinse dichter Catullus*** en het Gilamesj-epos**** Het boek bevat duidelijk de tekenen van een Griekse tragedie, zoals de strijd om de diepe gevoelens van liefde en verdriet, de prozapassages die worden afgewisseld met poëzie, dagboekaantekeningen en cursieve passages die de tijd tijdens en na het ongeluk beschrijven. Ook de opbouw is gelijk aan de Griekse tragedie; proloog, drie bedrijven, slotlied. Carl was naakt toen hij werd geboren en is naakt de dood ingevlogen.
Vanaf het moment dat haar boek in de winkels lag heeft ze niet meer de moed gehad om iets anders te schrijven. Zelf zegt ze daarover: 'Ik heb nog steeds dat gevoel van zinloosheid. Waarom zou ik fictie schrijven? Waarom? Het is een soort magie die verdwenen is,'
Door dit boek te schrijven kan ik me voorstellen dat het gewerkt zal hebben als catharsis en het daardoor een louterend effect heeft gehad op de auteur, waardoor het verdriet een plekje heeft gekregen.
Een uitzonderlijk mooi boek over het immense, rauwe verdriet en de totale ontreddering van een rouwende moeder.
Dit is een diep menselijk boek in dichterlijke stijl, maar toch ook gelardeerd met prozaïsche en uiterst realistische teksten.
De stukjes proza en poëzie zijn zo invoelbaar, dat ze pijn doen tijdens het lezen. Zo ontroerend en ongeëvenaard, dat het zijn weerga niet kent. Het voelt heel raar en verschrikkelijk tegenstrijdig om een boek, over een dergelijk groot verdriet, zo mooi te vinden, maar het is gewoon een literair meesterwerk geworden.

Het boek van Carl. Heeft de dood iets van je afgenomen geef het dan terug. Door Naja Marie Aidt.

In maart 2015 overlijdt Naja’s 25 jarige zoon Carl op tragische wijze door een ongeluk. Dit boek is een gevolg daar van.

Zelf heb ik nog nooit een kind verloren, ik heb niet eens kinderen. En toch. Toch denk ik iets van dit ingrijpende verlies te kunnen voelen, begrijpen door het lezen van dit hartverscheurend pareltje.

Het boek van Carl is geen boek, het is geen verhaal; het is een weerslag. Een uitlaatklep, een poging te vatten wat niet te vatten is. Er valt niets te begrijpen, er valt veel te begrijpen.

Wat je in je handen houdt is een samenraapsel van dagboekfragmenten, transcripties van dromen, brieven, gedachten, stukken tekst van anderen die over verlies hebben geschreven…
Gaandeweg, door herhaling en aanvulling wordt meer en meer duidelijk wat er gebeurt is. Maar dat is niet waar dit boek om draait. Dit boek draait om verdriet, pijn, liefde, verlies, relaties,… Het is poëzie, het is taal die taal overstijgt. Alles is heel fragmentarisch, meerstemmig, gevoelvol maar nooit pathetisch.

Het boek van Carl is een verslag van het eerste jaar na het verlies van Carl. Een verslag dat je moet lezen om te begrijpen hoe ingrijpend indrukwekkend dit boek is. Ik ben er stil van, met een krop in mijn keel en toch een glimlach op mijn lippen.
“Je moet teruggeven wat je is afgenomen.”

ja moeilijk mijn ex is vorige week overleden...! Het helpt me te troosten met haar gedachten, teksten gedichten, logische herhalingen, soms tranen...ja.