Het einde is nu

Dit aangrijpend verhaal lees je in 1 ruk uit. De schrijfster vertelt hoeveel tegenslagen een mens kan meemaken in het leven en wat het met een mens doet. Wat ze allemaal meegemaakt heeft en hoe haar zoektocht naar liefde haar gemaakt heeft tot de vrouw die ze nu is zal iedere lezer ontroeren en inspireren of troosten. Een absolute aanrader!

Een beklijvend boek, een boek dat leest als een trein! Je wordt meegezogen in het verhaal. Meegenomen doorheen de pijn en het verdriet van het dagelijkse leven van de auteur. Pijn en verdriet dat ze aan de buitenwereld vakkundig afschermt met haar mooie lach en professioneel verder haar job doet. En hoe ze nu, uit dat onmetelijke verdriet, rechtstaat en toont hoe sterk ze is en was ! Ik kan niet anders dan dit boek bestempelen als een aanrader, a must-read!

Door de vlot leesbare en zeer openhartige schrijfstijl wordt je volledig meegezogen in het leven van de schrijfster. Het is een ontroerend, doch zeer krachtig verhaal waarbij niemand onbewogen kan blijven. Het verhaal neemt je mee in toch 2 zeer zwaar beladen thema’s, zonder daar specifiek de nadruk op te leggen en wordt nooit deprimerend, integendeel !
In de vaak zeer moeilijke omstandigheden die worden weergegeven, voel je hoop, warmte en de kracht van de liefde.
Een echte aanrader en ik kijk alvast uit naar het volgende boek.

Geschreven bij Het einde is nu

Ik had geluk het nieuwe jaar te starten met een indringend artikel in de zondagskrant:
‘Ik was het wél waard om voor te blijven leven’
Ik maakte in dit artikel kennis met Aniana Taelman die de zelfmoord van haar vader twintig jaar later in een boek verwerkte.
Ik heb meteen beslist om het artikel een plaats te geven aan mijn prikbord en het boek alvast aan te schaffen.
Toen ik het boek in de boekenwinkel afhaalde en ermee in mijn handen naar mijn auto stapte, was het precies ‘goud’ dat ik vast hield.
Intuïtief wist ik: hierin zal ik herkenning vinden!
Ik ben zelf nabestaande van mijn tweelingzus Sandra die 9 jaar geleden zelfmoord pleegde.
Ik heb het boek gelezen net zoals ik het krantenartikel over Aniana gelezen heb: behoedzaam.
Bijna met ingehouden adem, af en toe het boek gewoon op mijn schoot laten rusten en laten binnen komen wat ik las.
Tegelijk kwam ook mijn eigen verhaal in stukjes terug, in golven van herkenning, in beelden die op mijn netvlies gebrand staan.
Wat mij het meest geraakt heeft, is het lezen van de woede en onmacht die Aniana doorgemaakt heeft. Die herken ik zo sterk en het was ‘deugddoend’ te weten dat er nog mensen zijn die zo’n sterke gevoelens gehad hebben.

Ik vind het boek een aanrader voor elke mens die kiest om hoopvol verder te gaan in het leven.
En misschien is het zelfs dé kans voor mensen die deze keuze nog moeilijk kunnen maken om net door dit boek te lezen één sprankeltje hoop te vinden, één lichtje in de tunnel, één woord dat de pijn en onmacht verzacht.

Het getuigenis van Aniana laat veel ruimte voor alle gevoelens die wij als mens doormaken als we in het leven zwaar beproefd worden. Niemand is daar vrij van. Waar we wél zelf kunnen in beslissen is de manier waarop we verder gaan. Weliswaar voor altijd getekend als nabestaande, evengoed met een dynamiek die net daardoor niet meer klein te krijgen is.
Ik hoop dat ‘Het einde is nu’ voor vele mensen een nieuw begin mag betekenen!

Een boek dat beklijft, een boek dat urgentie heeft (het doel van literatuur!), een boek dat niemand onberoerd zal laten.

Ik denk dat ik het meest geraakt werd door de afbraak van de moeder van de hoofdpersoon (dementie), in de zin van verlies van haar waardigheid, haar vrouw-zijn, de wissel van couture-pakjes naar makkelijk zittende broeken. Ook de strijd van de hoofdpersoon om haar moeder liet me niet onberoerd. Ze vecht als een soort leeuwin om haar moeder, om haar wensen te behartigen (ook al kan de moeder die wensen niet meer uitspreken, of laat ze iets geheel anders blijken dan ze bedoelt, maar de dochter weet ze wie zij is en wat ze nodig heeft).

Eerst moet ik een beetje wennen aan de schrijfstijl. De uitweidingen, je bijvoeglijk naamwoorden, de vergelijkingen. Maar na een paar hoofdstukken zat ik erin, en vond ik het mooi worden. En hoe langer ik las, hoe meer ik moest denken aan boeken van Erwin Mortier. En dat is een groot compliment. Want als je zó, met gevoel voor taal, de lezer mee kunt nemen in je verhaal, ben je een groot schrijver.

Ik wil hier, op deze plek, toch het boekje van Erwin Mortier noemen - omdat ik verwantschap voel in thema en schrijfstijl van Aniana Taelman. Zijn boek Omtrent liefde en dood, een afscheid (februari 2017) is een eerbetoon aan zijn overleden vriend Jef Geeraerts en zijn vrouw Eleonore Vigenon. Hechter kan een relatie denk ik niet worden beschreven, als hij over Jef zegt: ‘Te moedeloos om nog te schrijven, te moedeloos om haar te laten gaan, is hij in haar dood gaan wonen, wachtend op de zijne.’

Rouw is een thema in het boek van Aniana Taelman en in het genoemde boekje van Mortier. Hij schrijft: 'We zullen de dood nooit helemaal stileren – het leven evenmin. We zijn schepsels met soms fabelachtige luchtspiegelingen in ons hoofd, in staat tot extatische schoonheid en afgrondelijke gruwel, maar we blijven even ongenadig onderworpen aan de wetten van het leven als de rest van de natuur. We verschillen niet zoveel van olifanten of mensapen, die de stoffelijke resten van vrienden of verwanten betasten, besnuffelen of er roerloos naar staan te kijken om de dood van die ene in zich op te nemen. Alleen zijn mensen ook nog eens woordenwezens en moeten we ook in de taal kunnen rillen of klappertanden.' (p. 40).

'Het is aan ons, nabestaanden, om te beslissen of we de brokstukken van een voorbij bestaan in water dopen, dan wel in bloed of woede. Die immer onaffe arbeid van verschoning, kwaadheid, treurnis en postume vergeving noem ik rouw.' (p. 41).

Taelman heeft duidelijk besloten de brokstukken van een voorbij bestaan op te rapen, ze in de ogen te kijken en ze te verwerken tot dit boek.

Een onvergetelijk boek. En een ode aan het leven en de liefde.

Het einde is nu verhaalt enerzijds over het ziekteproces (Altzheimer) van de moeder van de auteur. Anderzijds vertelt Taelman over het effect dat dit op haar zelf heeft. De aftakeling van haar moeder, trekt bij haar allerlei registers open. Op overdonderende wijze komen verdrongen herinneringen aan de zelfmoord van haar vader en de bijbehorende emoties, naar boven. Emoties die Taelman gedurende twintig jaar binnen heeft gehouden; verdrongen heeft.

Taelman vertelt op integere en openhartige wijze over de ziekte van haar moeder en over de rollercoaster aan emoties waar zij zelf in terecht komt tijdens dit proces. Over haar strijd, haar pijn, haar verwerking en oprichting.

“De dag verloopt verder zoals veel van mijn dagen. Ik hou de werkelijkheid op afstand door me op mijn werk te storten, hol van de ene vergadering naar de andere, blijf altijd glimlachen, verstop wat niet besproken kan worden, tot een collega met het hart op de juiste plaats, me helemaal van mijn stuk brengt met de meest eenvoudige vraag: Hoe gaat het met je moeder, Aniana?”

Taelman levert met Het einde is nu een aangrijpend, autobiografisch debuut af. Niet alleen het feit dat ze het heeft aangedurfd om het grote publiek deelgenoot te maken van haar pijn, verdriet en boosheid, verdient respect, maar dat ze dat ook nog eens doet in een uiterst fraaie vorm, is een stil applaus waard.

Met die vorm heb ik het dan over de fijne schrijfstijl die Taelman hanteert. Die is namelijk mooi en verzorgd. Belangrijk voor een auteur, maar een prestatie wanneer je bedenkt dat Het einde is nu een autobiografisch verhaal is, waar behoorlijk wat emoties en (zelf)confrontaties aan te pas komen. Wanneer je daarover een boek kunt afleveren als Het einde is nu, waarin het overzicht is behouden en de emoties goed tot uiting komen, maar niet over de top gaan, dan heb je iets fraais afgeleverd.

Naast dit alles zal het ongetwijfeld zo zijn dat veel mensen zich (deels) herkennen in het verhaal van Taelman en er troost uit putten. Dit boek moest er komen, niet alleen voor zichzelf, maar (vooral) ook om wellicht mensen te behoeden van zelfmoord. Het was derhalve dus verwerking en een missie tegelijkertijd.

“Ik wil het, voor mijn innerlijke rust. Sinds een aantal dagen ondervind ik aan den lijve dat het leven zoveel aangenamer aanvoelt zolang ik onderhuidse frustraties geen kans laat uit te breken.”

Gedurfd. Dat is het woord dat er bij mij bovenkomt bij het lezen én bekijken van dit boek. Natuurlijk, het delen van een dergelijk verhaal getuigt van durf, maar ook het kiezen van een cover zonder titel en zonder auteursnaam…

Kortom, Het einde is nu is een bijzonder rakend relaas over ziekte, zorgen, pijn, emoties en het (terug)vinden van de eigen kracht. Dat klinkt wellicht als zware, deprimerende kost, maar het tegendeel is waar. Het einde is nu is juist een verhaal over herwonnen kracht en levensvreugde. Dát is wat er beklijft na het lezen van dit boek.

De auteur
De Vlaamse Aniana Taelman (1974) heeft jarenlang een succesvolle carrière in HR en business development bij multinationals. Na een burn-out gaat het roer om en volgt Taelman haar hart en gaat schrijven. Momenteel werkt Taelman aan een vervolg op Het einde is nu.

Uitvoering
Uitgeverij Express Your I
ISBN: 9789463886628 , 9789463964005
Paperback, 230 pagina’s

Een mooi en aangrijpend verhaal. Van opgeven is geen sprake. Kracht, doorgeven en doorgaan!

Ik stapte net de wirwar van gangen door, zo snel mogelijk naar de kamer waar mijn moeder verblijft. Ze bevindt zich in de nevelen van haar verleden en mompelt stukken van zinnen en liedjes uit haar jeugd die in haar diepste geheugen ingeslepen zijn. Ze reageert nauwelijks op mijn woorden en aanraking. Jouw boek lezen was hard voor mij. Ik kon het maar in kleine stukjes aan omwille van de confrontatie met zoveel herkenbare wreedheid waarmee het Alzheimer monster ook mijn lief moederke aan het vernietigen is. Ik raad "het einde is nu" aan voor allen die met het gedrocht te maken hebben en ook aan hen die het nooit willen ontmoeten. Bedankt Aniana om jouw beklijvend verhaal te delen. Ik kijk uit naar het vervolg.

De schrijfster neemt je bij de hand en vertelt het verhaal van haar volwassen leven, een leven dat doorspekt is door twee tragedies.
Waar anderen zouden dichtklappen, toont zij het diepste van haar ziel en vindt ze met schijnbaar gemak de perfecte bewoording om haar verhaal vorm te geven, woord na woord en zin na zin.
Je wordt op sleeptouw genomen door haar rollercoaster aan emoties die beteugeld worden door een ongelooflijke veerkracht en een positieve ingesteldheid waardoor het immense verdriet, de onmacht, radeloosheid en rouw getransformeerd worden tot hoop en onvoorwaardelijke liefde.
Een echte aanrader die je terug met beide voeten op de grond plaatst!

Ik wil zó graag weer leven! Het is de prachtige samenvatting op het achterplat van Het einde is nu. Auteur Aniana Taelman beschrijft in de meest denkbaar mooie toonsoort het dementieproces van haar moeder, maar ook komt in het boek de zelfmoord van haar vader aan de oppervlakte. Het boek toont de strijd, de pijn, maar ook de herrijzenis van de auteur. Een beschrijving in een toonsoort die tot compositie heeft geleid van een práchtig boek. Ik wil zó graag weer leven! Leidmotief van het boek dat de auteur aan haar ouders heeft opgedragen. Leidmotief dat door heel het boek weerklank vindt én weerklank geeft. Het einde is nu laat zien en horen wat het is om herwonnen levenskracht te beleven vanuit de hoop op dat zó gewenste leven. Leven op geleide van de weg naar de liefde, als levenskracht om dat gewenste leven te mogen en kunnen omarmen. Het einde is nu. Van harte aanbevolen!