Het geheugenboek

Wauw...
Wat een einde!
Natuurlijk had ik dat wel verwacht. Maar op deze manier!? *slik* dikke brok in m'n keel. En toch een ontsnapte traan die naar beneden rolt. Pfoe...

Het mooie is dat je Sammie leert kennen omdat dit haar dagboek is. Door haar zelf geschreven. Je leest over haar dagelijks dingen. Hoe ze verliefd wordt. Haar dokters bezoekjes. Haar leuke maar soms irritante broertje en zusjes. Over Coop, Maddie en Stuart.
Je ziet het aan haar schrijven als het goed met haar gaat.
Maar je ziet het ook aan het schrijven als ze haar best doet om niet te laten zien dat het niet goed met haar gaat.

Sammie McCoy, Sam, verzint allerlei trucjes om zich dingen te blijven herinneren. En noteert in haar Geheugenboek dingen die voor de toekomstige Sam belangrijk zijn of niet vergeten mogen worden.

In het begin vond ik het even lastig erin komen. Omdat er eerst wat uitleg is over wie wie is in het boek. Laterna blijkt dat toch wel handig.
Mooi om te lezen!

Wanneer je dit leest, vraag je je waarschijnlijk af wie je bent.
Sam, ik zal je vertellen wie je bent, Ik heb je namelijk leren kennen dankzij Sammie. Nog nooit heb ik iemand via een boek zo goed leren als ik jou nu ken. In het geheugenboek verteld Sammie alles aan haar toekomstige zelf, Sam. Ze verteld Sam haar goede, maar ook haar slechte herinnering, gelukkige momenten en rampzalige gebeurtenissen. Dit doet ze niet voor niets. Er is NP-C bij haar vastgesteld, een ziekte die haar geheugen zal aantasten. Sammie is bereid alles op te geven, alles behalve haar geheugen.

In het geheugenboek lees je de strijd van Sammie. Een strijd die je dankzij haar welbespraaktheid samen met haar beleeft. Je moet sterk in je schoenen staan wil je dit boek uit kunnen lezen, maar ondanks het zware thema is het ook een geweldig, mooi en aandoenlijk boek.

Het geheugenboek zoekt langzaam een weg naar je hart, om het dan te vernietigen.

Avery is een geweldige schrijfster en ik ben heel nieuwsgierig naar haar toekomstige werk. Doordat ze goed weet waar ze over schrijft, is het een heel waarheidsgetrouw boek geworden. Ik heb van elke bladzijde genoten en ben erg blij dat ik het boek gelezen heb.

Het Geheugenboek is om te beginnen een enorm mooi boek, met een aangrijpend onderwerp. Het gaat over Samantha "Sammie" McCoy, die op het punt staat om haar eindexamen te doen en daarna naar NYU te gaan. Haar grote passie is debatteren, waar ze onwijs goed in is en graag mee verder wil. Alles gaat volgens plan, totdat de ontdekking van de ziekte Niemann-Pick Type C roet in het eten gooit. Langzaamaan zullen haar functie uitvallen, te beginnen met haar geheugen, waar ze haar hele leven zo op vertrouwt. Om ervoor te zorgen dat ze niets vergeet, houdt ze een Geheugenboek bij, waarin ze alles opschrijft en zo volg je haar verhaal.

Ten eerste moet ik even zeggen wat voor een geweldig persoon Sammie is. In het begin deed ze erg koud tegen haar omgeving maar toen ze haar ziekte meer begon the accepteren, accepteerde ze haar omgeving ook meer en kreeg ze veel steun van onder andere haar oude vriend Cooper, die weer een belangrijke rol krijgt in haar leven.

Ook de schrijfstijl vond ik fantastisch. Het was echt dagboekachtig geschreven maar vormde wel echt een verhaal. De veranderingen die te zien waren in de manier van schrijven op de slechte dagen van Sammie, droegen erg bij aan de beleving en inleving voor de lezer. Je merkte dat de schrijfster, Lara Avery wist waar ze het over had, wat fijn is, als je leest over een onbekende ziekte zoals deze.

Het enige wat ik jammer vond, is dat de laatste dagen van Sammie zo snel er kort vertelt werden. Juist daar had ik nog wel wat meer over willen lezen.

Al met al is dit gewoon een heel mooi geschreven, ontroerend boek, dat ik iedereen zou aanraden. Ik lees zelf weinig in dit genre, maar oh, wat ben ik blij dat ik het gelezen heb.

Het begint allemaal met Sammie die zich niet veel aantrekt van de gedragsregels op school. Per toeval komt ze bij de debatteerclub terecht en blijkt hier talent voor te hebben.
Sammie heeft het helemaal uitgestippeld; eerst de debatteerkampioenschappen winnen, afstuderen, de afscheidsrede houden op de diploma-uitreiking en dan studeren.
Helaas blijkt het allemaal niet zo makkelijk te zijn. Sammie heeft een zeldzame ziekte; Niemann Pick type C.
Hierdoor zal ze haar geheugen kwijtraken, wat volgens Sammie het enige nuttige in haar lichaam is, en haar overlevingskansen zijn nihil.
Het geheugenboek is het dagboek wat Sammie schrijft aan haar toekomstige zelf. ‘Toekomstige Sam’ kan alles teruglezen wanneer ze dingen niet meer weet.
Het verhaal leest als een trein, het is ondanks het heftige onderwerp bij vlagen grappig, maar aan het einde was ik in tranen. Hoewel ik me voor kan stellen dat mensen Sammie in het begin erg arrogant vinden, heb ik haar meteen in mijn hart gesloten, en hoopte ik, net als Sammie, dat ze toch kon gaan studeren.
Lara Avery heeft het voor elkaar gekregen om een heftig verhaal op een positieve manier te vertellen. Ik raad het boek zeker aan! Mocht je trouwens zelf een geheugen als een zeef hebben; bij het boek krijg je je eigen geheugenboek zodat ook jij brieven aan je toekomstige ik kunt schrijven.

Het geheugenboek, waar zal ik eens beginnen?
Het geheugenboek vertelt het verhaal van Samantha “Sammie” McCoy, een meisje dat alles goed voor elkaar heeft. Ze zit in haar laatste jaar van highschool, zal deelnemen aan de Nationale Kampioenschappen en zal in de herfst naar NYU gaan. Dit alles zelfs nadat ze te horen kreeg dat ze Niemann- Pick type c heeft, een ziekte waardoor haar geheugen steeds meer achteruit zal gaan. Dat was tenminste het plan.
Allereerst, wil ik zeggen dat Sammie een fantastisch hoofdpersonage was. Vanaf pagina 1 voelde ik me verwant met haar en die indruk werd alleen maar sterker naarmate ik verder kwam in het boek. Sammie heeft meermaals een glimlach op mijn gezicht getoverd. Ze ging zo goed om met haar ziekte, Sammie bleef de moed erin houden en als ze haar oorspronkelijke doelen niet kon bereiken, ging ze gewoon op zoek naar nieuwe. Ze blijft optimistisch zonder naïef over te komen.
Sammies familie en Coop ( Hoe kan ik jou nou vergeten? ) vond ik ook helemaal fantastisch. Daarom vond ik het wel een beetje spijtig dat er niet zo veel aandacht aan hen besteed werd, bijvoorbeeld hoe zij de dingen verwerkten en ermee omgingen.
Vervolgens zou ik het even over de stijl willen hebben waarin het boek geschreven is. Sammie schrijft het boek naar haar toekomstige zelf om haar te helpen de dingen te herinneren en zich vast te klampen aan de mooie momenten in het leven als het even wat minder gaat. Daardoor wordt je als lezer echt betrokken bij het verhaal. Het is ook een compleet nieuwe stijl ven schrijven, wat zeer verfrissend is. Het geheugenboek is opgebouwd uit verschillende fragmenten van Sammies leven en bevat niet altijd de typische dialogen of beschrijvingen van een omgeving zoals je zou verwachten. Je krijgt stukjes informatie en herinneringen toegeworpen als lezer waarmee je zelf Sammie en de mensen rondom haar probeert te reconstrueren. Daarom ben ik er zeker van dat iedereen een verschillende versie van Sammie in gedachten heeft, wat het boek een geheel eigen identiteit geeft.
Ik heb enorm genoten van dit boek en raadt het iedereen aan die fan is van romantiek en er niet voor terugdeinst om af en toe een traantje weg te pinken.

Ik heb Het geheugenboek net uitgelezen en ik zit nog met een zakdoekje in mijn hand. Ik lees niet zo vaak contemporary YA, dus ik heb weinig vergelijkingsmateraal, maar ik kan in ieder geval wel zeggen dat ik het boek erg mooi vond!

Het boek is origineel opgezet en Avery heeft het dag boekformat op een hele slimme manier aangepakt. Door de manier van schrijven wordt de lezer, op een soms best harde manier, direct geconfronteerd met de slopende ziekte van Sammie en de gevolgen die deze heeft voor haar toekomst.

Hoewel Sammie misschien niet het leukste personage is over wie ik ooit gelezen heb, vind ik haar wel heel realistisch en herkenbaar neergezet. Sammie is niet perfect: ze maakt fouten, ze is egoistisch en ze is boos op zichzelf en op haar ziekte.

Ondanks haar diagnose probeert Sammie wel het beste van het leven te maken, en hierdoor is het boek gelukkig erg toegankelijk. Zo weet Avery perfect te beschrijven hoe een eerste verliefdheid voelt en valt er genoeg te lachen. Hoewel ik medelijden had met Sammie en het zo rot vond dat ze dit allemaal moest meemaken, is dit geen triest verhaal. Het geheugenboek heeft me wel weer met beide benen op de grond gezet. Ik realiseer me nu weer eens dat dingen die zo vanzelfsprekend lijken, zoals lopen, praten en zelfs nadenken, eigenlijk een geschenk zijn waarvoor ik dankbaar ben. Het geheugenboek zal me nog lang bijblijven.

'Pak me mijn lichaam af, prima, dat gebruikte ik toch niet echt. (...) Maar niet mijn hersenen, mijn echte relatie met de wereld.' Ik moet bijkomen, wat een verhaal. Dit boek is serieus een rollercoaster van emoties. Ik heb gelachen om dit boek, ik heb willen vloeken, ik wilde het boek wegsmijten, ik heb gehuild, en ga zo nog maar door.

Het boek gaat over Sammie McCoy, en ik hou van Sammie. Ze heeft een zeldzame ziekte (Niemann-Pick, type C, en rustig maar: Sammie legt precies uit wat dit is). Kort gezegd: Ze zal haar herinneringen verliezen. Daarom schrijft ze alles op voor 'toekomstige Sam'. En met 'alles' bedoel ik ook echt alles: liefde, school, vrienden, familie, alles komt aan bod.

Lara Avery tovert met woorden. Er staan zinnen in dit boek die ik wil hebben op een hangertje aan een ketting. Zoals: 'Er is geen 'zullen' of 'kunnen' meer voor mij. Dingen zijn gewoon.'. Ik brak na het lezen van die zin. Dit is niet wat ik wil voor Sammie. Het boek is zo geschreven dat ik in haar hoofd zit. En alles mee maak: haar aftakeling, maar ook haar groei in bepaalde dingen. Naast de verdrietige dingen staat schrijfster Lara ook stil bij de positieve dingen. Ze heeft Sammie 'echt' gemaakt. En dat is wat dit boek perfect maakt, en waardoor ik zo mee leef met Sammie. Ik raad dit boek aan. Het zet je weer met beide benen op de grond. Ga naar de winkel (of webshop) en koop dit boek, en tissues: deze zul je nodig hebben.

(Ik heb een ongecorrigeerd leesexemplaar gekregen van vibYA/l.s)

Het eerste wat ik dacht toen ik het boek uit had was 'wow'.
Het boek pakte me gelijk vanaf het begin en het slingerde me langs verschillde emoties. En ik moet bekennen ik heb stiekem wel even een traantje gelaten maar Sammie heeft me ook laten lachen.
Soms moest ik mezelf dwingen om het boek weg te leggen om wat anders te gaan doen maar dat wilde ik helemaal niet. Ook vind ik het jammer dat ik hem al uit heb want ik had nog veel meer van Sammie willen genieten dus ik denk dat ik hem nog een keer ga lezen!
veel lees plezier!!

"Bij het Geheugenboek zit je in een achtbaan, je komt allerlei gevoelens tegen; angst, blijdschap, verdriet etc."

Het verhaal gaat over Samantha "Sammie" McCoy. Sammie staat op het punt om eindexamen te doen en daarna naar NYU te gaan om te studeren. Haar hobby/passie is debatteren. Ze is er zeker van dat ze het kampioenschap gaan winnen, maar dan staat haar wereld op z'n kop..
Er wordt Niemann pick type C (NPC) geconstateerd bij Sammie. Langzaamaan zullen haar functies gaan uitvallen.
Haar geheugen laat haar in de steek, daarom heeft Sammie besloten om een geheugenboek bij te houden waarin ze alles opschrijft, zo kan ze dingen onthouden.

Allereerst wil ik zeggen dat je merkt dat Lara Avery weet wat NPC inhoudt. Ze heeft er onderzoek naar gedaan en je kunt het terug zien in het verhaal.

Als tweede wil ik aangeven wat voor een super leuk persoon Sammie wel niet is! Ondanks dat ze NPC heeft blijft ze positief en heeft ze nog altijd de droom om naar NYU te gaan. In de beginperiode van haar ziekte was ze niet altijd even vriendelijk naar anderen, maar toen ze de ziekte geaccepteerd had, werd ze vriendelijker en ze kreeg steun vanuit haar omgeving.

Als derde: Cooper, wat een leuke jongen!! Cooper was de jeugdvriend van Sammie. Ze waren praktisch buren. Helaas waren ze uit elkaar gegroeid, maar naarmate het verhaal vordert zie je Cooper steeds vaker voorkomen.

En als laatste wil ik zeggen dat het boek je meeneemt. Het is geschreven in de vorm van een dagboek. Dit maakt het extra persoonlijk. Vanaf pagina een zit je in het hoofd van Sammy. Het lijkt net alsof je zelf het leven van Sammie beleefd.

Lara Avery, super bedankt voor dit prachtige en emotionele boek.