Het Godsbewijs Een poëtisch verhaal over de universele wijsheid en het ondenkbare

Hans Siepel weet in dit goed geschreven boek in de vorm van fictie een volstrekt heldere boodschap over te brengen. De fictive vorm is het verhaal over een hoogleraar theologie die een afscheidsrede houdt voor zijn vertrek naar een Grieks eiland. De boeiende non-fictie, in deze rede verborgen, is duizelingwekkend. Wetenschappers hebben aangetoond dat wij slechts 4 % van de kosmos kennen. De overige 96 % zou bestaan uit zwarte gaten e.d. Ik moest daarbij gelijk aan het optreden van de topwetenschapper Robert Dijkgraaf in het televisiecollege van DWWD denken die een soortgelijke verklaring afgaf. Ooit, denken wetenschappers, zullen we ook al die 'zwarte gaten' in beeld kunnen brengen en de ganse materie kennen. De hoofdpersoon in het boek van Hans Siepel heeft echter het logische antwoord gevonden: Geest. In wezen geen materie in de materiële zin, maar een alomvattend bewustzijnsveld, zoals steeds meer uit onderzoek blijkt en benoemd wordt met akasha-veld (Laszlo) of Zero Point Field of non-lokaal bewustzijn (van Lommel). Het Godsbewijs leest als een roman met een verstrekkende boodschap.

In Het Godsbewijs werkt een befaamde theoloog aan een afscheidsrede. Op 31 oktober 2017 was het 500 jaar geleden dat Maarten Luther zijn 95 stellingen op de kerkdeur van Wittenberg spijkerde. Er is een symposium georganiseerd om deze historische gebeurtenis te herdenken. Op dit congres houdt de theoloog zijn laatste toespraak. Nu gaat deze rede niet over de kerkhervorming zoals 500 jaar geleden, maar over een ander soort hervorming die nodig is om de huidige wereldwijde crisis en onze rationeel-materialistische manier van denken en handelen te transformeren. Zijn boodschap bevat diverse elementen uit het non-dualisme, theorieën van Jung en Teilhard de Chardin en hermetische wijsheid. In zijn toespraak probeert hij de mens te wijzen op zijn rol en verantwoordelijkheid in het kosmische evolutieproces.

Ik verwachtte een non-fictie boek, dit is echter een goede balans tussen fictie en non-fictie, waarbij de grens nergens vastomlijnd is. Siepel boort een andere laag van begrijpen aan en kan de dingen bijzonder goed verwoorden.

Een absolute aanrader voor iedereen die zoekende is naar een hoogste universele wijsheid. Een voortreffelijk geschreven, fascinerende reis om meerdere keren te beleven.

De schrijver toont zeker aan dat er een hoger plan is voor onze wereld en dat er zeker een “God” is, dit in tegenstelling tot wat de wetenschap ons wil laten geloven.
Het boek is een aanrader voor een ieder die het idee heeft dat er meer moet zijn dan alleen ons huidige leven op deze planeet.

Zelden heb ik een boek gelezen wat zo pakkend was. Siepel beschrijft via een leuk verhaal hoe naast de stoffelijke wereld wel degelijk een geestelijke wereld bestaat en wat dat in deze actuele tijd voor de mensheid betekent. Siepel weet waarover hij het heeft, voor mij zijn behoorlijk wat puzzelstukjes op hun plek gevallen. Dit is een buitengewoon belangrijk boek, ik hoop dat zeer velen het zullen lezen.

Moet er nu toch weer een monotheïstische schepper erbij worden gesleept. In Genesis staat in de Hebreeuwse versie duidelijk goden, geen god Elohim is meervoud. En de oudtestamentische verhalen over een verbond van het Joodse volk met een schepper. Lariekoek er bestaan geen uitzonderingen of logeplaatsen in de hemel. Iedereen oogst naar eigen verdienste. De bijna doodervaringen zijn daar zeer duidelijk over. De Nag Hammadi geschriften geven juist een totaal ander beeld, dat van het dogmatische christendom geen spaan heel laat, even min van het Joodse vrouwonvriendelijke fundamentalisme, van nu, dat net zo repressief is als de islam. Hoe kan een christendom dat een lange reeks van ontelbare misdaden achter de rug heeft, daar nog iets spiritueels aan toevoegen? Bovendien zagen de echte ingewijde Joden de annexatie van hun spirituele geschriften, als een ontheiliging. Jehova een Joodse stamgod werd er met de haren bij gesleept om als vader voor meester Jeshua te dienen. Het is historisch niet zo moeilijk om aan te tonen, dat die twee niets maar dan ook niets met elkaar te maken hebben. Meester Jeshua heeft het dan ook nooit over de Mozaïsche wet. Dat is er pas veel later bijgesleept, toen het christendom spierballen kreeg en van een onderliggende partij, staatsgodsdienst werd.