Het I Tjing antwoordenboek Speciale dobbelstenen geven HET antwoord op je vraag

Het I Tjing Antwoordenboek is een flauwe interpretatie van het origineel. In de twee pagina’s tellende inleiding vertelt de auteur dat “de tekst [van de Yijing] voor een moderne westerling in de 21ste eeuw moeilijk of zelfs niet leesbaar is. Vandaar dat ik me op een gegeven moment voorgenomen heb om deze orakelteksten te herschrijven zodat ze begrijpelijk worden voor een westerling anno nu. Dat was beslist geen gemakkelijke klus. Vooral niet omdat ik de kern van het orakel niet wilde aantasten”. Het is zeker zo dat de Yijing voor iemand die het boek voor het eerst in handen heeft doorgaans geen gemakkelijke kost zal zijn. Maar dat hoeft ook niet. In tegenstelling tot wat Jelsma beweert (“Al gauw ontwikkelde de I Tjing zich tot een huisorakel dat vrijwel iedere Chinees in huis had”, p. 4) is de Yijing oorspronkelijk een boek wat zich richtte op de aristocratische bovenlaag van het oude China. En deze bovenlaag was redelijk thuis in het schrift, de beeldspraak en oude gebruiken en rituelen waar de Yijing aan refereert. Want het oud-Chinees bárst van beeldspraak, en alleen de geletterden konden hier mee overweg. Het gros van de Chinezen kon niet lezen en had dus ook niets aan de Yijing. Kort gezegd, als je de Yijing wilt begrijpen, dan zul je daar wat moeite voor moeten doen.

De inleiding, ook al is die maar twee pagina’s groot, staat vol van valse feiten. De oorsprong van de Yijing zou in 6000 v.Chr. liggen (tekstuele analyses tonen aan dat dit op z’n vroegst 800 v. Chr. is), de Yijing zou tijdens de Culturele Revolutie verboden zijn (is waar), maar door hevige protesten weer uit de ban zijn gehaald (is niet waar – ook al gebruikte Mao Zedong het boek heimelijk, het volk mocht dat beslist niet), het boek zou een bijzonder plekje hebben in iedere Chinese huiskamer (dus niet, men vindt het boek te moeilijk en gaat liever naar een tempelorakel), de eerste westerse vertaling zou in 1923 zijn gepubliceerd (Jelsma doelt op de Duitse vertaling van Wilhelm, en vergeet voor het gemak het werk van Legge (1882) en zijn voorgangers), de Nederlandse editie verscheen in 1953 bij uitgeverij Ankh-Hermes (nee, dat was uitgeverij L.J. Veen).

Als Jelsma dan schrijft “Mijn bedoeling was ook om de vaak lange Chinese teksten terug te brengen tot een korte maar krachtige grondtekst die meteen uitsluitsel geeft over de gestelde vraag”, dan vraag je je af welke tekst hij heeft gebruikt als basis voor zijn interpretatie. De Chinese teksten zijn namelijk juist bijzonder kort en bondig. De langste tekst is het Oordeel van hexagram 2 (30 karakters), de kortste is de eerste lijn van 40 (2 karakters). Dertig karakters is niet lang voor een Chinese tekst, maar het zijn doorgaans de bijgevoegde interpretaties in een vertaling die de tekst zo lang doet lijken – maar deze interpretaties horen natuurlijk niet bij de oorspronkelijke tekst zelf. Het vermoeden rijst dan ook dat Jelsma zich voornamelijk heeft laten leiden door die bijgevoegde interpretaties, wat zijn boek een interpretatie ván een interpretatie zou maken.

Voor dit boekje is ongetwijfeld een markt, maar het is jammer dat het zo ver afstaat van wat de werkelijke Yijing nu inhoudt. Een argeloze nietswetende koper zou kunnen denken dat Jelsma’s boek de Yijing is, en nooit verder komen dan dat verkeerde denkbeeld. Dat de Yijing vol staat van rijke beeldspraak en meer is dan alleen tekst zal hij door dit boek nooit te weten komen.

Makelijk leesbaar boek . En je hoeft het niet van achter naar voor te lezen. Je kunt er uithalen wat voor jou toe pasbaar is.

Leuk

Leuk boekje. Grappig dat het antwoord toch specifiek is. Wonderlijk! De dobbelstenen maken het leuk.