Het jaar van de uil over verwondering, verlies en veerkracht

Als je je soms afvraagt hoe het kan dat het lijkt alsof alles met elkaar verbonden is, maar je kunt er de vinger niet goed opleggen, dan weet je nu zeker dat het wel degelijk is wat het lijkt.
Dit boek laat zien dat een mens, onwillekeurig van zijn of haar plek op deze aardbol, in staat is om een ommezwaai te maken die hem/ haar uiteindelijk bij zichzelf brengt. Dat besef uitdragen naar de rest van de wereld is voor ieder die dit tegenkomt, een groot geschenk want het maakt diegene tot een beter mens. En daar zit onze wereld dringend om verlegen.
Dit boek is een waardevolle en zeker zin-volle bijdrage aan onze universele behoefte tot het overstijgen van onszelf naar een hoger plan; het volgen van je intuïtie.
Een prachtige lofzang.

"Een boek over verwondering, verlies en veerkracht", zo staat in de omschrijving op de kaft. Ik voeg daar graag het woord "daadkracht" aan toe. Want dat laatste is, naar mijn mening, het inspirerende aan het hele verhaal. Het willen is één, het doen is twee. En samen vormen ze de langste weg, zoals Pascale het zelf omschrijft, van je hoofd naar je hart. Dat is voor mij het meest inspirationele aan dit boek dat heel prettig leest en een mooie inkijk geeft bij het immense verlies en verdriet.

Geschreven vanuit het hart en eigen ervaring. Een persoonlijk, boeiend en ontroerend boek dat op een heel prettige en toegankelijke manier is geschreven. Hoe een voormalig officier van justititie de wereld anders is gaan zien en beleven dan alleen op basis van onomstotelijk bewezen feiten. Bijzondere spirituele kleinere en grotere gebeurtenissen rondom het overlijden van haar vader - waarin de uil een grote rol speelt - leiden tot haar besluit haar leven een geheel nieuwe draai te geven. Indrukwekkend en inspirerend!

Een een prachtig geschreven verhaal neemt Pascale je mee neemt op haar transitie van gesloten oester naar een open boek. Als officier van Justitie hield ze zich strak aan haar zwijgplicht. Een leven in de juridische wereld dat zijn sporen trok o.a. in het omgaan met de medemens. Als het volle leven van haar vader overgaat in een afhankelijke, kwetsbare leefsitutie, verandert dat ook iets bij zijn jongste dochter.
Spiritualiteit was een woord dat Pascale tot op dat moment uiterst spaarzaam gebruikt. Een uil brengt hierin een grote verandering. Het afscheid van haar vader veroorzaakt een omwenteling in haar leven waardoor ze oude dromen omzet in nieuwe doelen. De toga gaat aan de kapstok, het leven gaat verder, nu met de pen in de hand. Mooi ingetogen geschreven, een meeslepend verhaal dat je aanzet tot denken. Het idee van de wet van de Aantrekkingskracht gonst nog na...

Moedig om gaandeweg toe te geven aan je basale gevoel en daardoor sterke inzichten te verkrijgen en je leven verrijken.

Een prachtig persoonlijk verhaal dat je vanaf het eerste- tot en met het laatste hoofdstuk blijft boeien.
Zeker een aanrader!

Een verrassing, een traan, een glimlach, een zoektocht, een vinden, magische woorden. Rauwe rouw, compassie, alleen, samen. Herinneringen zoeken, herinneringen maken.

Je boek neemt je mee op reis, naar je eigen heilige graal, die vinden en durven te omarmen.

Een makkelijk leesbaar en persoonlijk verhaal. Kwetsbaar, puur en oprecht. Absoluut de moeite waard om te lezen.

Het verhaal (overigens echt gebeurd uiteraard) speelt in en om Maastricht en zowel de plekken als de gebeurtenissen vertonen ook daarom ongelofelijk veel overeenkomsten met mijn leven. Pascale verliest haar geliefde vader. Het eerste deel gaat vooral daarover. Ineens is het zover. Ze beschrijft heel mooi het afscheid, de crematie en vooral ook hoe zij zich daarin beweegt. De emoties en tegelijkertijd het als een “ADHD” konijn maar doorgaan. De boekomslag meldt “verwondering, verlies en veerkracht”. Ik voeg daar aan toe: “kiezen vanuit je hart” en “moed”.

Een prachtige passage en zo herkenbaar :

“Dat hij de gezegende leeftijd van bijna negentig jaar heeft mogen bereiken, zegt me niets. Mijn vader is dood. Dóód! Dat kan niet. Dat gaat niet. Dat mag niet. “

Het tweede deel van het boek gaat over het rouwproces en de langzame acceptatie van het onomkeerbare. De dood is echt eindig. De herinneringen blijven. Zeer mooi als Pascale haar ouderlijk huis bezoekt en zo intens afscheid neemt en herinneringen vastlegt. Langzaam aan zien we de “oh zo rationele” Pascale haar beschermlaag afgooien en tot de kern komen en tot wie ze echt is. De voor haar onvermijdelijke keuze komt echter steeds dichterbij en die maakt ze in deel 3 van het boek.

De rode draad vormt de uil en langzaam aan ervaart Pascale de wet van de aantrekkingskracht. Pascale maakt daarmee een spiritueel proces heel toegankelijk, zelfs voor de meest rationele onder ons. En laat ons tegelijkertijd zien dat het uiteindelijk alleen maar om compassie, liefde en verbinding gaat. Waar velen praten over spiritualiteit en de essentie ervan, laat Pascale het ons gewoon zien en ervaren. Niet alleen in haar boek, ook in haar workshops.

Het boek is een aanrader voor hen die hun ouders of dierbare verloren hebben maar eigenlijk ook een must voor hen die dat nog niet meegemaakt hebben. Of die dicht bij iemand staan die midden in dit proces zit. Maar ook voor hen die belangrijke keuzes moeten of willen maken.

Mijn definitie van een goed boek is als volgt: een boek wordt kunst als het mijn (kijk op het) leven een beetje verandert. Daarin is 'Het jaar van de uil' absoluut geslaagd.

Aanvankelijk was ik wat sceptisch. Niet weer het zoveelste zweverige zelfhulpboek, dacht ik. Al vrij snel werd ik gegrepen door het persoonlijke en tegelijk herkenbare verhaal van Pascale Bruinen. De schrijfster stelt zich niet alleen open voor een andere mindset, ze stelt zich vooral ook kwetsbaar op richting de lezer. De stress, het verdriet, de wanhoop en ook haar geluksmomenten zijn zo goed beschreven dat ze voelbaar zijn. Ondanks die achtbaan van emoties is het uiteindelijk een feelgood boek met een happy end. Het moralistische toontje waar ik bang voor was, ontbreekt gelukkig volledig.
In plaats daarvan laat de auteur het volledig aan de lezer over om te geloven of niet.

Over dat laatste kan ik kort zijn: ik hoop dat er meer is dan dit stoffelijke bestaan, maar mijn verstand zegt dat dat onmogelijk is. Wat de schrijfster mij heeft geleerd, is om in ieder geval niet te oordelen over mensen die wel 'geloven' dat het mogelijk is. Simpelweg omdat ik het met mijn verstand niet kan beredeneren, wil niet zeggen dat het voor een ander niet bestaat.