Het jasje van Luis Martin

Een prachtige roman over vriendschap, verlies en ook de liefde. 'Het jasje van Luis Martín' leest als een monument voor een overleden vriend. De vriendschap tussen Gijs en Issa lijkt nergens verfraaid met mooiere herinneringen, is rauw en raakt. Geeft daarnaast een schitterend tijdsbeeld weer over Amsterdam in de jaren "90 en "00. Knap hoe wisseling van tijd en plaats in schijnbare eenvoud overvloeien.

Een mooi, ontroerend en eerlijk verhaal over vriendschap tussen twee jonge mannen, en hoe deze vriendschap nimmer uit te wissen sporen nalaten in een stad.

De cover nodigt je uit om het boek onder het genot van een kopje koffie te gaan lezen. Nu ben ik geen koffiedrinker (geen mij maar cappuccino), maar zoals het kopje koffie wordt beschreven door Gijs, en later door Issa, hoe het gemaakt hoort te worden, krijg je er evengoed zin in ook al hou je niet van koffie.
Het boek grijpt je bij de strot en laat je niet meer los. Je voelt het verdriet van Issa die rouwt om de dood van zijn beste vriend waarbij je geregeld afvraagt of hij er ooit overheen zal komen.
Het boek vertelt over een bijzondere vriendschap die Issa & Gijs hadden, de horecatijd in de jaren '90 en het bijzondere leven over Luis Martin in de jaren '60 door de ogen van Issa. Het is zo geschreven, dat het lijkt of je er zelf bij bent, dan weer dichtbij dan weer op een afstand. Je wordt heen en weer geslingerd in de tijd. Zo ben je in het heden en een paar zinnen, soms een paar woorden, later, ben je weer of in het verleden met Gijs of in het verleden van Luis Martin, dan ben je weer in het cafe waar Issa werkt en dan weer bij hem thuis, maar het is niet storend, het vloeit mooi in elkaar over. Het is op een eerlijke, respectvolle manier verteld en niet mooier gemaakt dan het is. Eenmaal begonnen aan het boek, is het lastig wegleggen omdat je verder wilt lezen, je wilt weten hoe het verder gaat, hoe het zal eindigen, of Issa de dood van Gijs een plaatsje zal kunnen geven. Dit is zo'n boek dat je nog een keer wilt lezen om te kijken of je dan weer andere dingen opvalt die je eerst niet opgevallen waren.

Prachtig boek over vriendschap, vaders en zonen en coming of age, tegen de achtergrond van de Amsterdamse horecawereld uit de jaren negentig en oud Madrid.

In verband met zijn studie klinische psychologie aan de VU vertrok Gilles van der Loo vanuit Noord-Brabant naar Amsterdam. Tijdens zijn studie, die hij in 2000 afrondde, werkte hij in de horeca en werd na zijn afstuderen bedrijfsleider bij twee Italiaanse restaurants. In 2006 besloot hij kok te worden en volgde tegelijkertijd een opleiding proza aan de schrijversvakschool. Drie jaar later legde hij zich, na het afronden van deze studie, toe op schrijven. In 2010 debuteerde hij met een kort verhaal in het literaire tijdschrift Tirade en een jaar later verscheen zijn debuutbundel Hier sneeuwt het nooit. Het jasje van Luis Martín is zijn nieuwste autobiografisch getinte roman en gaat over de dood van zijn beste vriend Gijs Thio.

Begin jaren negentig gaat de uit Brabant afkomstige Issa naar Amsterdam om er psychologie te studeren en neemt daarnaast een baantje in de horeca aan. Dan ontmoet hij Gijs, vier jaar ouder en een van de beste horecamensen van de stad. Gijs heeft het vak geleerd van de charismatische Spanjaard Luis Martín Murillo. Issa en Gijs raken bevriend en dat gaat zelfs zo ver dat ze praktisch onafscheidelijk zijn. Issa laat zijn studie schieten en wijdt zich helemaal aan zijn werk in de horeca. Vele jaren later kijkt Issa terug op zijn leven, zijn vriendschap met de vijf jaar eerder verdronken Gijs en is nog steeds bezig diens dood te verwerken. In dit proces, maar ook in de vriendschap, speelt Luis Martín een belangrijke rol.

De vriendschap die Issa en Gijs hebben springt er al vanaf zo goed als het begin van het verhaal vanaf. Dat deze vriendschap innig is, is op iedere bladzijde te merken. Het heeft er zelfs alle schijn van dat Issa zijn vriend adoreert, dat het meer is dan vriendschap alleen. Dat Issa Gijs als grote voorbeeld heeft, blijkt eveneens uit alles. Hij kijkt tegen hem op en ziet hem als een goeroe. Daarbij laat hij zich, hoewel hij hem nooit ontmoet heeft, ook inspireren door Luis Martín. Dit gebeurt in een soort van visioen, een waanvoorstelling. Want is Luis niet de grote leermeester van hen allemaal?

Het jasje van Luis Martín kent drie verhaallijnen: het heden, het verleden en Luis Martín. In dat van het heden is Issa in feite nog steeds bezig met het rouwproces en ziet hij ook het leven van Luis voor zich. Dat leven bestaat uit een afzonderlijk verhaal waarin de lezer deze bijzondere man goed leert kennen. Het verleden draait vooral om de vriendschap tussen Issa en Gijs, hoe ze deze samen beleven, maar ook wát ze samen beleven.

Doordat het verhaal zich in verschillende perioden afspeelt, is het af en toe wat lastig om dat specifieke verhaal in de juiste tijd te plaatsen. Als de hoofdstukken vooraf waren gegaan door een datum had dit voorkomen kunnen worden. Pas vanaf het moment dat er een jaartal werd genoemd, werd het iets duidelijker. Toch is dit maar een klein en in wezen te verwaarlozen puntje van kritiek. Het maakt het lezen van het boek er niet minder prettig op.

Een boek over het verwerken van een groot verlies kan zwaar zijn, maar daar is in deze roman absoluut geen sprake van. Van der Loo heeft het verhaal, dat erg beeldend geschreven is, op een prettige en luchtige wijze verteld. Hierbij gebruikt hij soms prachtig geformuleerde zinnen en weet hij de Amsterdamse humor en sfeer goed over te brengen. Aan alles is te merken dat dit verhaal gebaseerd is op het eigen leven van de auteur, dat hij zijn vriend nog steeds mist en dat hij er in feite veel voor over heeft deze vriendschap weer terug te krijgen.