Het korte leven van Heleen roman

In 1965 staat de zeventienjarige Heleen voor haar eindexamen Gymnasium. Ze is bang dat ze zakt en probeert iedere vrije minuut te blokken. Ondertussen gaat het dagelijkse leven gewoon door. Vader in het buitenland voor zijn werk, moeder bridgen, Peter aan het knutselen met zijn mecano of bij een vriend. Op school de jongens die haar begeren en die ze met moeite van zich af weet te houden.
Pubers zijn het nog. Wat moet ze daar nu mee? En dan moet ze ook nog mee op schoolreis naar Parijs. Ze kan haar tijd wel beter gebruiken. In het weekend gaat ze stappen en tennissen.

Naast deze beslommeringen vraagt ze zich continu af van wie ze het rode haar en groene ogen heeft? Aan haar moeder durft ze dit niet te vragen. Ze kan er geen gesprek mee voeren, laat staan hierover. Heleen voelt zich eenzaam. Een vertrouwenspersoon met wie ze haar hart kan delen heeft ze niet. Margriet, een vriendin, is lief, maar ook een roddeltante.

Heleen probeert zelf antwoord op vragen te vinden, waar iedere jongere mee te maken kan krijgen. Haar gevoelens, gedachten, onzekerheden, beleefwereld en geheimen vertrouwt ze toe aan haar schrift en Ryam agenda.

Ze probeert zich staande te houden in een liefdeloze wereld.

Het is 1997 Ireen en Diederik, de ouders van Heleen en Peter, staan op het punt om hun villa te verruilen voor een appartement aan de Karpendonker plas.

Voordat de verhuiswagen over een paar weken voorrijdt aan Ireen de taak om alles wat ze gedurende vijftig jaar huwelijk bewaard hebben te sorteren. Ze gaat naar de zolder en knipt het kale peertje aan. De bergen lakens, dekens, speelgoed, prenten en dozen laat ze staan. Ze wil eerst die ene doos vinden. Dé doos die indertijd door hun vijftienjarige zoon Peter is gevuld. Ireen en Diederik konden dit niet opbrengen. Ze waren al als vreemden voor elkaar en daarna vermeden ze de verwijten uit te spreken. De herinnering was te verlammend. Die verborgen ze onder reizen, bridgen, werk en uitgaan.

Zorgvuldig heeft Ireen die herinnering weggestopt. Veilig bij alle andere herinneringen. Maar nu is er geen ontkomen meer aan. Ze voelt zich een gluurder die misbruik maakt van een kier tussen heden en verleden.

Je denkt het verleden te kunnen begraven door tastbare herinneringen op te bergen. En dan word je er tweeëndertig jaar later toch weer meedogenloos mee geconfronteerd.

Ze vindt de verweerde met bruine plakband verzegelde doos. Ze ziet een bonte verzameling lipsticks, roze ondergoed, potloden, een boek en een pennenzakje. Dan valt haar oog op een Ryam agenda en schrift. Die neemt ze mee naar de slaapkamer, gaat op bed liggen en begint te lezen.

Vertel dan maar, als het verhaal je plezier doet.

Het verleden vliegt aan haar voorbij. Ze dwaalt af naar haar studietijd, huwelijk, kinderen en moederschap. Tijdens het lezen denkt ze: was Heleen er nog maar dan kon ik dit met haar delen.

De auteur verwoordt in een prettig leesbare taal, beeldend en op realistische wijze een groot deel van het leven van Heleen en Ireen. Moeder en dochter, beiden op hun eigen manier eenzaam, die een geheim met zich meedragen en alle twee hebben ze de behoeften om met elkaar te praten, maar het is er nooit van gekomen. De moeder komt er te laat achter.

De auteur weet te raken in deze meeslepende roman, die voelt als een ‘levensverhaal’ en niet als fictie. De plot is verbijsterend.

Dezelfde gedachten en gevoelens. De ene laat ze toe en de ander heeft ze verstopt. Moeder en dochter die in hetzelfde huis wonen en elkaar dan niet weten te vinden is verdrietig en pijnlijk. Deze roman brengt die realiteit dichtbij, want in hoeveel gezinnen of relaties wordt er echt gepraat? Gaat ieder zijn eigen weg zonder oog of oor te hebben voor de ander? Deze tragedie is van alle tijden en zet aan tot nadenken.

In nova fert animus mutatas dicere formas /corpora.
Ik wil gaan spreken van gedaanten die in nieuwe werden veranderd.

Het korte leven van Heleen is door de prettige schrijfstijl een toegankelijke roman. Bovendien heeft de auteur heel goed de gedachten en gevoelens van het nog jonge meisje neergezet; je proeft de nieuwsgierigheid van deze puber om te leven, maar ook de verwardheid wanneer ze meer van het leven ziet dan dat ze op dat moment graag zou willen zien…

Ook de moeder en haar gevoelens en gedachten zijn ontzettend knap verwoord. Hierdoor kun je goed aanvoelen wat er speelt.

De verhaallijn van de hoofdpersoon Heleen tijdens een aantal maanden
van haar leven in 1965 en de verhaallijn van haar moeder Ireen in 1997 worden afgewisseld zodat je nieuwsgierigheid geprikkeld blijft tot en met de laatste bladzijde.

Mede omdat ik de locatie waarin een groot gedeelte van het verhaal zich afspeelt op mijn duimpje ken, was het alsof ik weer terugkeerde naar de tijd waarin ik de leeftijd had van Heleen en mijn weg zocht tussen mijn medeleerlingen tijdens en na schooltijd.

Ook de klassiekers die besproken worden voelden voor mij als thuiskomen. Zoals in de passage waarin Heleen denkt aan Eline Vere van Couperus of wanneer benadrukt wordt dat de antieke Griekse taal van groot belang is geweest, ook voor de Nederlandse taal.

Ik kreeg een brok van ontroering in mijn keel tijdens het lezen en de eerste tranen rolden over mijn wangen toen ik aanvoelde wat er aan de hand moest zijn in de levens van beide protagonisten. Ze leken meer op elkaar dan ze vermoed hadden maar hebben dat gevoel om allerlei redenen niet met elkaar kunnen of willen delen.

Het einde van de roman was voor mij enorm aangrijpend. Ik weet dat je niet moet wachten met het uitspreken van gevoelens naar elkaar toe omdat je heus niet weet wat er in de toekomst ligt verborgen en het daardoor gemiste kansen zouden kunnen worden.
Ik zag de wanhoop en kon deze ook goed begrijpen.

Het korte leven van Heleen las ik in één ruk uit; het boek wegleggen was geen optie. Ik heb deze roman enorm graag gelezen en wil het boek aanraden aan iedereen die soms wat te snel leeft en veel in hun leven als vanzelfsprekend aanneemt. Deze criteria gelden ook tegenwoordig voor bijna alle (jong-)volwassenen.

Het korte leven van Heleen is werkelijk van alle tijden!

Bij het zien van de schitterende cover en de titel van Het korte leven van Heleen van René van Rooij wordt je nieuwsgierig naar het verhaal van het meisje. Je wilt weten waarom ze zo kort heeft geleefd, wat er met haar is gebeurd. Heeft ze een dodelijk ongelijk gehad? Is ze gestorven aan een vreselijke ziekte? Is ze vermoord? Of is ze op een andere manier gestorven?

Vanaf de eerste bladzijde zit je in het verhaal en wil je weten hoe het verder gaat en uiteindelijk eindigt. Het zijn verhalen die binnenkomen, je raken, ze zijn aangrijpend. Je krijgt te doen met Heleen en haar moeder. Het hoofdverhaal is van Heleen die af en toe wordt onderbroken door haar moeder. Heleen vertelt over haar tijd op school, wat ze vindt van haar klasgenoten, wat ze vindt van de muziek uit die tijd, waar zij meer van houdt, waar ze het liefst gaat stappen, haar problemen en houdt voor haarzelf haar ouders een spiegel voor. Haar moeder vertelt wat zij vindt van de gevonden spullen van haar dochter en vertelt haar kant van het verhaal. Langzaam aan wordt beetje bij beetje steeds meer duidelijk. Het verhaal eindigt op een manier die je niet ziet aankomen, laat je met een shock zitten.

Ondanks dat de verhalen in 1965 en 1997 spelen, zijn het verhalen die van alle tijden zijn. Desondanks moet je je toch af en toe in de tijdsgeest verplaatsen omdat wat toen heel normaal was, nu ondenkbaar is zoals bijvoorbeeld overal roken.

Het korte leven van Heleen kan voor velen herkenbaar zijn. Het is een verhaal van het niet kunnen uiten van gevoelens, het niet kunnen praten over gevoelige onderwerpen met belangrijke personen, het gevoel hebben dat bepaalde personen er niet voor je zijn en bang zijn dat ze je niet zullen begrijpen, bang zijn niet geloofd te worden als je de waarheid vertelt, je minderwaardig voelen en schuldgevoelens. Het verhaal laat zien wat chantage met iemand kan doen, hoe schuldgevoelens kunnen ontstaan en hoe snel een misverstand gevormd kan worden omdat iemand er 'anders' uitziet dan de anderen.

Kortom; Het korte leven van Heleen van René van Rooij is een verhaal dat van alle tijden is en dat herkenbaar kan zijn voor velen. René van Rooij heeft zich heel erg goed ingeleefd in de hoofdpersonen en in de tijdsgeest.

Aardig boek, maar meer ook niet. Simpel geschreven.