Het meisje in het bos Wat is waarheid, en wat niet?

Als ik de cover zag dacht ik aan een meisje die zich verschuilt in het bos omdat ze ontsnapt was van een ontvoerder. Ze is dan ook ontsnapt, maar niet in de context dat ik voor ogen had.
Het verhaal gaat over een meisje dat mishandelt wordt door haar papa, als ze dan verneemt dat hij haar echte vader niet is, is ‘t een hele opluchting en heeft ze een missie, haar echte ouders vinden.
Met schaduw aan haar zij vindt ze een huis in het bos waar kinderen wonen, ze sluit zich bij hun aan.
Het verhaal speelt zich af in 2 verschillende tijdsperiodes, dat maakt het soms ingewikkeld. Het nadeel daarvan is dat je steeds de klik moet maken naar een ander verhaal, terwijl je op dat moment gewoon t vervolg wil weten van wat je aan t lezen bent. Wat er wel is, je legt het boek zeker niet weg, want je wil het vervolg weten.
Het is heel spannend geschreven, je kan gewoon niet anders dan verder lezen. Toch wel een aanrader.

Het meisje in het bos van Kate Hamer is het tweede boek van de auteur. Het is wel mijn eerste kennismaking met deze auteur. Via een actie kreeg ik de mogelijkheid om deel te nemen aan een reviewteam voor Het meisje in het bos.
De achterflap van het boek vermeldt dat het verhaal gaat over de 13- jarige Ruby wie op haar verjaardag te horen krijgt dat haar ouders niet haar biologische ouders zijn. En dat betekent dan ook dat er ergens een echte vader en moeder zijn. Het meisje Ruby besluit weg te lopen, het bos in, om haar ouders te zoeken. Als ze een stel andere kinderen ontmoet, broertjes en zusjes die alleen in het bos lijken te wonen, sluit Ruby zich bij hen aan. Maar wat is er waar en wat niet. Wie probeert haar te helpen etc.’
Het verhaal wordt verteld uit verschillende perspectieven, namelijk de 13-jarige Ruby en haar moeder vanuit het verleden. Door deze verschillende verhaallijnen is het steeds even schakelen, wel staat het steeds duidelijk aangegeven bij elk hoofdstuk. Naast deze perspectieven is er ook steeds nog De schaduw, lang is het mij onduidelijk wat zijn rol is in het verhaal. De hoofdstukken zijn kort. Kate Hamer heeft een typische schrijfstijl, gedetailleerd, een beetje poëtisch en spiritueel. Dit maakte voor mij dat het lezen vertraagd werd omdat het soms verwarrend op mij over kwam. De hoofdpersonage Ruby blijft wat aan de oppervlakte hangen, ik miste een beetje diepgang in haar karakter. Dit maakte ook dat ik mij moeilijk kon inleven in haar personage. Door de schrijfstijl en verminderde diepgang in het verhaal koste het mij moeite om steeds weer verder te lezen.
Het meisje in het bos wordt uitgegeven als een thriller, maar in mijn ogen is dit het best passende genre. Het verhaal is niet echt spannend, maar meer suggestief. Mijns inziens is het meer een roman dan een thriller.
Al met al een verhaal welke mij niet echt kon bekoren. Het heeft veel tijd en doorzettingsvermogen gekost om het boek uit te lezen.

Een boek wat je blijft boeien, niet omdat het zo spannend is, maar wel omdat je wil weten hoe het afloopt. Het verhaal fascineerde en ontroerde mij. Een meisje wat zo graag alleen maar een beetje aandacht en liefde wil. Eigenlijk vraagt ze zo weinig en heeft ze zoveel ongeluk in haar jonge leven. Of je wil of niet maar Ruby sluit je in je hart. Een verhaal over gemis, mishandeling en overleven
Ik moest wel wennen aan de schrijfstijl van Kate Hamer, eigenlijk houd ik niet zo van bloemrijke taal. Ook vind ik het lastig wanneer je steeds terug gaat in de tijd. Maar de tekst las toch wel redelijk makkelijk weg en het verhaal blijft je boeien. Wanneer je eenmaal begint kun je niet anders dan doorlezen je moet weten hoe het afloopt.

Ruby groeit op in een klein dorp aan de rand van het bos, in een armoedig huishouden. Op haar dertiende verjaardag krijgt ze te horen dat ze geadopteerd is. Ze is dolblij dat de agressieve Mick – die haar regelmatig fysiek mishandelt – en zijn passieve vrouw Barbara niet haar werkelijke ouders zijn. Vastbesloten om haar echte ouders te vinden, loopt ze van huis weg. Ze komt in huis bij drie kinderen die door hun ouders aan hun lot zijn overgelaten en voelt zich voor het eerst welkom. Maar willen de kinderen haar daar wel om de juiste redenen? Wie kan Ruby vertrouwen en wie niet?

Het boek bestaat uit korte hoofdstukken, die afwisselen in perspectief. Het verhaal van Ruby (1983) wordt in de ik-persoon verteld in de verleden tijd, waardoor het huiselijk geweld en het gemis aan liefde erg realistisch worden neergezet. De hoofdstukken uit het oogpunt van haar moeder Anna (1970) zijn in de tegenwoordige tijd geschreven, vanuit de derde persoon.
Er is daarnaast nog een derde verteller; een jongen die door Ruby ‘Schaduw’ genoemd wordt en die alleen zij kan zien.

Door de afwisseling van perspectieven komt de lezer er beetje bij beetje achter hoe Ruby is aangekomen op het punt waar ze zich nu bevindt en waarom ze anders is dan andere kinderen. Het boek beschrijft hoe een dertienjarig meisje, ongewild en ongeliefd, langzaam uit haar kinderlijke naïviteit ontwaakt. Terwijl ze in de donkere, veranderlijke bossen op zoek gaat naar waar ze vandaan komt, ontdekt ze de waarheid over haar echte ouders en zichzelf.

Kate Hamer is een meester in het gebruik van onheilspellende metaforen die je een gevoel van onbehagen geven. Direct op de eerste bladzijde wordt duidelijk in wat voor dreigende omgeving Ruby opgroeit, zonder dat dit direct wordt uitgesproken. Het zit in een mes, dat blinkend op tafel ligt, in een spiegel die haar met zijn oog gadeslaat en de uitgelopen Smarties op een verjaardagstaart. Hamer kan iets onschuldigs en moois als een rozenstruik met een paar woorden veranderen in een object van onuitgesproken gevoelens.
‘Toen ik erlangs liep, liet een uit zijn krachten gegroeide rozenstruik zijn laatste overgebleven rode bloemen op me vallen. Dieprode blaadjes vielen op mijn laarzen. De kleur stak vrolijk af tegen de grijze stoep en de verleiding om ze te vertrappen was zo groot dat ik een dansje deed. Ik keek naar beneden: nu waren ze in bloedige vlekken over de tegels uitgesmeerd, en ik liep door met het onbehaaglijke gevoel dat ik iets had bedorven.’
Hamer schrijft meesterlijk over instinct, de verschillen tussen wild en getemd en de drempel tussen de doden en de levenden. Zoals Ruby zelf al aanhaalt komt ze in aanraking met een duistere wereld waarin tijd buigt en strekt en waarin niets is wat het lijkt. Er wordt een aantal verwijzingen gemaakt naar het boek ‘Alice in Wonderland’, wat vreemd toepasselijk overkomt.

Direct vanaf het eerste hoofdstuk wordt de lezer het verhaal in gezogen en hoewel de opbouw langzaam is, wil je toch verder lezen om achter de geheimen te komen die het bos en Ruby’s verleden verbergen. De spanning is voelbaar onder het oppervlakte en tussen de regels door. Ruby werkt zich direct in je hart en als lezer wil je niets liever dan dat het goed met haar afloopt. Je leeft met haar mee, voelt haar pijn en haar dromen. Halverwege het verhaal volgt een heerlijk macabere plottwist, die ervoor zorgt dat je het liefst weer direct van voor af aan zou willen beginnen, om te zien welke tekenen je onderweg hebt gemist. Als je als lezer daarvoor al op je hoede was, zul je dat hierna helemaal zijn en trek je alles in twijfel wat je in het verdere verhaal verteld wordt.

Erg mooi boek om te lezen

Dit boek is niet geschikt voor mij, wat niet betekent dat het niet goed of niet goed geschreven is. Er worden juist hele mooie, beschrijvende zinnen gebruikt die nieuwsgierig maken naar méér.

Maar..... Kate Hamer springt heen en weer tussen 1970 en 1983/84. Ik kan daar niet tegen. Zou eerst alle hoofdstukken van het ene jaar moeten lezen en daarna de andere. Als ik dat zou doen, zou ik het boek misschien wél kunnen uitlezen, maar zou ik ook heel veel moois missen. Alles houdt immers verband met elkaar.

Nu ben ik niet verder gekomen dan bladzijde 96 en ik vind dat echt heel jammer. Misschien wordt het boek ooit verfilmd en is het voor mij dan beter te volgen. Ik hoop het. Het lijkt me namelijk echt een heel goed boek.

Het meisje in het bos gaat over Ruby ze krijgt op haar dertiende verjaardag te horen van haar opvoeders dat ze niet haar echte ouders zijn. Ruby besluit hierdoor dat ze niet zal rusten totdat ze haar echte ouders heeft gevonden.
Ze gaat op zoek en komt terecht bij een groepje kinderen in het bos die zijn verlaten door hun ouders.
In het begin kwam het boek wat verwarrend op mij over want Ruby ziet mensen om haar heen maar zijn ze er echt en wat is waarheid en wat niet? Daardoor vond ik het eerst best wel lastig om erin te komen want wie is wie en welke rol hebben ze.
Maar omdat je zoveel vragen hebt blijf je toch doorlezen omdat je wilt weten wie zijn dan haar ouders en waarom is ze dan afgestaan? Door samen met Ruby haar zoektocht te blijven volgen krijg je uiteindelijk antwoord op deze vragen. Het leuke aan dit boek vond ik dat er een spiritueel aspect in zat. Ook daardoor bleef ik doorlezen en kreeg het boek een andere verhaallijn dan ik verwacht had. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Ruby en van haar moeder. Deze twee verhaallijnen wisselen elkaar af wat je duidelijk kan zien aan de datums die erbij staan. Ik heb zelf ook erg meegeleefd met de moeder in dit verhaal.

‘Het meisje in het bos’ is een lastig verhaal om in te komen. Je bent als lezer in het begin heel erg zoekende wie wie is en wat de rol van iedereen is. De wisseling in tijd helpen daar in het begin niet mee. Ondanks dat Kate Hamer bij elk hoofdstuk zet in welke tijd je zit, heb je in het begin moeite om het een en ander te volgen. Dat zou ervoor kunnen zorgen dat je afhaakt.

Ergens ben je wel getriggerd om toch verder te blijven lezen, vooral omdat je benieuwd bent hoe het allemaal zit rondom Ruby. Wie zijn haar ouders? Waar zijn ze nu? En waarom hebben ze haar afgestaan? Deze en verschillende andere vragen zorgen ervoor dat je blijft lezen in ‘Het meisje in het bos’. Je krijgt samen met Ruby uiteindelijk ook antwoord op deze vragen.

Hamer heeft een spannende schrijfstijl en het verhaal blijkt uitstekend in elkaar te zitten, maar doordat je in het begin wat worstelt met de personages en de tijden is het geen thriller die je in één ruk uit wil lezen. Stukje bij beetje ontdek je het een en ander in het boek en lees je wat er allemaal met Ruby en haar biologische ouders is gebeurd.

Op de cover staat een meisje die half verscholen ergens achter zit.
Ze heeft een angstige maar ook mysterieuze blik in haar ogen.
Op de achterflap staat de volgende tekst:

Ik heet Ruby. Ik woon bij Barbara en Mick. Zij zijn niet mijn echte ouders, maar ze vertellen hoe ik me moet gedragen en wat ik moet zeggen. Ik moet zeggen dat mijn blauwe oog en de blauwe plekken op mijn armen zijn veroorzaakt door een val van de trap. Maar er zijn dingen die ik niet zal zeggen. Ik ga ze niet vertellen dat ik op zoek ga naar mijn echte ouders.
Op Ruby’s dertiende verjaardag komt een wens van haar uit. Het echtpaar dat haar opvoedt blijken niet haar echte ouders te zijn. Dat betekent dat haar echte vader en moeder ergens anders zijn, en Ruby besluit dat ze niet zal rusten voor ze hen heeft gevonden. Ze loopt weg, het bos in, met alleen een koffer in haar hand. Als ze een stel andere kinderen ontmoet, broertjes en zusjes die alleen in het bos lijken te wonen, sluit Ruby zich bij hen aan. Maar is Ruby wel veilig? Wat is waarheid, en wat niet? Wie probeert haar echt te helpen – en wie is gevaarlijker dan ze ooit voor mogelijk had gehouden?

De cover en de achterflap maakten dat ik nieuwsgierig was naar dit boek. Wat is het verhaal van Ruby en hoe loopt het met haar af?
Tijdens het lezen van het eerste hoofdstuk werd ik gelijk in het verhaal gezogen en leefde ik me erg in, in het meisje genaamd Ruby.
Daarna worden de verhalen van vroeger en nu door elkaar vertelt. Anna (de moeder van Ruby) vertelt haar verhaal en Ruby vertelt haar verhaal. Je kan de verhalen goed uit elkaar houden omdat er boven aan de hoofdstukken de datum bij staat.

De spanning wordt langzaam opgebouwd. Ik heb aandachtig gelezen wat er met Ruby ging gebeuren. Ik kon me makkelijk in haar verplaatsen. Ik zat steeds af te wachten wat er ging gebeuren. Je wordt soms in verwarring gebracht omdat je niet weet of iets echt gebeurd en wat dus waarheid is en wat niet. Ook het verhaal van Anna is mooi beschreven, waardoor ik me goed in haar kon verplaatsen.

Het verhaal begint wanneer Ruby dertien jaar is. Dan wordt haar vertelt dat ze geadopteerd is en begint Ruby haar zoektocht naar haar ouders.
Nadat Ruby naar haar adoptie tante gestuurd wordt, loopt ze weg en gaat in het bos wonen bij 3 andere kinderen.
Ze is op zoek naar haar ouders en wil graag in het bos wonen, omdat haar echte ouders ook uit het bos kwamen.

In het boek is er nog een personage beschreven. Deze jongen wordt schaduw genoemd door Ruby. In het begin is het onduidelijk welke rol deze jongen heeft in het leven van Ruby. Maar naarmate het verhaal vordert komt wordt dit duidelijk uitgelegd.

Ik moest wel wat wennen aan de schrijfwijze van Kate. Ze schrijft heel gedetailleerd waardoor je goed beeld krijgt van de omgeving waarin Ruby zich moet hebben bevonden. Ook maakt het wat verwarrend omdat ik sommige uitdrukkingen of woordkeuze niet begreep.

Het verhaal vond ik erg boeiend, wat er voor zorgde dat ik graag door wilde lezen. Door de tekst op de achterflap: wat is waarheid, en wat niet? Heeft Kate me vaak op verschillende gedachtes gezet. Ik vroeg me vaak af, is dit waar of niet? Ik vond dit leuk omdat het verhaal elke keer een wending kreeg die ik ergens niet verwachtte.

Het meisje in het bos vertelt het verhaal van Ruby; ze wordt opgevoed door Barbara en Mick. Dat zijn niet haar echte ouders, krijgt ze te horen als ze haar dertiende verjaardag viert. Ruby heeft zich altijd anders gevoeld, en haar relatie met Mick is nogal problematisch. Met Barbara heeft ze een betere klik.
Ze besluit op zoek te gaan naar haar echte ouders. Dat lijkt wel makkelijk gezegd, maar in de praktijk ligt het iets ingewikkelder. Er gebeurt van alles tijdens deze zoektocht. Ik ga natuurlijk niet verklappen wat er allemaal gebeurt, en of ze haar ouders weet te vinden.
Kate Hamer heeft hier een schitterend boek afgeleverd. Ze schrijft in hele mooie, soms complexe volzinnen. Sfeer weet ze moeiteloos te creëren, en spanning wordt steeds een beetje verder opgevoerd. Het is het soort boek wat in de categorie “niet weg te leggen” valt. Elke bladzijde wil je weer de andere bladzijde lezen om te zien hoe het verhaal zich verder ontwikkelt. Er zitten een aantal plotwendingen in die ik niet zag aankomen, dit houdt de lezer steeds in spanning en op het puntje van de spreekwoordelijke stoel.
Toen het boek uit was, moest ik even bijkomen van dit schitterend vertelde verhaal. Het heeft nog een poosje bij mij “gehangen”. Ik kijk in ieder geval reikhalzend uit naar het volgende boek van Kate. Ik ben gegrepen door haar soms dichterlijke en emotionele schrijfstijl.
Het meisje in het bos: aanrader en krijgt van mijn een dikke 5 sterren