Het napalmmeisje Haar leven van vuur naar vrede

Als in 1972 de napalmbom op Noord Vietnam valt is het leven van de dan achtjarige Kim Phuc Phan Tni op slag verwoest.
Kim heeft een leuke onbezorgde jeugd met hardwerkende ouders en acht broertjes en zusjes. Doet het goed op school heeft vriendinnen en de familie belijdt het Caodai geloof en zijn zeer regelmatig in de tempel te vinden.
Bij het bombardement verbrandt een groot gedeelte van haar lichaam. Kim ligt dan drie dagen in het mortuarium en is nog steeds in leven. Dan begint de zware strijd om te overleven,de verschrikkelijke pijnen, de reactie van de omgeving en haar eenzaamheid.
Bij haar geloof voelt zij zich niet meer thuis en zij komt in contact met het Christelijke geloof. Regelmatig twijfelend, soms argwanend, niet begrijpend leert zij Jezus kennen en vertrouwd daarna blindelings op Hem.
Zij ontvlucht met haar man het communistische Vietnam en gaat naar Canada waar zij een nieuw leven opbouwen en krijgen hier twee zoons. Haar man en kinderen ervaren ook Gods goedheid en leven hiervoor.
Hoewel haar leven beslist niet over rozen gaat vind zij innerlijke vrede bij de Heer en iedereen wenst zij deze vrede toe. Ieder uur van de dag voelt zij haar brandwonden, maar toch kan zij de daders vergeven en hoopt dat deze personen ook de vrede bij de Heer vinden. Door de lezingen die zij geeft over het bombardement, is ook het vertellen over haar geloof een groot goed geworden.
Een prachtig citaat uit het boek: Wij kunnen de geschiedenis niet veranderen, maar wel de toekomst beter maken door lief te hebben.
Dit boek maakt je klein en laat je nadenken. Wat een prachtige vrouw is Kim, zo puur maar ook heel menselijk met alles wat daar bij hoort.
De cover van het boek staat nog op mijn netvlies als de dag van gisteren.

Het moment dat ik wist dat er een boek was over het Napalmmeisje, geschreven dóór het Napalmmeisje, wist ik dat ik het boek moest lezen. Als kind heb ik de foto gezien en de indruk die het heeft achtergelaten is groot. Ik was me niet bewust van het effect van napalm en moet toegeven dat ik pas door dit boek een echt, duidelijk beeld heb gekregen van het chemisch middel. Het feit dat Kim Phuc haar verhaal kan doen is een wonder, dat ik met liefde heb aangegrepen door dit boek te lezen.

Toegegeven: toen ik de introductie las, was ik bang dat het een boek zou zijn dat probeert over te halen tot bekering. Niet dat dat een slecht iets is, maar het is niet waarvoor ik het boek wilde lezen.
De eerste honderd bladzijdes leken me ongelijk te bewijzen. Ja, religie kwam er in voor, ook haar geloof als kind, het Cao Dai, maar het was goed in het verhaal verwerkt en hielp me ook begrijpen hoe haar gedachtegang verliep en hoe het leven in Vietnam was.

Het verhaal zelf is zeer sterk. Kim Phuc schrijft niet alleen over haar jeugd, de aanval en de foto die centraal staat in haar leven, maar ook over haar strijd met depressie, haar zoektocht naar rust en het vinden van liefde.
Ze springt geregeld over naar een herinnering, wat ze vaak subtiel aankondigt. Toch maakte dit het voor mij soms lastig om te lezen, omdat ze midden in een verhaal oversprong op een herinnering, die dan pagina's lang door kon gaan. Wat ze wel goed heeft bereikt is het aanbrengen van humor, soms weet ze zelfs op de meest zware momenten verlichting te bieden hiermee.

Waar ik enorm van geniet is het feit dat ze er foto's bij heeft gevoegd van haarzelf en haar familie. Dat geeft een duidelijker beeld van haar leven en maakt dat ik als lezer me nog meer betrokken voel. Wel haalde ze een deel van die betrokkenheid weg door haar broers en zussen bij nummers te benoemen. Ze legt uit waarom ze dit doet, maar kan het soms lastig maken om uit elkaar te houden wie wie is. Dit weerhoudt haar echter niet om warm te schrijven over haar familie.

Na ongeveer honderd bladzijdes begon het verhaal steeds meer over religie te gaan. Ik vind het interessant om te praten over geloof en om de gedachtes van andere te horen, maar om het te lezen, dat is een totaal andere ervaring. Je kunt niet in gaan op bepaalde aspecten en vragen stellen. Daarnaast vormde voor mij het probleem dat, doordat er veel herhaling voorkwam in haar woorden, ik toch het gevoel had dat ze me wilde overhalen om dit zelf ook te geloven. Maar het geloof is een deel van haar leven en dat is waar ik over wilde lezen. Ik wilde weten hoe haar jeugd was, hoe ze de bombardementen had ervaren en hoe haar leven daarna was verlopen. Ik kreeg antwoord op al deze vragen en meer. Het boek is dus zeker de moeite waard om te lezen.

Zeer indrukwekkend beschrijft Kim Phuc Phan Thi, het Vietnamese meisje van de wereldberoemde foto van Nick Ut, haar levensverhaal van 1972 tot 2016.
Ze beschrijft hoe ze door haar geloof in Jezus Christus de kracht kreeg om , stap voor stap, haar oorlogstrauma's te verwerken. En hoe ze uiteindelijk zelfs de genade ontvangt om te kunnen vergeven. Sinds 1994 zet Kim Phuc zich in als Goodwill Ambassadeur voor Unesco. Een onvergetelijk boek wat de verschrikkingen van de Vietnamoorlog beschrijft, maar tegelijk ook een boek boordevol geloof, hoop en liefde.

Het leven van Kim Phuc Phan Thi , mogen we lezen vanaf het voorjaar 1972, tot juni 2016.
De omslag van het boek, is de foto die iedereen wel kent, die gemaakt is na de verwondingen door de napalm aanval.
Een foto die Kim Phuc Phan Thi, verafschuwd, maar die ook haar leven redde, en haar bracht , waar ze nu is.
Weg uit het communistische Vietnam, naar de vrijheid van Canada.
Het boek begint met een citaat uit een brief van de apostel Petrus aan Klein-Azië.
Hiermee is de toon gezet voor dit levens verhaal, wat tevens een bekering verhaal is.
Door af te stappen van het geloof van haar ouders “ het Caodai”, naar het geloof in Jezus Christus.
Het boek heeft de boodschap dat Liefde alles overwint.
Tegenwoordig mag Kim Phuc Phan Thi, zich inzetten als good wil ambassadrice voor Unesco , voor jonge oorlogsslachtoffers wereldwijd.
Je kunt alleen maar bewondering opbrengen , voor haar levensinstelling haar doorzettingsvermogen, en haar kracht.
Een makkelijk leesbaar boek, verdeeld in fijne hoofdstukken.
Met achterin noten verklaringen.
En achterin het boek 6 privé foto’s van haar leven, waarin ze zich ook laat fotograferen met de gehate littekens, die haar hele rug en linker arm bedekken, en die haar hele leven lang voor pijn zullen zorgen.
Op internet, zijn filmpjes en vele foto’s van Kim Phuc Phan Thi te vinden.

Geschreven bij Het napalmmeisje

Het is een interessant verhaal en mooi verwoord.

Zeer indrukwekkend verhaal over de strijd die Kim Phuc haar hele leven en elke dag levert. En tegelijkertijd een heel troostvol en bemoedigend boek.

Geschreven bij Het napalmmeisje

Een van de meest indrukwekkende levensgeschiedenissen die ik ooit gelezen heb. Dit vergeet je nooit meer en inspireert je eigen leven zeker.

Geschreven bij Het napalmmeisje

Een fantastisch waar gebeurd verhaal

Dit boek gaf mij afwisselend emoties van afschuw en hoop... Indrukwekkend hoe Kim zelf haar levensverhaal vertelt. De afschuwelijke pijn probeert ze gedetailleerd te beschrijven, waarbij je wel aanvoelt dat je nog maar een glimpje kan begrijpen van wat zij werkelijk heeft moeten doorstaan. Toch schijnt er een warme gloed van hoop vanaf elke bladzijde, zeker tijdens het lezen van het tweede deel van het boek. Kim zocht en vond. Hoop overwon de haat en de angst. De pijn bleef, maar ze ontdekte een manier om boven haar pijn te staan. Kim inspireert mij om soms te kiezen tegen de stroom in. Kim durft stappen te zetten, die anderen haar niet hebben voorgedaan. Ze is een sterke vrouw en na het lezen van haar boek zou ik haar dolgraag een keer willen omarmen, om haar te vertellen hoe mooi ze is!
Het Napalm meisje is het lezen meer dan waard. Het geeft kennis van een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Vietnam. Daarnaast biedt het hoop in het lijden van nu, waar elk mens in mindere of meerdere mate mee te maken heeft.
Doordat Kim regelmatig terugblikt in haar verhaal op eerdere gebeurtenissen, moet je de aandacht er goed bij houden om de lijn vast te houden.

Geschreven bij Het napalmmeisje

Heftig verhaal maar indrukwekkend en bemoedigend om te lezen hoe ze met dit trauma is omgegaan