Het niemandsland van een moeder als je kinderen je dood verklaren

Een boek wat de hulpverlening eens zou moeten gaan lezen. Erkenning, herkenning. Een groot taboe nog steeds.

In een adem uitgelezen. Een strijd van een moeder die het beste wil voor haar dochters maar tegen de regeltjes van de wetgeving aanloopt.

Het boek in een ademtest uitgelezen. De schrijfster is ook de stem voor vele andere ouders die hun kinderen / en of kleinkinderen nooit meer zien. Moedig, en vanuit een innerlijke kracht is dit goed geschreven. Maar ook als signaal naar de GGZ, en de hulpverlening in zijn algemeenheid. Boek laat duidelijk zien , dat er heel veel zorg wordt misgelopen door de zogenaamde wet op de privacy , waarachter elke hulpverlener zich verschuilt. Ook lijkt in de praktijk elke hulpverlener hier anders mee om te gaan. Hopelijk daagt dit boek, met name professionals uit kritisch te kijken naar hun behandelingswijzen. Hopelijk krijgen hulpverleners door dit boek te moed om tegen cliënten te stellen: bij de behandeling worden automatisch je ouders, of je familie betrokken, dat is het beleid. Wel dat men respecteert het inhoudelijke wat er vertelt wordt, maar hopelijk kan dit boek een aanzet zijn om familie " warm " te betrekken bij de behandeling. Ook denk ik dat dit boek voor vele ouders herkenning zal geven. Geertje Paaij, heeft de moed gehad , de spreekbuis te zijn van vele andere ouders.

Het boek Het niemandsland van een moeder van Geertje Paaij is waargebeurd. Dat maakt dat het geen verhaal is, maar de keiharde werkelijkheid. En dat voelt toch anders als je het boek openslaat om te gaan lezen. Je opent als het ware een deur om rond te kijken in het leven van een ander. Niet zomaar een alledaags leventje, nee, Geertjes leven bestaat bijna alleen maar uit de zorgen rondom haar twee dochters. Soms is er voor andere zaken geen ruimte, zelfs niet voor haar partner Ron. Maar juist op die momenten is Ron er voor haar, en krijgt Geertje de steun die ze vaak zo nodig heeft. Ron begrijpt haar immers als geen ander; ook hij heeft amper tot geen relatie met zijn kinderen.

In Volg de blauwe lijn maakten we kennis met oudste dochter Brigit, en lazen we hoe snel het bergafwaarts ging door drugsgebruik en psychische problemen. Maar ook jongste dochter Iris ontpopte zich al snel als 'probleem-puber'.
In Het niemandsland van een moeder pakt Paaij de draad weer op. Dochter Iris woont inmiddels bij vader Koen, maar ook dat blijkt geen succes te zijn. Ook met Brigit blijft het rommelen; zij heeft zich zo goed als helemaal afgekeerd van haar moeder. Regelmatig staat de getergde moeder tegenover diverse instanties; in plaats dat zij hulp krijgt voor haar dochters staat zij regelmatig met lege handen.

Een waargebeurd boek recenseren kan best lastig zijn. De auteur schrijft eerlijk en openhartig over de meest schrijnende gebeurtenissen die op haar pad komen. Gebeurtenissen die voor Paaij de trieste, harde werkelijkheid vormen. Mij bekruipt dan de vraag: wie ben ik om daar wat van te vinden?
Wat voor mij als een paal boven water staat is dat ik enorm veel respect heb gekregen voor deze doortastende moeder. Het lijkt alsof zij een onuitputtelijke vechtlust heeft, maar tussen de regels door lees je haar onmacht, haar twijfels en haar verdriet. Maar daarnaast is Het niemandsland van een moeder doordrenkt met de niet aflatende liefde voor haar dochters. Moederliefde heeft tenslotte geen knop die je zomaar om kunt zetten. Zoals Paaij zelf zegt: "Voor ouderliefde is er geen 'voorbij'..."

En dat is precies waarom de vreselijke gebeurtenissen rondom haar dochters er zo inhakken bij Paaij. Het is mij een raadsel waar deze vrouw de kracht vandaan haalt om overeind te blijven. Zoveel voor je kinderen proberen te doen, vechten voor elk stukje hulp en erkenning, klaar staan wanneer ze je nodig hebben....en uiteindelijk door beide dochters worden verguisd. Dat is een enorme, bittere pil. Haar partner Ron is haar steun en toeverlaat. Zijn begripvolle aandacht en zijn liefde voor Geertje zijn als balsem voor haar ziel.
En dat heeft zij heel hard nodig als zij uiteindelijk voor een haast onmogelijke keus komt te staan.

Lieve Geertje, bedankt dat wij een kijkje mochten nemen in jouw turbulente leven. Jouw boek draagt bij aan het verstrekken van duidelijkheid rondom de hulpverlening en wat er zou moeten veranderen. Bovendien geef jij een stem aan andere ouders die voor hetzelfde staan. Het niemandsland van een moeder geeft hen steun, herkenning en het gevoel er niet alleen voor te staan. Ik heb heel veel bewondering voor het feit dat je er toch voor gekozen hebt om je verhaal te delen, ook al heeft het er voor gezorgd dat je je dochters niet meer ziet. Laten we met zijn allen hopen dat het niet voor niets is geweest...

Het boek heeft me erg geraakt. Het knokken van ouders voor hun geestelijk in nood verkerende dochter, de nooit aflatende liefde en de strijd met de ggz. Als belangenbehartiger bij Ypsilon en als moeder van een zoon met een psychische ziekte is dit helaas niet nieuw voor me, familie wordt amper betrokken .Wel nieuw en passend in de tijd is het gevaar van sociaal media. Geertje Paaij beschrijft op een aangrijpende wijze over de verwoestende gebeurtenissen t.g v het gebruik van social media, welke haar psychotische dochter en de moeder overkomt tijdens een opname op een gesloten afdeling.
Samenwerken met familie en luisteren naar hun signalen en de schouders eronder om haar zieke dochter te beschermen ontbreekt. Als ouders heb je geen poot om op te staan, want alles wijkt voor het zelfbeschikkingsrecht, zelfs als iemand ontoerekeningsvatbaar is.
Ik hoop dat door dit boek ogen en oren open zullen gaan en er beter gehandeld en behandeld gaat worden door de ggz en men zich gaat realiseren dat goed hulpverlenerschap boven privacy staat.
Chapeau Geertje Paaij!

Geschreven bij Het niemandsland van een moeder

Wat heb ik me geergerd aan de manier waarop deze vrouw over de rug van haar dochters alsnog erkenning probeert te verkrijgen.
Daarbij gooit ze alles, maar dan ook alles op straat uit het leven van haar op dat moment, kwetsbare dochters.

Ik snap die meiden!

De band tussen ouder en kind is onverbrekelijk. Maar hoe leef je verder als contact onmogelijk en het verdriet ondragelijk wordt? Schrijfster Geertje Paaij laat het er niet bij zitten. Ze blijft overeind en vecht voor haar kinderen. Goed geschreven. Hoedje af!

Geertje beschrijft in haar boek over de strijd/emoties die zo herkenbaar zijn voor mij als moeder van een dochter met psychische problemen.
Geertje blijft steeds maar hopen en steeds eigen grenzen overschrijden in het omgaan met haar dochters met psychische/psychiatrische problemen.
Er gaat zoveel mis in de hulpverlening van de GGZ. Als moeder word je absoluut niet serieus genomen.
"Je laat je kind niet in de steek" Hoever gaat onvoorwaardelijke moederliefde??
Geertje ik vind je een bijzonder sterke vrouw. Ik bewonder je moed en je strijd om deze problematiek met de hulpverlening aan te vechten.

Het boek is heel gemakkelijk leesbaar en en het pakt je direct.
Wat een leed binnen een gezin,maar wat een moederliefde en ook
van haar partner,zoveel doorzetten,en zoveel voor je kiezen krijgen
en vooral nooit je kinderen opgeven,dat is wat dit boek is,
Diep respect voor ze en hoop dat dochters ooit in stabiele periode gaan komen

Heb het boek in 1 dag uitgelezen! Dat is lang niet gebeurd...
Prachtig geschreven, als lezer kruip je helemaal in de huid van de moeder.
Het lijkt mij een goed boek voor mensen die in de GGZ werken, het maakt hen bewust van o.a. de problemen van privacy en Facebook. Goed om het eens vanuit de kant van de moeder te bekijken. Knap om met dit verhaal naar buiten te komen!