Het Oog van de Dageraad

Wat een fijn boek. Het houdt de spanning hoog, geschreven vanuit het perspectief van de 17 jarige Elvis. Hij moet kiezen uit de jeugdgevangenis of een speciaal programma van 4 maanden op het schip 'Mata Hari'. Natuurlijk kiest hij voor de vaartocht. Het Caraïbisch gebied lonkt, en hoe moeilijk kan het zijn om over de Atlantische Oceaan te varen?
Langzamerhand leer je Elvis beter kennen, maar moet je nog gissen waar hij voor veroordeeld is. Ook de andere deelnemers aan het programma Zeestroom hebben hun eigen achtergrond en geheimen. Je leeft mee als vriendschappen worden opgebouwd en afgebroken. Er gebeurt van alles op dat schip.
Als ze in het Caraïbisch gebied aankomen, en daar een eilandje aandoen, worden ze door een gids meegenomen de jungle in. Daar begint een avontuur van mystiek, voodoo, eenzaamheid en vriendschap. Goed geschreven, echt een aanrader voor jongeren op de middelbare school en volwassenen.

Na het lezen van Dertiendagh waren mijn verwachtingen hooggespannen! Dat boek was zo'n enorme pageturner dat ik uitkeek naar hun volgende boek. Ik heb Het Oog van de Dageraad vorige week uitgelezen, en het was weer genieten hoor! Geen pageturner van begin tot eind, maar misschien is dat wel meer compliment dan kritiek.

Dertiendagh was een rollercoaster waar je om de oren werd geslagen met spanning en sensatie. Hier kruipt de spanning wat meer onderhuids. Neemt Elvis de juiste besluiten? Laten zijn vrienden hem nou echt in de steek? Wanneer komt hij tot de juiste inzichten? Soms zag ik mezelf letterlijk tegen hem praten: doe dat nou niet!! Maak nou de juiste keuze! Heel blij dat ik weer wat uren met dit boek op de bank en in bed heb mogen doorbrengen, het was een waar genot en ik kan hem iedereen aanbevelen (wat ik ook al aan het doen ben ;-)).

En nu maar wachten op het derde boek...

Als je eenmaal begonnen bent aan “Het Oog...” is het moeilijk wegleggen, het is spannend van begin tot eind.
Één van de leuke aspecten in het verhaal is dat, telkens als je denkt te weten hoe het verder zal gaan, er toch iets anders gebeurt, zonder dat dat geforceerd overkomt. Goed gedaan van de schrijvers!
Gaandeweg kom je ook steeds meer over de personen in het boek te weten, het houdt je nieuwsgierig en je wil vooral weten hoe het allemaal af loopt.
Kortom een aanrader!
En dan moet ik ook nog even de omslag noemen van JanisdeMan, net als bij Dertiendag, prachtig gedaan.

Een pakkend verhaal waarbij ik me goed in de hoofdpersoon kon inleven. In één ruk uitgelezen.

Laat ik meteen zeggen dat ik van begin tot eind geboeid heb zitten lezen in dit boek! Ik werd compleet meegezogen het spannende verhaal in en beleefde alles mee met de tieners, waarvan er sommigen zo slecht nog niet blijken (maar anderen…), waartussen er vriendschappen ontstaan tijdens de meer dan stormachtige trip. Op gegeven moment heeft Elvis niet alleen thuis iets goed te maken, maar ook tijdens de reis en dan blijkt dat hij zich toch echt moet openstellen voor de anderen en hun hulp hard nodig heeft.
Ik heb zo onwijs genoten van dit duistere en meeslepende avontuur! Maria en Maarten hebben wel bewezen dat ze ontzettend goed zijn in het schrijven van avontuurlijke verhalen met een duister randje eraan… Ik wil heel graag meer!!

Dit boek met een opvallend gloedvol omslag lag al lange tijd te wachten om gelezen te worden. Een regendag nodigde uit tot wegduiken in een boek. Het werd dit avontuur. Een wat trage start door verwachtingen in het eerste deel m.b.t. wel/niet historisch tintje, taalgebruik, stereotiepe bemanning, geloofwaardigheid en de rol van coaches, totdat je je bedenkt: hoe zou je dit lezen als pakweg 14-jarige? Je leest dóór, je zit er vol in, je vraagt je niet meer af wat een coach aan gesprekstraining zou kunnen doen of dat het creepy mystieke randje echt bestaat.

Elvis, de hoofdpersoon, moet met een stel andere 17-jarigen vier maanden gaan zeilen op de Mata Hari. Deze tien 'Zeestromers' móeten, want allemaal hebben ze iets op hun kerfstok, een strafblad. Of een half jaar in detentie of 'lekker' op een boot naar de Cariben. Een vakantie wordt het echter niet. Het varen op de oceaan, het werk, geen wifi, geen privacy, het eten, de samenstelling van de groep met ieder een eigen verleden, vraagt om aanpassing, doorzetten, vertrouwen, reflecteren en samenwerken. Er ontstaan vriendschappen en wat verliefdheid tegenover vijandig manipulatief gedrag en onderling wantrouwen. Tel daarbij op dat er door groot schuldgevoel en een uitspraak van een gids 'een oog' wordt ontvreemd in de jungle, er bijna schipbreuk wordt geleden, onverklaarbare ongelukken en ziekte zijn, een dosis eigenwijze nieuwsgierigheid hen niet vreemd is en je hebt een spannend avonturenverhaal vol actie dat je in één zit uitleest.

Het verhaal van Elvis leer je stapsgewijs kennen. Van de anderen, meer bijpersonen, is dit minder uitgediept. De spanning wordt opgevoerd als Elvis zijn broer op Aruba ontmoet en ook hij een uitspraak van hun moeder aanhaalt: 'Voodoo, je hoeft er niet in te geloven, maar spot er ook niet mee.' en een internationaal crimineel probleem de boel op scherp stelt.

Een vlotte schrijfstijl, niet te lange hoofdstukken, passende taal, voldoende uitleg voor de doelgroep maakt dit alles een heerlijk leesavontuur waardoor nagedacht kan worden over roekeloos gedrag, handelen in emotie of door overmoed en de gevolgen voor je toekomst. Sommigen krijgen een unieke kans: Wordt het doel terugkomen als een beter mens bereikt?

Een speciale vermelding voor de landkaart en de daaruit terugkerende objecten boven de hoofdstukken als ook het in het oogspringende omslag: top!
Een dikke 4*.

Het oog van de Dageraad is geschreven door twee auteurs, Maria Postema en Maarten Bruns. Het is hun tweede boek en aan niets is te merken dat het door twee auteurs geschreven is.

Het verhaal start met een groep ‘Zeestromers’ die op de zeilboot
Mata Hari van Nederland in vier maanden naar het Carïbisch gebied zeilen. Alle deelnemers aan dit programma hebben iets op hun kerfstok. Als ze deelnemen aan dit programma kunnen ze jeugddetentie voorkomen en daar hebben ze wel oren naar.

Het zeestroom-programma belooft dat de deelnemers aan het einde van hun reis een ander mens zijn. Gaan zij terug komen als een beter mens? De coach aan boord denkt ze wel een lesje te kunnen leren.

“Ze moeten leren knokken om iets te bereiken.”

Aan boord moeten ze hun handen uit de mouwen steken en deelgenoot uit maken van de bemanning. En dit gaat niet zonder slag of stoot, want lieverdjes zijn het niet.

Onderweg moeten ze diverse opdrachten doen en ontstaat er een zekere wedijver tussen de deelnemers. Echt vertrouwen doen ze elkaar niet, want vertrouwen moet je verdienen. En als er dan ook nog eens dreiging ontstaat uit een hoek die je niet aan ziet komen……..

Elvis, het hoofdpersonage kampt met grote schuldgevoelens, die hij niet kan uiten. Deze schuldgevoelens bepalen zijn handelen, als hij op het eiland Santa Iguana een oog uit een beeld midden in de jungle haalt.
En dan gebeuren er achter elkaar mysterieuze dingen, waarin Elvis en zijn vrienden volop betrokken raken. Indiana Jones is er niets bij!

Elvis leer je goed kennen en je krijgt inzicht in waarom hij bepaalde dingen doet. En misschien nog wel belangrijker, hoe hij leert samenwerken en vertrouwen. Deze manier van schrijven wekt sympathie op en je begrijpt waarom hij bepaalde dingen doet of heeft gedaan.

Zijn mede ‘Zeestromers’ leer je oppervlakkig kennen en zijn niet uitgediept. Je begrijpt niet altijd waarom ze iets doen en dit kunnen doen terwijl ze onder toezicht staan. Het programma Zeestroom komt een beetje ongeloofwaardig en stuurloos over. Alleen geeft dit wel weer een beetje extra spanning.

Het is een verhaal met een lange spanningsboog en vlot geschreven. Het mondjesmaat vrijgeven van wat de personages gedaan hebben, maakt dat je door blijft lezen.
Al in een vrij vroeg stadium van het verhaal is er een onmiskenbare dreiging. Maar vanuit welke hoek die gaat komen?

Actuele thema’s zijn volop verwerkt in Het oog van de Dageraad, zoals probleemjongeren, intimidatie en internationale criminaliteit.

Ik heb in ieder geval een aantal aangename spannende uurtjes gehad met Het oog van de Dageraad. Het was echt een reis met een uitdaging. Ik heb volop genoten van dit fantasierijke spannende verhaal..

Het oog van de Dageraad is een heerlijk avontuur. De jongeren op het schip blijken toch wel een klik te hebben en daardoor is de straf wat minder zwaar. Al eerder noemde ik dat het boek piraten-vibes geeft en ik zal vertellen waarom.

Als eerste de cover natuurlijk, je ziet een mooi schip met zeilen en een ondergaande zon. De oranje kleur maakt het helemaal af. De kapitein en de stuurman zijn een vreemd duo. Ook dit zie je vaker in piratenverhalen. Als de kok dan ook een beetje gek lijkt te zijn, maakt dat het helemaal af.

Als ze eenmaal de oceaan zijn overgestoken, gaan ze bij verschillende eilanden aan land. Onder anderen om opdrachten uit te voeren, maar ook om andere culturen op te snuiven. Wanneer ze een rondleiding krijgen op een eiland in de jungle, begaat Elvis een fout… Een vloek achtervolgt hen, of toch niet?

Je leest niet alleen over het heden, maar je leert ook het verleden van Elvis kennen. Hoe komt het eigenlijk dat hij op die boot is geland, wat is zijn misstap geweest? Dat kom je stukje voor stukje te weten. Het heeft zeker te maken met het oog.

Het boek leest vlot en is zeker interessant genoeg voor de 14 plussers. Ik heb er van genoten en ik denk dat meer mensen dat zullen doen!