Het portret

Geschreven bij Het portret

Ik ben echt een fan van de boeken van Gerda van Wageningen maar met dit boek vergallopeert ze zich ben ik van mening. Er is geen doorkomen aan. De verschillende verhaallijnen worden veel te langdradig uitgemeten met als einde een knoepert van een anti-climax. Ik heb veel en veel betere boeken van haar gelezen.

Dit boek gaat over een boeiende speurtocht naar de vrouw op een oud portret. Het raakte me hoe de hoofdpersonen, Eugenie en Agnes, zo liefdevol met elkaar omgaan en hoe actuele thema’s in het verhaal een plaatsje krijgen. Een heel mooi boek!

De band tussen de jonge vrouw en Eugenie is erg mooi beschreven. Ik moet eerlijk zijn dat ik zo nu en dan met een brok in mijn keel zat.
Ik kon het grote landhuis waarin ze woonden zo voor me zien, met de tuin en alles erbij. De hebberige familie waaraan ik me ook daadwerkelijk ergerde. Het was alsof ik naar een familiefilm zat te kijken! Ik heb echt genoten van dit boek!

Een geweldig reeel geschreven boek. Ik heb het als luisterboek gelezen. Goede personage"s Ik heb genoten

Geschreven bij Het portret

Dit boek is niet wat je verwacht, het is beter. Intrigerend om te lezen. De karakters zetten je op het verkeerde spoor, hierdoor blijft het boeien.

Het belangrijkste in deze roman is: wie erft van tante Eugenie? Dat daarbij ook gezocht wordt naar wie de onbekende dame op het portretje is, lijkt een bijzaak. Ik wilde het boek graag leuk vinden. Het streekroman-genre heeft me nooit getrokken maar Gerda van Wageningen is een bekende naam. Dit boek liep ik tegen het lijf en ik dacht 'ik probeer het'. Ik begon enthousiast en het begin leek interessant. Daarin heeft 'tante Eugenie', een pientere oude dame, de restanten van een familie die ze nooit had om zich heen verzameld voor een groots kerstdiner. Vervolgens hoopte ik op spannende verwikkelingen en een onverwachte afloop waarbij de tweede hoofdpersoon, Agnes, de persoonlijke verzorgster van Eugenie, goed bedeeld wordt.

Maar, ondanks een enkel onrealistisch element (karikaturale familieleden die ongewoon inhalig blijken), is alles wat beschreven wordt heel prozaïsch. En vaak ook zo onnodig gedetailleerd prozaïsch. Over wat er precies op een boterhammetje zit en dat een maaltijd in de magnetron opgewarmd kan worden. Het is wel heel knap realistisch beschreven, maar persoonlijk zou ik bijvoorbeeld de ziekenhuisverhalen liever samengevat zien. En dan weer dóór met het verhaal. Misschien hebben die uitgeschreven details voor andere lezers wel een leerzame functie.

Dan hoor ik dus inderdaad niet tot de doelgroep. Ik wil liever een vlotter lopende verhaallijn met wat meer hoogtepunten. Dan lijkt het misschien minder op het echte leven, maar het echte leven ken ik wel. Ik lees een boek om daar even aan te ontsnappen en mogelijkheden te zien die ik zelf niet had kunnen bedenken of meemaak.

Spoiler: de verdeling van de erfenis is zwaar prozaïsch, met niets oplevends erin. Agnes wordt behandeld als een personeelslid, wat ze ook inderdaad is, en het is een heel mooi bedrag wat ze krijgt, maar gezien haar liefde voor 'tante Eugenie' en toewijding aan haar, had er wat mij betreft wel een spectaculairdere uitkomst mogen zijn. Bijvoorbeeld dat Eugenie een stichting zou oprichten om het huis als hopice in te richten zodat Agnes daar de scepter kon gaan zwaaien. Ik ken het Nederlandse erfrecht niet, misschien is Eugenie wel verplicht om haar familieleden na te laten? Hoewel ze erover morren, verdwijnt toch een groot bedrag in hun zakken. En de rest gaat naar specifieke maar niet nader benoemde goede doelen.

Hoewel in het verhaal steeds gesuggereerd wordt dat Eugenie na haar dood een grote verrassing zal achterlaten wat betreft de erfenis, vond ik het een anti-climax. Ze heeft uiteindelijk niets eigens achtergelaten, geen stempel kunnen drukken op deze wereld. Heel jammer. Want ze wordt wel als een leuke, sympathieke vrouw neergezet. Van Wageningen heeft duidelijk veel mensenkennis en schrijft sowieso met veel verstand van zaken.

En oh ja, dat portretje. Dat zou ook leuk geweest zijn, als er een onverwachte tak van de familie was gevonden, of een niet-verwante persoon die wel iets 'heeft' waardoor die de geschikte erfgenaam zou blijken te zijn. Maar nee hoor. Gewoon een prozaïsche zoektocht met een duidelijke uitkomst en dan wordt het schilderij bij iemand afgeleverd. Klaar.

Misschien dat ik nog eens een boek van Gerda van Wageningen probeer, wellicht dat het dan na deze ervaring alleen maar meevalt. Maar de streekroman lijkt toch echt niet 'mijn ding' te zijn.