Het sterven van Rebecca Lopez Ikario

De 85-jarige Rebecca Lopez Ikario krijgt na een aantal ingrijpende onderzoeken van haar behandelend arts te horen dat ze nog maar drie maanden te leven heeft. Vanaf deze onheilstijding neemt het verleden van Rebecca haar volledig in beslag. De mooie herinneringen aan vroeger beleeft ze keer op keer. Het doet haar pijn vergeten.
Rebecca heeft het in haar leven niet gemakkelijk gehad, zo heeft ze de zorg voor haar tante, haar twee zussen en haar neef Esteban op zich genomen, een verantwoordelijkheid die ze uiterst serieus heeft genomen, waardoor haar eigen geluk op de tweede plaats stond.
Neef Esteban keert in de laatste maanden van Rebecca’s leven een paar keer terug naar Aruba waar ook hij is opgegroeid. Het is dankzij haar dat hij heeft kunnen studeren in Nederland, waar hij ook is gebleven om verder te kunnen komen in het leven. . Dankbaar voor alles wil hij Rebeccahaar zo goed mogelijk steunen in haar de laatste maanden van zijn tante. Hij bezoekt ook zijn oude vrienden op het eiland en op die momenten kan hij alles even opzij zetten en energie opbouwen om daarna er weer volledig voor zijn tante te kunnen zorgen. Esteban beschouwd Rebecca als zijn vader omdat ze de touwtjes altijd strak in handen had. .
Denis Henriquez neemt je mee naar Aruba en laat je kennismaken met het leven wat ze daar heeft gehad. Het leven is in vele opzichten zwaar voor haar geweest maar toch is het niet de verbitterdheid die het verhaal beheerst maar eerder een lofzang over dankbaarheid.. Vriendschappen en naastenliefde zijn in het verhaal belangrijke . Daarnaast speelt politiek een grote rol.
De herinneringen zijn in mooie monologen beschreven waardoor je het gevoel krijg dat je naar je grootmoeder luistert die haar levensverhaal vertelt.
Het boek straalt op een rustige en mooie wijze rust uit, melancholie van de bovenste plank.

Mooie boek met uitgebreide beschrijvingen van alle personages,

De kleurrijke cover doet je denken aan een tropische sfeer passend bij het verhaal wat zich afspeelt op het warme Aruba. Aruba behoort tot de ABC-eilanden van de Kleine Antillen. Ongeveer net zo groot als Texel met een bevolking die afstamt van de oorspronkelijke Indiaanse bewoners, Europeanen (voornamelijk Nederlanders) en in mindere mate Afrikaanse slaven.Aruba is waar Rebecca Lopez Ikario woont, leeft en zal sterven. Dit is haar verhaal.

De 85-jarige Rebecca krijgt na enkele ingrijpende onderzoeken te horen dat ze nog slechts drie maanden te leven heeft. Dit gaat als een lopend vuurtje over het eiland. Rebecca zelf wordt in beslag genomen door haar gedachten en herinneringen van vroeger. De lezer wordt meegenomen op een reis door haar leven. Ze heeft een zwaar leven achter de rug. Continu zorgen voor anderen, haar tante, haar twee zussen en haar neef Esteban. Haar eigen wensen en geluk heeft ze altijd opzij gezet.Esteban heeft door haar zorg kunnen gaan studeren in Nederland en heeft daar zijn leven opgebouwd. Esteban ziet haar als zijn moeder en vader en als hij hoort van haar ziekte keert hij terug naar Aruba. Om te zorgen voor haar en afscheid te nemen.

Een klein schema van een stamboom is wat je als eerste ziet voor je het verhaal begint. Normaliter kijk ik nooit naar dit soort afbeeldingen maar nu was ik blij dat het er in zat. Vooral in het begin van het verhaal wordt je overspoelt met personages dat je toch af en toe moet terug denken wie het ook weer is en wat de verhouding tot de hoofdpersoon is.

Nadat Rebecca het nieuws van haar ziekte krijgt worden vervolgens veel mensen op het eiland geïnformeerd wat een zeer lange lijst van namen met zich meebrengt. Niet iedereen is relevant voor het verdere verloop van het verhaal dus dat had van mij wat minder gemogen en dan zou je denk wat sneller in het verhaal komen.Daarna kabbelt het verhaal door en kom je door de herinneringen van Rebecca achter haar levensverhaal. Een hardwerkende vrouw, wat voor die tijd niet echt gepast was een vrouw die buitenshuis werkte, een zorgzame vrouw en een vrouw die zichzelf altijd in dienst van een ander heeft geplaatst. Niet alleen haar levensverhaal komt aan de orde maar ook het leven op Aruba en hoe wereldgebeurtenissen en politiek van invloed was en zijn sporen achterliet bij de bevolking.Hoe bijvoorbeeld de Tweede Wereldoorlog zijn weerslag had op de economie van zo’n kleine gemeenschap wordt ook omschreven.Persoonlijk vond ik dat wel mooi dat de geschiedenis van het eiland zelf ook een klein plaatsje kreeg in het verhaal.

Henriquez heeft een langzame wijze van vertellen, met veel details en uitwijdingen naar gebeurtenissen en personages die niet altijd relevant zijn voor het verhaal, naar mijn idee. Weer andere verhaallijnen hadden juist wat meer aandacht mogen krijgen maar dat is de keuze van de schrijver. Door al die uitwijdingen verloopt het verhaal zelf ook vrij langzaam, maar misschien is dat wel het tempo wat het verhaal nodig heeft om goed verteld te worden. Zelf heb ik daar niet altijd het geduld voor maar eenmaal in het verhaal kon ik het ook wel waarderen. Kreeg ik zelf de rust om door te lezen.

Rebecca haar verhaal is soms wat zwaarmoedig, soms wat dramatisch maar bovenal het verhaal van haar leven en eigenlijk niet van haar sterven.

Het sterven van Rebecca Lopez Ikario
Denis Henriquez is geboren op Arbua en heeft al diverse boeken geschreven . Van oorsprong is hij theoretisch fysius en haar gaf les in wis- en natuurkunde in Nederland en op de Antilen.
De roman gaat zoals de titel al zegt over de laatste periode van het leven van Rebecca Lopez Ikario. We lezen over de periode dat ze de diagnose krijgt en we gaan mee in haar verleden. Herinneringen ophalen verzachten de pijn. Tijdens haar leven heeft Rebecca samengewoond met haar twee tantes en haar neefje, toen haar zus ongehuwd zwanger bleek. Ze werden uit de familie gezet de schande die haar zus aan de familie had toegebracht was te groot. Ze heeft toen armoede gekend en heeft hard gewerkt om om in het onderhoud te voorzien. Zij voedde haar neefje Esteban grotendeels op en heeft met hem een hele sterke band. Hij wordt naar Nederland gestuurd om te studeren en hem een betere toekomst te geven. Hij heeft daar een gevonden en woont in Nederland. Hij komt terug als hij hoort dat zijn tante zo ziek is. Hij voelt het als verplichting omdat zijn tante zoveel voor hem opgeofferd heeft.
Het taalgebruik van Henriquez is beeldend en ik kan daar echt van genieten. Een voorbeeld: Traag als een tanker drong de oorlog zich op aan het eiland.
Het eerste deel van het boek is soms wat langdradig maar over het algemeen wel goed te lezen. Het is wel bijzonder om te lezen wat ze merken van de oorloog op het eiland en hoe ze daarmee omgaan. Maar daarna gaat de vaart uit het boek en door het melancholische aspect word ik er zelfs wat somber van. Ik zal niet zo snel een ander boek van Henriquez gaan lezen denk ik.
Houd je van melancholische boeken waarin ver wordt uitgeweid of heb je op Aruba gewoond of ben je er vaak geweest dan is het denk een prima boek om te lezen. Ik zelf vond de zinsopbouw prachtig en daar heb ik van genoten voor de rest was het te traag, te melancholisch naar mijn smaak.

Eerlijk is eerlijk: ik heb zeer tegenstrijdige gevoelens ten opzichte van dit boek. Enerzijds vind ik het taalgebruik prachtig! Wat een taalkunstenaar is Denis Henriquez. De toon die hij voert, is licht ironisch, maar tegelijk ook berustend. Uit het hele verhaal ademt het gevoel van Rebecca, dat ze zich neerlegt bij de situatie. Ze wil ook niet meer vechten. Daarnaast beschrijft hij niet alleen veel personages, maar hij beschrijft ze ook uitgebreid, waardoor het lijkt alsof je ze ook echt kent. De stamboom voorin is geen overbodige luxe, vooral omdat veel namen ook nog eens op elkaar lijken.
Anderzijds kwam ik maar niet door het verhaal. Ik was wel telkens nieuwsgierig naar het verleden van Rebecca, naar haar houding ten opzichte van Nederland, Esteban en de rest van haar familie en vrienden. Maar op de een of andere manier, las ik het verhaal heel traag. Het was alsof ik in het tempo van het leven op Aruba meegezogen werd: alles leek langzamer te gaan en langer te duren… Het frustreerde me enorm, want ja, ik ben gewend om binnen een week een boek uit te hebben, ik heb hier bijna vier weken over gedaan. En toch… heb ik ook weer veel bewondering voor Denis Henriquez, dat hij het vermogen heeft om de lezer letterlijk mee te nemen in het rustige levenstempo van Aruba.
Ik ben in ieder geval weer wat wijzer geworden: het verleden van Rebecca wordt zo goed verteld, dat je je goed kunt inleven, alsof je er zelf bij bent geweest. De veranderingen die het eiland in de loop der jaren ondergaan heeft, de invloed van de Tweede Wereldoorlog op Aruba, de komst van het massatoerisme… geen onderwerp wordt weggelaten. Prachtig, want Aruba is – voor mij in ieder geval – een ver-van-mijn-bed-show. En door dit boek is die wereld een stukje dichterbij gekomen.
Door deze tegenstrijdige gevoelens over het boek, kom ik tot een oordeel van 3***. Zeker niet slecht, maar door de traagheid van het verhaal trek ik punten af. Een aanrader voor lezers met meer geduld dan ik heb. Gelukkig heeft iedereen een andere voorkeur en een eigen mening.

Voor uitgeverij Marmer las ik het boek: Het sterven van Rebecca Lopez Ikario van Denis Henriquez. Toen ik het boek in handen kreeg was mijn verwachting dat het een gemakkelijk te lezen boek was. De cover is kleurrijk, waardoor het een boek is wat snel opvalt op de boekenplank. De schrijver Denis Henriquez was mij nog niet bekend.

Denis Henriquez is een Arubaans auteur, waar hij zijn HBS diploma haalt. Daarna gaat hij studeren in Delft. Hij is docent op Aruba geweest en in Rotterdam. Denis heeft 6 boeken geschreven waarvan het sterven van Rebecca Lopez Ikario het vierde Nederlandse roman is.

In 1990 won hij de Prijsvraag van het Antilliaans Verhaal met een kortverhaal en schreef hij het script voor de film Dera Gai.

In het sterven van Rebecca Lopez Ikario wordt het verhaal verteld van Rebecca. Zij is 85 jaar oud en heeft net te horen gekregen dat ze nog drie maanden te leven heeft.

Het boek bestaat uit twee delen. In het eerste deel maken we kennis met de jonge Rebecca, en haar familie, vrienden, collega's en heel wat meer personen. Door het grote aantal personen die in het verhaal voorkomen kan het verhaal nogal eens verwarrend zijn. Deze personen worden echter wel heel uitgebreid beschreven. Ook de onrust tijdens de Tweede Wereld oorlog, de onrustige tijden in Cuba en de politiek worden niet achterwege gelaten. Ook dit wordt door de schrijver wel weer mooi omschreven.

Belangrijke personen in het leven zijn haar zussen Josefa, die zwakzinnig is en haar zus Caterina, die erg schuchter is. Hun ouders zijn jong overleden en ze wonen bij een oom en tante. Als Caterina zwanger raakt, worden ze uit huis gestuurd en samen met haar zussen en een andere tante gaan ze in een vervallen huis wonen. Caterina krijgt een zoon, Esteban en Rebecca is diegene die voor iedereen zorgt en ook haar neefje opvoedt als haar eigen zoon.

In het tweede deel zijn we terug in het heden, waar Rebecca haar laatste drie maanden thuis doorbrengt. Die laatste maanden brengt zij thuis door, samen met diegene die van haar houden,en haar vele herinneringen. Esteban vergezelt haar zoveel mogelijk tijdens deze laatste maanden. Hij komt hiervoor speciaal uit Nederland, waar hij is gaan studeren en is gebleven. Ook hij haalt in deze periode herinneringen op met oude vrienden.

Het boek vindt ik soms iets te langdradig. Er worden heel veel dingen erg uitgebreid verteld. Hierdoor vond ik het soms moeilijk om door te lezen in het boek. Uiteindelijk is het boek wel een boek wat ik kan waarderen, maar is mijn verwachting toch niet helemaal uitgekomen.

Waardering 3 sterren

Titel: Het Sterven van Rebecca Lopez Ikario

Auteur: Denis Henriquez

Uitgeverij: Marmer BV

Eerste druk: juni 2016

412 pagina's

Het sterven van Rebecca Lopez Ikario van Denis Henriquez

Wow wat een mooie kaft, deze sprak mij direct aan.
De kleuren zorgen ervoor dat je extra nieuwsgierig bent naar het verhaal achter het plaatje.

Toen ik de samenvatting op de achterkant  las, dacht ik: 'deze wil ik graag lezen '.
Rebecca lijdt een leven waar ze zich goed bij voelt ondanks vele moeilijheden die in de wereld/maatschappij spelen en waarbij het niet vanzelfsprekend is dat da
je als vrouw werkt.

De zus van Rebecca raakt zwanger van een man uit het dorp. Hij ontkent dat hij de vader is en zij bevalt van Esteban.
Door psychische problemen van haar zus  neemt Rebecca de zorg op zich voor Esteban die haar als zijn tweede moeder ziet.

Op 85 jarige leeftijd  krijgt Rebecca te horen dat ze ongeneeslijk ziek is en nog 3 maanden te leven heeft. Ze heeft veel  herinneringen die de schrijver uitgebreid beschrijft.
Als Esteban dit bericht krijgt, weet hij niet wat hij moet doen. Hij heeft zijn leven opgebouwd in Nederland. Hij gaat terug naar Aruba om afscheid te nemen van de vrouw die altijd voor hem gezorgd heeft, en voor hem zowel een vader als moeder is geweest.
Je voelt zijn verdriet om het naderende verlies van zijn tweede moeder en ook de drang om terug te gaan naar zijn huidige leven in Nederland. Je leest zijn strijd met zijn gevoelens.
Zijn biologische moeder is overleden en dit maakt het gevoel van eenzaamheid groter.

Ik had veel moeite met de vele personages en wist op een gegeven moment niet meer wie wie was.
Wat mij betreft had dat minder gekund. Vooral in het eerste deel van het boek wordt er veel aandacht besteed aan haar leven en wat ze meegemaakt heeft.
Ik vond dit verwarrend waardoor ik elke keer op zoek was naar een connectie in het nu.

Ik had verwacht dat de relatie tussen Esteban en zijn tweede moeder meer beschreven zou worden en het proces wat erbij hoort. Dit kwam wel naar voren maar minder dan ik had gehoopt.

Als je van een beschrijving over het leven in Aruba houdt, is dit een boek wat je zeker moet lezen.
Voor mij geldt dit niet.

3 sterren