Het taaldier mens Over de oorsprong, de geschiedenis en het gebruik van taal

Ook de titel is niet origineel. Dezelfde titel verscheen al in 1974: Flip G. Droste, ISBN 90 263 0390 8
Uitg. Ambo.

Een mooi interessant boek.

Heel interessant boek over taal vanuit allerlei standpunten.
Als je geïnteresseerd bent in taal, dan is dit boek geweldig!

Taalkundigen lieten sinds augustus 2012 nauwelijks van zich horen. Ze stonden met hun oren te klapperen, toen ze tijdens het IVN-congres in Antwerpen van een vierde rijtje van de W kennis namen naast de drie bekende rijtjes P, T en K die verband houden met ‘t kofschip. Pas in 2019 durfde de universiteit van Leiden het aan om deze nieuwe inzichten in de klankverschuiving een naam te geven: Language as a time machine! Woorden blijken namelijk niet van achteren af te slijten zoals de Duitse taalkundige Jacob Grimm ons wijsmaakte. Nee, woorden slijten juist van voren af (vgl. I (k)now), terwijl ze van achteren langer worden. Daardoor kennen we een ‘lam’ in het Gods lam en de Islam, maar een ‘lama’ in Dalai Lama. En dan wordt ook de inbreng van die consonant W duidelijk, want naast SPAAK en SPOOK kennen we niet alleen SPUUG maar ook de SPOUW (vgl. spuwen). De K ‘helixt’ via een G in een W. Het lam en de lama hebben de WOL (glaswol) in deze SPOUWMUUR gemeenschappelijk, maar gaat het om de joodse KLAAGMUUR komt alleen de lama in aanmerking, want die heet in het Spaans AL PACKA. Nou en? Zoals in I (k)now de K niet meer wordt gehoord, ontbreekt de S in AL (s)PACKA waardoor het kwartje valt: de link met SPEEKSEL. Taal functioneert dus inderdaad als een tijdmachine nu we de alternatieve klankregels hebben herontdekt, want het joodse matriarchaat wist dit al. Zij waren geen prie-sters, maar pries-ters, omdat ze werkten met een ‘priesje’ zout, waardoor het om zoutkristallen gaat. Nu we de zouten kennen die in onze hersenen een rol spelen bij de verwerving en de toepassing van taal, kunnen we niet alleen het verleden reconstrueren, maar ook de toekomst! Klapt men het klanksysteem om, kunnen we ‘spellen’ en dus ‘voorspellen’! Daarover horen we van Jan Pekelder nog niets, want deze voorstelling wekt argwaan wanneer het om ‘wetenschap’ bedrijven gaat. Van hem horen we ook niet van wie hij eigenlijk de kennis heeft ontvangen die hij zo mooi in dit boekje heeft ‘verweven’ zonder bronvermelding. Het boekje leest als een trein, maar wil men de werkelijke achtergrond weten, leest men beter de originele teksten van Ans Schapendonk. Aan haar onderzoeksresultaten ‘ontleent’ Jan Pekelder zijn teksten waarin hij Schapendonks ‘universele klankhelix’ toepast. Plagiaat plegen is nog steeds ‘not done’, maar aan universiteiten ‘aan de orde van de dag’ sinds wereldwijd bekend is hoe onze taal functioneert: als een open boek waarin elke waarheid aan het licht komt!