Hou me maar vast mijn moeder, Alzheimer en ik

Meeslepend, hartverscheurend en hartverwarmend. Zowel de beschrijving van het dementieproces van de moeder als de schrijfstijl zijn indringend. Meerdere keren heb ik het boek aan de kant gelegd omdat het me zo raakte. Zeer herkenbaar, zowel in de zorg om de moeder als in de omgang met de verzorgenden. Maar ook herkenbaar in het persoonlijk ontwikkelingsproces dat de schrijfster doormaakt. De verschillen bij de broers en zussen en hoe zij in het proces staan dat de moeder doormaakt, zijn begripvol en tegelijk pijnlijk duidelijk beschreven. Erg knap dat en hoe de schrijfster dit allemaal met de lezer deelt. Dank je wel voor dit adembenemende boek en je prachtige schrijfstijl.

Ik lees niet vaak een boek met zo’n prachtige schrijfstijl als dat van José Franssen. José beschrijft in haar boek 'Hou me maar vast, mijn moeder, alzheimer en ik' op een bijzondere wijze de vele jaren die ze voor haar dementerende moeder zorgde. Mantelzorg is niet alleen de zorg voor een naaste, het is vooral ook een aaneenschakeling van levenslessen en groei in zelfkennis en zelfreflectie. Ik herken het bij mezelf en in dit boek en ben blij dat José dit zo openhartig deelt. Openhartig is José ook in hoe wensen en verwachtingen van familie zover weg kunnen liggen van de mogelijkheden en keuzes van (mensen in) de zorgsector. Wat dat betreft kan dit boek een ware brug slaan tussen beide werelden. Het is een aanrader voor mantelzorgers, voor iedereen die meer wil weten over dementie, maar een must-have voor zorgprofessionals die met hun passie voor zorg het verschil willen maken.

Prachtig! Het boek houdt je ook vast! De dochter schrijft fijnzinnig, meeslepend en goudeerlijk, is in haar toewijdingniet te overtreffen, maar vooral ook omdat zij de winst ervaart dat zij steeds dichter bij haar moeder komt te staan.
Ten aanzien van de toewijding laat de professionele zorg het grotendeels helaas nogal afweten en dat is niet alleen de ervaring van Jose. Zijn de verbeteringen in de zorg de laatste tijd grotendeels gezocht in allerlei grootschalige herstructureringen, werkelijke vooruitgang zal pas geboekt worden als de professionele zorgers meer nabijheid, liefde zo u wilt , gaan betrachten. Het zal hen vergelijkbare winst opleveren!

‘Hou me maar vast’ is het credo van de dochter José Franssen die haar moeder liefdevol steunt in een 12-jarig Alzheimer proces.
De schrijfster geeft mij een helder en indringend beeld over wat haar moeder heeft moeten doormaken. Ook lees ik hoe José zich volledig in dienst stelt van haar moeder – en wat dit betekent voor inzichten in haar eigen ontwikkeling.
Beide aspecten – de ontwikkelingen bij de moeder en bij de schrijfster – worden met grote eerlijkheid beschreven. Ik weet hoe het hele proces zal aflopen – en toch lees ik het boek als een soort ‘thriller’.
Door het hele boek heen is in sterke mate de vraag aanwezig: hoe is de rol van de professionele zorgverleners? Ik vind het bijzonder hoe José erin geslaagd is haar kritiek op en mededogen met de ‘zorgenden’ te verwoorden.
Het boek is een aanrader voor vele lezers: een ieder kan er vanuit heel verschillende invalshoeken veel wijzer van worden.

Ben bekend met het verhaal, mooi geschreven.

De beschrijvingen en bespiegelingen van langdurige mantelzorg bij dementie laten zien dat José Franssen meer is dan een ervaringsdeskundige en schrijfster. Zij is andragoge met specialisme ouderen. Hier geen journalist Hugo Borst met smakelijk geschreven colums over zijn demente moeder, maar een stevig en doorwrocht onderzoek naar dementiezorg vanuit invoelend geschreven dagboekfragmenten. Wat dik om te lezen voor wie niet veel met dementie heeft. Wat confronterend voor wie er middenin zit.

Een intrigerende inkijk in het leven van een groot vertelster, die je gedetailleerd en vol gevoel meeneemt op de reis van haar geliefde moeder die dement wordt. Een boek dat mij heeft geraakt.
Het boek geeft een ontluisterend, maar ook genuanceerd beeld van dementiezorg in Nederland, bekeken door een menselijke bril. Een oproep om écht te kijken naar de mensen die we verzorgen.
Wat een prachtig boek!

Verwondering, bewondering en rillingen wisselen elkaar af. Wat een prachtig geschreven boek.

Alle dimensies van Alzheimer komen evenwichtig aan bod: de eerste ontsteltenis bij de ontdekking dat de moeder beginnend Alzheimer heeft, de zoektocht naar een evenwicht tussen zorgen voor de ander en voor jezelf, het met veel moeite proberen (met onvoldoende resultaat) om de mantelzorg goed te verdelen. Het jezelf verliezen in de zorg. Het soms ook verliezen ván de zorg: de gebrekkige professionele zorg, zo versnipperd, zo systeemgericht, zo gelaten. Het je erop stukbijten met goede bedoelingen, keer op keer. Het blijven proberen te genieten van wat er wél is, van schoonheid en nabijheid.

Ik ken de zorg vanuit een gespiegelde relatie: ik zorg niet voor mijn zieke moeder, maar voor mijn gehandicapte zoon. Toch herken ik het bovenstaande. Maar veel is ook nieuw: de ziekte van Alzheimer, in al zijn facetten. Vol verwondering lees ik hoe lang en hoeveel meer menselijkheid er bij de zieke moeder nog is dan dat ik zou verwachten. Vol bewondering lees ik hoe het José lukt de kern van haar moeder te blijven zien en voorop te stellen, hoe het haar lukt om op hun eigen eilandje in de week steeds weer contact te maken en veiligheid te bieden. Ik lees over de schrale professionele zorg, thuis en in het verpleeghuis. Mijn tenen verkrampen daar waar het de palliatieve zorg betreft: nog zoveel slechter, nog zoveel onterender voor de zieke zelf en zijn familie dan in menig nieuwsbericht naar buiten komt.

Toch is dit geen zwartboek. Het is een warm verhaal over familiebanden en spiegelingen, dat beeldend vertelt hoe een uiteindelijk omgekeerde zorgrelatie de aanvankelijke zorgrelatie versterkt - de cirkel rond maakt. Het is een boek vol liefde, geloof en hoop. Een must-read voor iedereen die werkt in of beleid maakt voor de ouderenzorg, een troost voor mantelzorgers. Een diepe buiging voor dit boek!

Pakkend, mooi, indrukwekkend en informatief.

Het boek
In ‘Hou me maar vast’ vertelt José Franssen over de zorg voor haar moeder die lijdt aan de ziekte van Alzheimer.

Franssen doet haar verhaal door middel van het beschrijven van het samenzijn met haar moeder, de gebeurtenissen van alledag, jaar in jaar uit. Over steeds weer iets verliezen en verder gaan met wat overblijft. Over het verdriet, de onmacht en de boosheid en over het door de tranen heen lachen om de waanzin van een onbegrijpelijke ziekte. Over familievergaderingen, thuiszorg en de verhuizing naar een verpleegafdeling in een zorgcentrum. Over de aftakeling en het levenseinde. Over de winst van het zorgen, over kinderen en verzorgenden die doen wat ze kunnen. Over de zorg die desondanks tekort schiet.

Hou me maar vast is een boek voor kinderen, partners, familie, vrienden en kennissen van mensen met dementie en voor mensen die werken in de zorg.

Visie van de recensent
Een ontroerend boek over een dochter die gedurende twaalf jaar de toenemende zorg voor haar dementerende moeder op zich neemt. Zij wordt hierin weliswaar bijgestaan door haar broers en zussen, maar die staan toch enigszins anders in het proces dat hun moeder doormaakt.
Franssen ziet kans haar verhaal op bescheiden wijze over het voetlicht te brengen. Nergens staat zij zich voor op wat zij allemaal voor haar moeder doet. En dat is veel; heel veel. Met de nodige zelfkritiek, die in mijn opinie volslagen overbodig is, doet zij verslag van het omgaan met haar moeder die tot steeds minder in staat is en derhalve steeds meer zorg nodig heeft. Franssen vindt echter met regelmaat dat zij toch nog tekort schiet en heeft daar dan schuldgevoelens over..

‘Hou me maar vast’ biedt een prachtige inkijk in het leven van een moeder en een dochter die, gedurende de jaren verstrijken, van rol wisselen. Franssen stelt haar leven volledig in dienst van de zorg voor haar moeder en vanzelfsprekend heeft dat een enorme impact op haar eigen ontwikkeling en leven.

Het boek geeft overigens ook een ontluisterend en tevens genuanceerd beeld van de –met regelmaat falende- dementiezorg in Nederland, bekeken door een menselijke bril. Tussen de regels door is het boek dus een oproep om eens écht te kijken naar de mensen die wij verzorgen.

De prachtige schrijfstijl van de auteur en het boeiende thema maken dit boek tot een ware aanrader voor een ieder die in persoonlijke dan wel professionele sfeer te maken heeft met dementie(patiënten).

Over de auteur
José Franssen (1956) is andragoge en specialiseerde zich in poëzie- en bibliotherapie. Ze is deskundige in het werken met mensen en hun levensverhalen. Het kunnen vertellen en verbeelden van het eigen levensverhaal en de helende, inspirerende kracht van de taal zijn daarin terugkerende invalshoeken. Door de herinnering aan positieve gebeurtenissen uit het eigen leven, mobiliseren mensen hun kracht, die hen helpt het leven nu en in de toekomst vorm te geven.

Franssen schreef al diverse boeken, waaronder ‘Luisteren in je leunstoel’, ‘Handboek voorlezen aan ouderen’ ‘In mijn koffer op zolder’.

Over het mantelzorgen zijn columns verschenen in Denkbeeld, tijdschrift voor psychogeriatrie en in Zorgbelang, gezond lijfblad voor alle Limburgers. Ook over het mantelzorgen geeft ze lezingen, bijvoorbeeld over de troost van de schoonheid in het zorgen.

Uitvoering
Uitgever: MB Communicatie
Paperback
ISBN10 908129217X
ISBN13 9789081292177