Hun beloofde land mijn grootouders in tijden van liefde en oorlog

Dit boek is een oorlogsroman. Het gaat over twee mensen Bernard en Winnie. Ze leren elkaar kennen, rond de eerste wereld oorlog. Ze zijn verliefd, maar verliezen elkaar een tijdje uit het oog , nadat Bernard en een punt achterzet. Hiervoor schreven ze al brieven. Maar een tijd later pakken ze de draad weer op en komen erachter dat ze nog steeds verliefd zijn. Je volgt ze echt door hun hele leven en twee oorlogen heen. Ze gaan na een tijd pas trouwen omdat hij eerst een goede baan wil hebben. Ze krijgen een gezond gezin met kinderen. Deze kinderen hebben ook veel van hun ouders!
Voor de tweede wereldoorlog zie je dat ze zich toch een beetje zorgen gaan maken over familie in Duitsland. Ze zijn van Duits- Joodse afkomst en het antisemitisme groeit gestaag. Maar zelf voelen ze zich vooral Brits. Het staat ver van hun bed. Ze gaan ook een aantal kinderen uit Duitsland halen, deze kinderen zijn allemaal Joods en ze hebben hun leven te danken aan deze bijzondere mensen.
Tijdens de tweede wereld oorlog is Bernard wederom in het leger en werkt daar in de medische zorg. Hij zit ver van het front en lijkt een goed leven te hebben in de landen ver weg van hun geliefde Engeland. Win vervreemd een beetje van hem en schrijft hem dan weer positief en dan weer negatief. Haar leven lijkt niets te betekenen zonder hem. Ze komen steeds meer te weten over wat er met de Joden gebeurt in het Nazirijk.

Het verhaal is geschreven door hun kleinzoon. Hij is opgegroeid in Nederland. Maar hij heeft de correspondentie terug gevonden van zijn grootouders. Hierdoor heeft hij dit boek kunnen schrijven.
Het is hun verhaal, maar dan door zijn ogen.

Bijzonder vind ik ook dat ze in de vroege jaren van 1900 vrienden hebben die homoseksueel zijn. En ze accepteren ze gewoon. Dat was niet echt van die tijd dacht ik. Ze accepteren hun vrienden en het blijkt ook in de familie te zitten. Maar ze zijn goede mensen en accepteren iedereen zoals ze zijn.
Ze hebben veel last van hun Duitse achternamen en het zit hun niet mee. Het is een prachtig verhaal over twee mensen die te vaak en te lang van elkaar gescheiden waren! En ze waren echt dol op elkaar. Het is een Roman om tussendoor te lezen. Als je van geschiedenis houdt, is het ook een echte aanrader. Je krijgt toch een kijkje in het leven van twee mensen die beide oorlogen hebben meegemaakt.
Op een moment vond ik dat de schrijver teveel dingen aanhaalde die hij al eerder had verteld. En ik had iets meer verhalen over de oorlog zelf willen horen. Het was voor mij een echte roman, deze boeken lees ik normaal nooit. Ik hou van spannende boeken, en dit was echt een liefdesverhaal/ geschiedenis. Hun beloofde land is een aanrader voor iedereen die van historische romans houdt. En waargebeurde verhalen!

Er staan veel oude foto’s in. Dat geeft je een echte kijk in hun wereld en hoe ze eruit zagen. Zo krijg je toch gezichten bij de personages die voorbij komen in boek!

Het boek krijgt van mij 3 sterren.

In de omschrijving van het boek stonden een aantal trefwoorden die ik ook wel herken uit mijn eigen omgeving: een 60 jarige liefde, getekend door de oorlog, de brieven over dagelijkse zaken, maar ook kunst en hoop. De schrijver was mij tot dan toe nog onbekend. Ik werd daardoor heel nieuwsgierig naar dit verhaal!

En het verhaal is inderdaad bijzonder. Aan de hand van brieven, foto's en herinneringen wordt het leven verteld van Win en Bernard. Samen, maar toch ook vaak gescheiden. Ze houden contact middels brieven in de periodes dat hun liefde nog niet mag of ze elkaar jarenlang niet zien. Wat me aanspreekt is dat je daadwerkelijk meegenomen wordt in het leven van deze familie, je komt als lezer dichtbij en het is bijna intiem. Sommige gebeurtenissen en zo'n langlopende relatie doen me herinneren aan mijn grootouders, iets dat de leeservaring voor mij nog extra waarde geeft. De gebeurtenissen in deze familie vallen samen met gebeurtenissen, de twee oorlogen, in de wereldgeschiedenis. Die historische toevoegingen en verwijzingen en de reacties daarop van Win en Bernard maken het verhaal voor mij compleet.

Het boek leest geregeld vlot en gemakkelijk, toch is er iets in de schrijfstijl dat mij minder aanspreekt. Het is regelmatig heel feitelijk, en sommige zinnen komen op mij wat plompverloren over. Ik wil dan juist meer weten en ik wil blijven in het tempo van het verhaal. Al met al een boek dat ik niet in een ruk uitlas, maar toch met plezier en herkenning heb gelezen.

Hun beloofde land

Bun en Win zijn kinderen van Joodse emigranten uit Duitsland, die omstreeks 1900 de Londense City verkiezen boven hun vaderland om carrière te maken in het post-Victoriaanse Engeland, waar koning George V na het verlies van Duitsland in de Eerste Wereldoorlog de naam van de koninklijke familie Saksen-Coburg-Gotha in Windsor wijzigt. In diezelfde geest gedragen de migranten Bun en Win zich Britser dan Brits, waarin te vaak ‘wat zullen anderen ervan vinden’ de leidraad is. Met de innige liefde tussen beiden vormt het de rode draad van Hun beloofde land.

Gedwongen scheiding
Ian Buruma schrijft ingetogen en onbevangen over zijn grootouders van moederskant, Bernard Schlesinger en Winifred Regensburg, meer nog met tederheid en liefde. Hij baseert zich op de vele honderden brieven, die de geliefden met elkaar wisselden en die nagenoeg de gehele twintigste eeuw omvatten, waarin de beide wereldoorlogen diepe sporen trekken, die de geliefden tijdelijk van elkaar scheiden. Bun neemt vrijwillig dienst in het Britse leger en Win zet zich thuis als vrijwilliger in, tegelijkertijd redden zij twaalf Joodse kinderen van de Nazi’s door hen vanuit Duitsland naar Engeland te halen – het echtpaar loochent zijn achtergrond niet.

Optimisme versus onzekerheid
De vele honderden brieven, waarin de heftige wereldgeschiedenis op de achtergrond blijft, gaan een levenlang over de toewijding van beiden aan elkaar. Over het optimisme van Bun en de onzekerheid van Win, die zich niettemin door elke moeilijkheid heenslaat. Over beider worsteling met Duitsland, met het Jood-zijn en niet op de laatste plaats met hun houding tegenover en in hun nieuwe vaderland, die zich in een overdreven patriottisme en onwrikbaar plichtsbesef uit.

Mayonaise
Op een banquet neemt Win onbewogen tot haar laatste hap het toetje custardpudding, dat mayonaise blijkt te zijn – een foutje van de keuken. Daar kun je smakelijk om lachen, maar het maakt tevens pijnlijk duidelijk hoe stijf het post-Victoriaanse Engeland nog is, waar voor de happy few de etiquette in steen gebeiteld staat – een etiquette, die voor Win heilig blijkt.

Met het liefdevolle relaas over zijn grootouders weet Ian Buruma de lezer van het begin tot het einde te boeien, al blijft het apart dat de heftige geschiedenis met zijn beide wereldoorlogen, zijn beurskrach en crisistijd, die het echtpaar Schlesinger, hoewel bemiddeld, bepaald niet onberoerd laten, zo sterk op de achtergrond blijven. Daarmee blijft Buruma’s boek vooral een een boek van twee geliefden, die worstelen met hun achtergrond en hun plaats in het nieuwe vaderland.

Een prachtig boek met nog steeds actuele onderwerpen naast de grote en ontroerende liefde die deze twee mensen voor elkaar hadden. Ik heb dan ook diepe bewondering voor dit echtpaar op de wijze hoe ze vaak gescheiden van elkaar door brieven zich door deze moeilijk "eeuw" hebben geslagen met de verantwoording voor zoveel kinderen.
Bewonderenswaardige mensen waar ik een diep respect voor heb.

Het boek geeft een intiem beeld van twee geliefden gescheiden van elkaar door oorlogen die elkaar op de hoogte van hun wel en wee, geven elkaar moed om door te gaan, adviezen voor moeilijke momenten en de hoop spoedig weer herenigd te zullen zijn. Het is een mooi tijdsdocument van twee oorlogen de twintigste eeuw zonder dat het sentimenteel wordt.

Een roman die is ontstaan aan de hand van brieven van de grootouders van de schrijver van deze roman.

Een bijzondere roman, een liefde van de grootouders voor elkaar en door twee wereldoorlogen jaren gescheiden leven. En toch heeft deze liefde tussen deze echtelieden 60 jaar mogen duren.
Ze schreven elkaar iedere dag, zijn opa en oma, met de belevenissen van oma van thuis en opa vanaf zijn werk in diverse landen gedurende de oorlogen.

Als je denk dat je nu toch wel alles gelezen hebt over de oorlogen dan komt er toch nog weer een boek voorbij dat je denkt. Wat een sterke liefdesband en wat hebben ze veel meegemaakt. Toch ondanks alles geloven in elkaar en dat doorgeven aan kinderen en kleinkinderen zodat men de oorlogen hebben mogen overleven.

Het boek
In ‘Hun beloofde land’ vertelt Ian Buruma het verhaal van zijn grootouders Bernard Schlesinger en Winifred Regensburg; in Londen geboren kinderen van Duits-Joodse immigranten die uitweken naar Engeland. Hun leven en liefde staat in het teken twee wereldoorlogen die zij hebben doorleefd.

Hun diepe liefde houdt zestig jaar stand, ondanks een jarenlange, gedwongen scheiding. Schlesingen dient gedurende de Eerste Wereldoorlog in België, Frankrijk en het Midden-Oosten en in de Tweede Wereldoorlog moet hij naar India. Gedurende de gedwongen scheidingen, schrijven Bernard en Win elkaar vrijwel elke dag.

Deze brieven bleven bewaard en het is deze immense hoeveelheid epistels die de basis vormen voor ‘Hun beloofde land’. Bernard en Win corresponderen over van alles. Over kunst en muziek, maar ook over dagelijkse gebeurtenissen en hun (wan)hoop. Juist door tegenstellingen van belangwekkende en triviale onderwerpen, maakt dat ‘Hun beloofde land’ een zo waarheidsgetrouw en indrukwekkend tijdsbeeld schetst.

In ‘Hun beloofde land’ eert Buruma zijn grootouders, die erin slagen zijn familie met moed, toewijding en liefde door twee wereldoorlogen te loodsen. Maar, niet alleen hun eigen familie loodsen zij veilig door deze roerige jaren. In 1938 kopen Bernard en Winifred een groot huis waarin zij twaalf Duitse Joodse kinderen opvangen van wie de ouders in Duitse concentratiekampen zaten of al waren vermoord.

Visie van de recensent
Een heel indrukwekkend boek. Ontroerend, oprecht en puur. Het verhaal van twee mensen die, in de meest moeilijke omstandigheden en tegen alle stromen in, een diepe liefde voor elkaar opvatten en deze in stand weten te houden. ‘Hun beloofde land’ schetst de problemen waarvoor tweede generaties Joodse immigranten uit Duitsland in de eerste helft van de 20e eeuw kwamen te staan. De puurheid komt vooral voort uit het feit dat de briefwisseling authentiek is en op respectvolle en zorgvuldige wijze door Buruma aan elkaar wordt verweven.

Een absolute must read wat uw recensent betreft.

Over de auteur
Ian Buruma (1951) is een internationaal befaamd essayist en Azië-deskundige van Nederlandse bodem. Hij schrijft regelmatig voor The New Yorker, The New York Review of Books en in ons eigen land voor NRC Handelsblad, en werkte mee aan documentaires voor de BBC en CNN. Momenteel is hij hoogleraar Democracy, Human Rights and Journalism aan Bard College in New York. In 2008 ontving Buruma de Erasmusprijs voor zijn buitengewone bijdrage aan de Nederlandse cultuur. Tot zijn bekendste boeken horen De spiegel van de zonnegodin, Dood van een gezonde roker, Het loon van de schuld en 1945. Biografie van een jaar. In mei 2015 sprak hij in de Nieuwe Kerk de 4 mei-lezing uit.

In Hun beloofde land brengt Ian Buruma zijn grootouders Bernard en Win weer tot leven. Aan de hand van brieven verteld de schrijver het levensverhaal van Bernard en Win Schlesinger, die beide Wereldoorlogen hebben meegemaakt als Duitse Joden vanuit Engeland.

De ouders van Bernard en Win zijn van oorsprong Duitse Joden, maar Bernard en Win hebben altijd in Engeland gewoond. Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog leren zij elkaar kennen, maar omdat Bernard in het Engelse leger werkt als hospik zien ze elkaar weinig en daarom schrijven ze elkaar brieven. In deze brieven vertellen ze elkaar over hun belevenissen en uiten hun gevoelens voor elkaar. Na de oorlog gaat Bernard geneeskunde studeren en trouwen de geliefden met elkaar. Wanneer de Tweede Wereldoorlog begint, gaat Bernard als arts voor het Engelse leger in India werken en worden de twee weer van elkaar gescheiden. Ook tijdens deze oorlog sturen ze elkaar veel brieven om elkaar op de hoogte houden van alles wat zij meemaken.

Buruma heeft gebruik gemaakt van de informatie uit de brieven van zijn grootouders om hun verhaal te reconstrueren. Ook zijn er delen uit hun brieven in het boek opgenomen. De brieffragmenten bevorderen niet altijd de leesbaarheid van het boek, maar het is ontroerend en bijzonder om te lezen hoe zij de oorlog beleefden, als stel dat door de oorlog lange tijd gescheiden moest leven, als joden met veel familie in Duitsland, maar ook als ouders van een gezin die ook praktische zaken omtrent de kinderen en hun huis via brieven moesten bespreken. Al deze facetten komen terug in hun brieven samen met de vragen die ze hadden omtrent gebeurtenissen in de oorlog en het antisemitisme dat zij ervaren in Engeland.

Via de brieven leer je Bernard en Win persoonlijk kennen; Bernard is optimistisch en maakt grappen in zijn brieven om zijn vriendin en latere vrouw op te beuren, terwijl Win een serieuzere toon in haar brieven heeft en meer moeite ervaart met de oorlog en het moeilijk vindt om zo ver van elkaar verwijderd te zijn. Wat mij erg heeft ontroert is de liefde tussen Bernard en Win die uit elke brief blijkt.

Ian Buruma heeft met dit boek een mooie ode aan zijn grootouders geschreven.

Aan de lange lijst van persoonlijke verhalen tijdens de Eerste en Tweede Wereldoorlog is een boek van Ian Buruma toegevoegd. Hij wijdt ‘Hun beloofde land’ aan zijn in Londen geboren grootouders Bernard en Winifred, wier ouders Duits-Joodse immigranten waren. Hij gebruikt hun briefwisseling tijdens de vele momenten waarop ze niet samen waren om hun levens te reconstrueren.
Bernard dient in de Eerste Wereldoorlog als hospik in de loopgraven het Belgisch-Franse grensgebied. In de Tweede Wereldoorlog wordt hij in een vergelijkbare rol ingezet in het Midden-Oosten en daarna in India, waar hij een vrij passief leven leidt, in ieder geval té passief naar zijn smaak..
Een belangrijke rode draad in hun verhaal is, hoe zij proberen te worden geaccepteerd in de Engelse samenleving door “Engelser dan de Engelsen” te zijn. Toch worden zij telkens weer geconfronteerd met discriminatie en antisemitisme. Dit uit zich soms in kleine dingen, zoals terloopse opmerkingen, maar ook vaak in afwijzingen bij sollicitaties, terwijl Bernard toch had bewezen een bekwaam medicus te zijn, met name aan het front tijdens beide oorlogen. Telkens als zij weer met deze discriminatie worden geconfronteerd, reageren ze met de opmerking ‘45’. Waar deze benaming vandaan komt, is ook Buruma zelf niet duidelijk.
Het is aangrijpend om te zien hoe met name Wini worstelt met het feit dat zij toch echt ‘er niet bij hoort’. en hoe gefrustreerd zij hierdoor raakt; Bernard lijkt het wat stoïcijnser op te vatten, maar tussen de regels door wordt wel duidelijk hoezeer ook hij ermee worstelt.
Ondanks de paradijselijke omgeving die ze voor zichzelf scheppen, lukt het ze toch niet om zich helemaal thuis te voelen in een maatschappij die hen niet helemaal toelaat.
Er is één ding dat hen door deze situatie heen helpt; dat is hun grote en onvoorwaardelijke liefde voor elkaar.
Buruma reconstrueert de levens en hun liefde nauwgezet. De brieven dienen ter ondersteuning van het boeiende verhaal; ik vond dat deze de vaart eruit haalden. Als hij deze anders had gebruikt was het naar mij idee een nog boeiender boek geworden.