In Persephone's armen

Dit is een van die zeldzame boeken die een leegte achterlaten zodra je de laatste bladzijde gelezen hebt. Veel langer wil je verblijven in de magische wereld die Debora Zachariasse moeiteloos schept in deze spirituele roman.
We volgen in deze roman Elora die als kind in de tempel van Persephone komt en daar jarenlang onderricht ontvangt in de verschillende onderdelen van haar opleiding tot hogepriesteres. Ze volgt daarbij niet alleen de godin Persephone maar ook haar hart wat uiteindelijk misschien toch hetzelfde is, al lijkt dat eerst niet zo. De beschrijvingen zijn zo intens en waarachtig dat je jezelf in de tempel waant. Maar de tijden (het getij) veranderen en de invloed van de Vrouwe (Persephone) neemt af en raakt meer versluierd. De chaos die daardoor ontstaat tekent zich steeds duidelijker af. Elora neemt een besluit waardoor de kennis uiteindelijk bewaart blijft. Door de eeuwen heen tot op de dag van vandaag.
Dit boek kán je lezen als de waardevolle roman die het zeker –ook- is, maar er is nog een diepere laag. Als je je daarvoor openstelt belandt je zonder enige moeite in een wereld waarin de verbindingen met moeder aarde en de heilige kennis nog in stand zijn. En waar het werkelijke wezen en de waarde van planten, kruiden, kristallen, de wind, de zee, het land gekend zijn en volledig in harmonie met de natuur benut worden.
Het voelt alsof Debora uit ervaring spreekt en in zekere zin is dat ook zo. Ze heeft deze roman gebaseerd op een aantal visioenen die ze had. Maar het gaat zelfs nog verder dan dat. Onlangs is ze gestart met het geven van tempelopleidingen. Met andere woorden ‘de Tempel is weer open’. Zelf kan ik deze woorden niet opschrijven zonder golven van kippenvel over me heen te voelen gaan. Het raakt me, zoals het vermoedelijk een groot aantal mensen zal raken. Dus, of je nu op zoek bent naar een meeslepende roman of de roep van je hart wil volgen, in beide gevallen is dit boek een absolute aanrader.

In Persephone's armen neemt je mee naar een tijd waarin priesteressen de dienst uitmaakten in de tempels. De rollen van vrouwen en mannen waren gelijkwaardig maar deden recht aan hun eigenheid. Net zoals we nu in een tijd van grote overgangen leven loopt de hoofdpersoon in het verhaal ook tegen normen en waarden aan die plaats moesten maken voor nieuwe tijden. Het boek beschrijft de prachtige wereld die op het punt staat te verdwijnen, een zekere melancholie, maar ook acceptatie van de grotere getijden van de geschiedenis waarin nooit iets hetzelfde kan blijven.
Debora Zachariasse brengt met een schat aan kennis interessante details over het tempelleven, gecombineerd met een overtuigende beschrijving van het leven van alledag en de beleving van de persoonlijke nederlagen en successen van de hoofdpersoon.
Grappig zijn de beschrijvingen van het bezoek van een priesteres uit Mesopotamie, een land dat in die tijd al duidelijk over haar hoogtepunt heen is.
De roman neemt je mee naar andere tijden en zet je aan het denken over onze eigen tijd.

Verhaal zou heel gemakkelijk waar gebeurd kunnen zijn. Geeft hele goede indruk van hoe het in de Egyptische tijd in de kloosters eraan toe ging.Je kunt niet stoppen met lezen. Geeft prachtig beeld hoe vrouwen werden ingewijd. In b.v. sterrenkunde geneeskunde, kruidenkunde, dans, enz.Om tot hogere vormen van bewustzijn konden komen.Ondanks de strenge regels binnen het klooster, waar de hoofdpersoon mee worsteld, is het verhaal zeker niet saai of zwaar en heeft een zeer verrassende ontknoping...

Een magisch boek. De boodschap, we moeten ons bewust worden dat we de aarde en al haar magie niet verpesten, is duidelijk, doch symbolisch beschreven. De schrijfstijl, het taalgebruik is zonder pretenties. Geen moeilijke woorden dus, heerlijk om bij weg te zwijmelen maar waarbij de boodschap je zeker niet zal ontgaan.

Heerlijk boek om te lezen. Verteld vanuit de hoofdpersoon, Elora, die een priesteres wordt in de tempel van haar oma. In de ritmes en getijden van de Godin Persephone wordt hun leven vorm gegeven. De schrijfstijl is boeiend. Complimenten hiervoor. Ik heb het in 1 ruk uitgelezen.

Prachtig, ontroerend en heeft de sfeer en magie van een grote epos in de geest van 'the mists of avalon'.

De mythen uit de oudheid vertellen enkele keren dat iemand afdaalde in de onderwereld en daar weer van terugkeerde. Volgens Carl Gustav Jung was dat het proces van individuatie en zou de held als een volkomener mens terugkeren. Maar de vertellers van de mythen hielden zich niet altijd aan dat scenario. Heracles ging naar de onderwereld voor een opdracht en keerde terug als de held die hij daarvoor ook al was. En toen Orpheus uit de onderwereld terugkeerde, was hij niet zozeer een ervaring rijker als wel een illusie armer. Toch is er ook een mythe uit de oudheid bekend van iemand die in de onderwereld afdaalde en volkomener terugkeerde. Maar dat was geen man, geen vrouw, zelfs geen jongen, maar een meisje: Persephone. Het is best mogelijk dat haar rol als godin oorspronkelijk belangrijker was dan die van het ontvoerde meisje dat de patriarchale maatschappij van haar maakte. Bij Homerus zijn de vrouwen nog niet volledig ondergeschikt en hij noemt haar de geduchte Persephone, die Kerberos heeft getemd. Een interessant uitgangspunt voor een roman en Debora Zachariasse heeft de uitdaging aangenomen.
In deze roman kan het priesterambt alleen door vrouwen worden bekleed. Het is de tijd die voorafgaat aan de tijden waarin een mannelijke oppergod wordt vereerd. Die toekomstige oppergod wordt niet bij naam genoemd maar wordt aangeduid als de bliksemslingeraar. Dat moet Zeus zijn. Hij staat klaar om de macht over te nemen, want de verering van de vrouwelijke oppergod Persephone raakt in de loop van het verhaal in verval. Elora is haar laatste priesteres en zij is de ik-figuur van de roman. Van haar leermeesteres Elodia krijgt zij op zeker moment deze raad over het omgaan met visioenen: "Zonder training lekt de kracht weg. Er materialiseert van alles, zomaar in het wilde weg. Er is een enorm verschil tussen fantasie en getrainde verbeeldingskracht."
Met getrainde verbeeldingskracht kun je een historische roman schrijven, waarin het verhaal zo wordt verteld dat het echt gebeurd had kunnen zijn. Zachariasse heeft bij het schrijven van deze roman niet gekozen voor de getrainde verbeeldingskracht maar voor de fantasie. Haar roman wordt bevolkt door een gezellig ratjetoe van antieke of antiek aandoende namen, waarbij ik zelfs de novice Karezza ben tegengekomen (zie Wikipedia pagina Coitus reservatus). Agamemnon is hier geen koning van Argos maar van Arcadië. Rhea is hier niet de grootmoeder van Persephone maar haar naam is de titel van een priesteres geworden. Demeter schittert door afwezigheid. Zij moet oorspronkelijk een moedergodin zijn geweest, dus een godin die past in de tijd van deze roman, als die een tijd heeft tenminste. Aan haar werd de vruchtbaarheid van de aarde toegeschreven en haar erediensten waren in de oudheid zo wijd verbreid dat zij ook in de patriarchale tijden niet weg te cijferen was. Toen de plaatselijk vereerde goden tot een familie bijeen werden gebracht, werd Demeter een zuster van de oppergod en de moeder van Persephone, treurend om haar dochter als die in de onderwereld verblijft. Maar Zachariasse cijfert haar wel weg. Dat treuren van de moeder stipt zij wel aan, maar zonder daarbij een naam te noemen.
Halverwege het verhaal vindt er iets dramatisch plaats, om de spanning erin te houden. Zachariasse laat een visser omkomen doordat hij in een onverwacht opgestoken storm op zee een klap van de giek krijgt en overboord slaat. Een klap van de giek, toe maar. Waarom moesten bij Homerus de schepen in de haven blijven als de verkeerde wind woei? Dat kan ik uitleggen: in de oudheid konden zeilschepen nog niet tegen de wind opkruisen. Het langsscheepse zeil met een giek, dat bij botters en zeiljachten het opkruisen mogelijk maakt, bestond toen nog niet. Een langsscheeps zeil wordt tweezijdig gebruikt en dat brengt het gevaar met zich mee dat de wind plotseling vat op de andere kant van het zeil krijgt, zodat de giek een doodklap uitdeelt. Dat gebeurde dus in de oudheid niet. Maar in een fantasie kan alles.

Mooi boek die de kern van de oude rituelen zeer goed raakt en in een roman vorm geschreven is, waardoor het prettig leesbaar is.

dat ze het moeten lezen en ervaren

Een mooi inspirerend verhaal.