Instead of Chocolate

Toen ik begon met daten was dat eigenlijk niet omdat ik erin geloofde een grote liefde te vinden. Ik vond mijzelf nog helemaal niet toe aan een nieuwe relatie. Maar wel aan weer "wat man' in mijn leven. Het daten bleek een prachtige spiegel te zijn die me liet zien waar ik stond, als vrouw, in deze fase van mijn leven. Maar mijn Bridget Jonesgehalte en Hester de Mannenpester die in mij woont, maakte dat het allemaal niet "vanzelf' ging. Het daten kwam me niet aanwaaien, alleen het appen bleek al een hele klus. Maar wel dermate komisch dat mijn pen niet meer naar mijn hand vroeg maar erom smeekte. Dankzij mijn vallen en opstaan qua dating merkte ik dat het best handig is wat tips en adviezen uit te wisselen. Dankbaar ben ik voor de bezielende begeleiding van datende vriendinnen, die van het begin tot het eind achter mij stonden. Ook namens hen dit feuilleton over dating en vooral ook: datende mannen. Wat mag je van het daten verwachten, wie zijn wij als man en vrouw anno 2017? En vinden we elkaar, voornamelijk over de app, qua communicatie? Welke lessen, wijsheden en teleurstellingen leert het daten ons? ? En ach, ook zonder dat, daten; hoe doe je dat eigenlijk??