James Bond 1 - Carte blanche Een James Bond thriller

Na Devil May Care was het weer even wachten op een nieuw boek, maar het boek is zeker het wachten waard. Jeffrey Deaver brengt James Bond naar deze tijd. Devil May Care speelde zich nog af tijdens de koude oorlog, maar in Carte Blanche is het 2011 en is James Bond begin 30. Qua uiterlijk is hij nog steeds de 007 van Ian Flemming, maar dan in het hier en nu. Hij heeft gediend in Afghanistan en heeft Al Quada als grootste tegenstander. Maar Bond zou Bond niet zijn als hij in dit avontuur een tegenstander had van het formaat Goldfinger of Hugo Drax. Verder ontmoet Bond natuurlijk ook weer de nodige 'mooie' en minder mooie dames en komen er een aantal karakters (o.a. Monneypenny en René Mathis) uit de Fleming boeken langs. Voor een echte bondfan is het heel leuk om deze herkenbare personen opnieuw te leren kennen. Hopelijk is dit het begin van een hele nieuwe serie Deaver-Bondboeken. Deaver gaat niet verder waar Fleming was gebleven, maar begint opnieuw en doet dit met veel flair. Het boek heeft alles spanning, sensatie en gelukkig ook de nodige humor (wat te denken van zijn nieuwe telefoon de IQ-Phone).

Een spanend epos makkelijk lezend en met een verrassend end en een echte 007, en je leest het echt in een avond uit!

Carte Blanche is het eerste James Bond-verhaal van de hand van Jefery Deaver. De Ian Flemming-erven vroegen Deaver nadat hij bij een prijsuitreiking verkondigde een grote James Bond te zijn. Jeffery Deaver heeft het verhaal in de tegenwoordige tijd geplaatst en is trouw gebleven aan een aantal bekende personages van Flemming (z'n baas M en de afdeling Q) maar de technische snufjes zijn minder spectaculair en prominent aanwezig dan in de Flemming-verhalen. Wat Deaver wél heeft toegevoegd, zijn zijn alom geroemde plotwendingen. Zodra je denkt te weten hoe het zit - zelfs vlak voor het einde - tovert Deaver een plotwending uit zijn hoed. Erg vermakelijk boek en wat mij betreft mag Deaver ook het volgende Bond-verhaal schrijven.

Goed boek met James Bond in de hoofdrol. Leest vlot

Geschreven bij Carte blanche

Aardig verhaal, maar het is geen Deaver en geen Flemmings. Niet meer doen Jeffery

Na Devil May Care van Sebastian Faulks uit 2008 een nieuwe James Bond roman. Maar of deze nu werkelijk zo goed is. Deaver is een Amerikaan die toch met andere ogen kijkt naar de typische Engelsman Bond. Wat vooral opvalt is dat James Bond erg "lief" is geworden. Niet meer de donkere kantjes die bij Fleming nogal eens opdoken, het overmatige drinken en roken bijvoorbeeld, schurken worden "netjes" in hun armen geschoten, en van de 3 dame's in het boek rommelt hij er slechts met 1, en bij de andere gedraagt hij zich als een heer. Het verhaal zelf is ook niet echt spannend.
Je merkt al snel dat de meeste hoofdstukken afsluiten met een cliffhanger, maar gelijk in de volgende hoofdstuk wordt het te niet gedaan, want Bond had het allemaal al voorzien. Geen superschurk (een-net-op-het-randje necrofiel) en wat hij van plan is is ook niet schokkend, eerder klein. Deaver realiseerde zich dit ook waarschijnlijk en tovert aan het einde er nog een groter plot uit zijn mouw, waarvan we verder niets meer horen (oh ja, de Amerikanen en Engelsen grepen in, geen James Bond die het allemaal tegenhoud).
Al met al is het toch een aardige roman geworden (de running gag met de overal opduikende afkortingen is bijzonder leuk), maar Deaver had er beter aan gedaan om de naam James Bond te vervangen door een eigen fictie figuur, want de naam James Bond schept verwachtingen en die worden hier toch echt niet ingelost.

James Bond voorkomt de ontsporing van een trein met een gevaarlijke stof in Servië, maar de dader ontkomt. Bonds organisatie, de ODG, legt verband met een groot afvalverwerkingsbedrijf. Dit zet hem op het spoor van een onderzoek naar de KGB-operatie met de codenaam "Steel Cartridge".

Deze Bond is geboren rond 1980, M is weer een man, Miss Moneypenny is in de dertig en Mary Goodnight is voor het eerst sinds 'The man with the golden gun' terug als Bonds secretaresse.

(het boek mist vaart en spanning door de vele achtergrondinformatie en secundaire plots. Nee, Deaver kan zich beter met zijn Lincoln Rhyme-thrillers bezighouden.)

Dit boek viel me enorm tegen. De meeste boeken van Deaver kenmerken zich door een vlotte schrijfstijl en een spannend verhaal met (onverwachte) plotwendingen. James Bond staat, bij mij, voor (af en toe ongeloofwaardige) actie, maar wel onderhoudend.

Dit boek heeft het beide niet. Tenminste niet in het gedeelte tot waar ik heb gelezen. Het was traag, er gebeurde nagenoeg niets. Elk moment dat er een beetje vaart in leek te komen, werd het vakkundig afgebroken door lange teksten met 'non-informatie'.

In 1 avond had ik het bekeken, maar bij lange na niet uitgelezen.