Jan Cremer de Onverbiddelijke

Het leuke van Jan Cremer was in het begin dat je nooit wist wanneer hij er op los loog of een waar verhaal vertelde—of het helemaal door elkaar klutste. De meeste grappen in 'Ik, Jan Cremer' zoals ik me het boek herinner waren standaardverhalen zoals je in de Haagse koffiehuizen, een uniek fenomeen, kon horen. Maar behalve de Hagenezen was er toen niemand die zich voor niet-politiek den Haag interesseerde. Dat aspect was nieuw en verfrissend. Zoals ook Monique van der Ven gewoon een grietje uit de Haagse binnenstad was, maar in Amsterdam leek ze iets origineels.
'Jan Cremer de Onverbiddelijke' van schrijver Ruud den Drijver en tekenaar Dick Matena speelt daar behendig op in. Het is vaak lachen geblazen. Veel verhalen zijn oud nieuws voor wie de boeken gelezen heeft, al duiken ze ineens op in een andere context. Zo wordt 'n bordeel in Tunesië naar de USA Far West verplaatst, goed hoor. Andere dingen zijn minder acceptabel. Dat ik Jayne Mansfield met geen tang zou aanraken doet me des te meer bewondering hebben voor Matena die het klaarspeelt haar aantrekkelijk te maken, voorwaar een hoog standje (om in stijl te blijven). Maar dat ze 'n ruit op de 3e of 4e verdieping van het Chelsea Hotel kon ingooien is ongeloofwaardig. Ik heb er zelf 'n paar keer vertoefd (ze vroegen ons of we de kamer waar Dylan Thomas zich heeft doodgezopen wilden hebben, nou nee) en de kamers zijn 4 meter hoog. En Jan's vrouw die van het balkon springt en overleeft dat?
Voor geen prijs zou ik deel willen nemen aan het elite-wereldje van New York met dorre bosbomen als Andy Warhol en Truman Capote. Jan Cremer lijkt er zich enthousiast in te hebben geworpen.
Het bezoek aan Curaçao waar hij onthaald wordt door goeverneur Colá Debrot wordt opgesierd door geweerschoten buiten en brandende binnenstad: mei '69. Blijkt dat hij er 3 jaar daarvoor was.
Als je anti-geweld bent moet je niet smakelijk gewelddaden opdissen, zoals Cremer doet.
Cremer lijkt zijn gevoel voor humor kwijt. Hij verkoopt zichzelf als belangrijk, storend. Ik heb hem nooit ontmoet, maar hij is me eens beschreven als een verlegen jongen die als hij naar de WC moest opstond, weifelde, en dan grof schockerend aankondigde "Ik mot zijken." Nu shockeert hij alleen nog maar grof.
Goed boek, dus, dat dit allemaal duidelijk maakt. Ik kijk uit naar het beloofde vervolg.

Mooi initiatief van de schrijver om de biografie te laten illustreren door de bekende tekenaar Dick Matena (die zich goed heeft ingeleefd in de periode die wordt weergegeven).