Kankerklas vijf pubers, vijf ouders, één ziekte

In één adem uitgelezen. Een boek over vijf kankerpatiënten die allen op hun eigen manier worstelen met de ziekte en de gevolgen daarvan voor henzelf en hun omgeving. Geen heldenverhalen, geen goede adviezen, niets over overwinnen en verliezen. Er is niets heldhaftigs aan kanker. Het is fijn om te lezen dat het bij anderen net zo gaat als bij jezelf.
Een aanrader voor kankerpatiënten, maar zeker ook voor hun omgeving!

Een verademing om eens ervaringsverhalen 'anders' te lezen. Geen (chronologische) opsommingen van gebeurtenissen maar echte beleving. En dankzij de vragen die Corien heeft gesteld én haar eigen overpeinzingen tijdens de interviews (erg eerlijk en gedurfd opgeschreven) is dit een heel erg herkenbaar boek geworden. Hoe stom het ook klinkt: 'heerlijk' om te lezen. Maar voor mij wel heel heftig. We willen blijven geloven in onze overleving, ook na kanker. En dan helpt het niet om te lezen hoe het bij alle vijf terug is gekomen (of het nou om uitzaaiingen of een recidief gaat). Maar toch een 'page turner'. Ja hoe is het mogelijk. Een boek die over zoiets existentieels gaat, kan dus kennelijk ook een page turner zijn. Ik vind dit zeker een aanrader! Met name voor (ex?) kankerpatiënten zelf, maar ook voor de omgeving.
Het verhaal van de kinderen wordt heel duidelijk voor het voetlicht gebracht, ook het 'niet-verhaal' (niet elk kind wilde praten). De theorie is in de tekst verwerkt, maar het voelt helemaal niet alsof je theorie zit te lezen, ook weer door de manier waarop Corien het heeft opgeschreven.

De kat kijkt me meewarig aan vanuit mijn “ziekbed” op de bank. Hij lijkt te denken: Jee mens, zit je nu al weer te grienen. Ikzelf bedenk me dat niks zo comfortabel moet zijn als zo te liggen als een kat. Niets, niemand of wat dan ook kan de kat er toe bewegen om van zijn plek af te komen. Zijn holletje.

Kom op, ik ben ziek. Tijdelijk gelukkig. Over een paar weken spring ik weer rond en dat is iets heel anders dan de personen in mijn leesboek Kankerklas van Corien van Zweden. Toch voelt het al herkenning, het zoeken naar….ja, naar wat?

Herkenbaarheid is het eerste woord wat in me opkomt. Leeftijdgenoten met een puber in huis. Ondertussen, als ik dit schrijf, vouwt mijn 13-jarge puberzoon de hond in de gordijnen. Irritatie dringt tot me door. Ik mopper tegen hem en besef dat dat precies is wat ik zojuist heb gelezen.

Ontkenning. Het ontkennen van een ziekte waar hij geen deelgenoot van wil zijn.

“Ik deed heel erg mijn best om er zo min mogelijk in betrokken te raken en hield de boot af als mijn moeder er over probeerde te praten”(Yoshi, zoon van Lorette)

Wij jongens praten niet, we hebben connectie als we in dezelfde situatie zitten, lees ik verder.
Ouders zijn onsterfelijk in hun ogen. Zo hoort het ook te zijn. Ouders zijn de leidraad en aangevers voor deze pubers. Pubers horen zich af te zetten tegen hun ouders maar wat als…als daar opeens de diagnose gesteld wordt dat jouw ouder er binnen afzienbare tijd niet meer is. Die eens zo stabiele factor, waar je je lekker tegen af kunt zetten maar onvoorwaardelijk van je houdt. Wat dan?
Het leven in de ogen van een puber hoort een en al “chill” te zijn. Lachen, gieren, brullen en vooral niet geconfronteerd worden met kanker. Dat staat zover weg van hun wereld. Ze moeten zichzelf nog positioneren, laat staan dat ze daar “iets” anders in kunnen gebruiken.

Ik lees en lees, mijn ogen vliegen over de zinnen en neem ze tot me. Soms leg ik het boek even weg. Berusting, dat is het. Laat het tot je komen.

“Weet dat je gedragen wordt” (Lorette)

Maar ik wil en kan verder lezen, ik wil het weten….hoe gaat het verder? Hoe verdraagzaam is zo’n ziekte? Onder welk tijdsbesef leven ze? Is het moed, trots, zelfbeheersing, het niet willen loslaten?

“In zekere zin is de diagnose een opluchting. Het is natuurlijk vreseljk nieuws dat de kanker is uitgezaaid, maar het schept in elk geval duidelijkheid. Daar was ik aan toe.” (Marijn)

De verhalen van Corien (borstkanker), Caroline (borstkanker), Marijn (nierbekkenkanker), Lorette (buikvlieskanker) en Marcel (leverkanker) grijpen me bij de strot en laten me niet meer los. Ieder verhaal is aangrijpend en herkenbaar. Ieder persoon gaat er anders mee om. Wat overheerst is de angst. De angst voor het onbekende, de pijn, het loslaten. Het beheerst je leven. Ieder mens kan door kanker getroffen worden, zomaar van de ene op de andere dag. Daar kan niemand zich tegen beschermen.

Vijf personen, vijf verhalen. Allemaal ontzettend aangrijpend maar vooral levensecht. Begrip, nieuwsgierigheid, woede, frustratie, bezorgheid, berusting, zorgen en pijn. Vooral pijn. Kanker doet pijn. Lichamelijk en geestelijk.

Maak kennis met deze levensechte, waargebeurde verhalen van Corien, Carolien, Lorette, Marijn, Marcel en hun pubers. Ze nemen je mee in hun wereld en beleving. Ze laten je niet meer los. Kanker is er, dichterbij dan je denkt.

Hartelijk dank voor jullie verhaal en met name Corien voor de voortreffelijke wijze waarop ze al die prachtige woorden op papier heeft gezet. Ze hebben mij ontroerd. Ik hoop en geloof dat het goed met de pubers in het verhaal Lisa, Yaïr, Yoshi, Indra en Ian gaat en dat jullie je ouder herinneren als een inspirerend mens voor nu en in de toekomst.
Ze verdienen allemaal een ster; 5 sterren.

Dit boek kan ik van harte aanbevelen aan ieder die op de een of andere manier in aanraking komt met een vorm van kanker. Het is een knap geschreven boek, eerlijk, leest vlot en neemt je helemaal mee in de gezinnen van deze klas en hun zieke ouder. Zo nu en dan werd het me te emotioneel en moest ik het even weg leggen.
Een van de geïnterviewde ouders is een lotgenote van mij.
Omdat Corien tussendoor regelmatig een psycholoog raadpleegt geeft dit een extra dimensie aan het boek. Persoonlijk heb ik veel geleerd van de psychologische terugblik en verklaring van gedrag en gedachten.
Hoe en waarom reageren omstanders op ons en vooral hoe en waarom reageren wij zelf ? In dit boek herkende ik soms mijn diepste gedachten die ik zelf niet eens onder woorden kon brengen.
Door zijn diepgang heeft het boek een helend effect.

Geschreven bij Kankerklas

Ik vind Kankerklas een prachtig boek. Het is persoonlijk, eerlijk en geeft veel informatie over hoe elk van de 5 ouders zijn eigen manier heeft om om te gaan met zijn of haar ziekte. Ook heeft de schrijfster zich verdiept in wat 'experts' te melden hebben over hoe om te gaan met het feit dat deze ziekte op je pad komt. Ook bijvoorbeeld wat het kan betekenen als je net een puberend kind hebt. Het boek biedt geen 'voorschriften', wat ik zeer verademend vond, maar is juist heel eerlijk over de worsteling en het zoeken.

Al na 40 pagina's vind ik dit een fantastisch boek. Niet in de zin van leuk, vrolijk, feelgoodboek. Integendeel: van dit boek word je niet vrolijk. Dat hoeft en kan ook niet, kanker is ook niet vrolijk. En toch: dit boek leest als een trein, je wilt weten hoe het afloopt met de vijf ouders en hun vijf pubers en het geeft veel inzicht in hoe mensen zich op hun eigen manier tot deze ziekte (en de dood) verhouden. Dat is prettig voor iemand die persoonlijk nog weinig 'ervaring' heeft met kanker, maar wel wil weten hoe iemand dat beleeft.

Corien van Zweden vlecht haar eigen ervaringen met kanker heel natuurlijk door de verhalen van de vier andere ouders heen. De interviews met experts leveren een inzichtgevend kader voor de verhalen. De gesprekken met de pubers gaan je door merg en been, ik zat regelmatig met tranen in mijn ogen. En ik was ook trots op ze, hoe ze hun eigen weg vinden in het ziekteproces en de dood van hun ouder met kanker.

Als je een persoonlijk en indringend boek wilt lezen over kanker, vanuit de gezichtspunten van vijf totaal verschillende mensen, zonder happy end: koop het!

Een boek wat sowieso impact maakt, geregeld zat ik met een brok in mijn keel te lezen wat de ouders overkwam en wat dit voor hun en hun gezinsleden betekende.

In zes afzonderlijke hoofdstukken maken we kennis met de vijf ouders en hun kind uit de kankerklas. Alleen Corien heeft twee hoofdstukken, het eerste en de laatste. De verhalen van Corien, Caroline, Marijn, Lorette en Marcel worden allen aangevuld met ‘verslagen’ van dokters, gesprekken met therapeuten en de impact op hun gezinsgenoten.

Hoe de pubers met de impact van de ziekte en hun toevallige lot in de kankerklas worden geconfronteerd en hoe hun dat verbindt lees je gedurende het hele boek. De jongens en meiden verschillen wel in hoe ze ermee omgaan. De meiden willen en kunnen wel praten, de jongens wat minder. Maar of dit fout is? Ik denk het niet. Ieder gaat ermee om op de manier wat het best bij hem of haar past en daar is voor mij geen goed en slecht in te onderscheiden.

Het boek is geschreven in heldere, toegankelijke taal. Geen tot weinig medische termen. Wat mij alleen verbaasde op het eind dat het ingedeeld wordt in de categorie romans. Naar mijn idee is het verhaal niet mooier gemaakt dan het werkelijk is en had ik het eerder verwacht in de categorie non-fictie.

Een boek wat een diepe indruk op mij achterliet en mij terug liet denken aan een periode in mijn leven die voor mij goed af liep en waar alleen een litteken nog aan herinnert… maar

"Soms is het nauwelijks merkbaar, maar op een ander moment overheerst het alles: het gevoel van onkwetsbaarheid – dat comfortabele, vertrouwde gevoel – is verdwenen."

Deze review verscheen als eerste op mijn eigen boekenblog