Keizer

Geschreven bij Keizer

Titel: Keizer
Auteur: Sarah Sluimer
Uitgeverij: Lebowski
Publicatiedatum: 2018
Aantal bladzijdes: 221 bladzijdes

Cover: Op de cover is een witte jas te zien met een rode roos in het zakje. Het is een mooie cover die je benieuwd maakt naar het verhaal.
Auteur: Sarah Sluimer (1985) is programmamaker, moderator en publicist. Ze schrijft voor o.a de Volkskrant, ELLE en De Correspondent. Keizer is haar debuutroman.
Achterflap: Leo is de beroemdste toneelregisseur van Nederland, misschien wel van Europa. Hij leeft voor zijn kunst en houdt zich zo ver mogelijk van het dagelijkse gewoel. Dan ontmoet hij in New York de schilder Victor, die hem een voorstel doet waardoor hij zijn droom kan realiseren: totale afstand tot de andere mensen, letterlijk en figuurlijk boven hen verheven. Door het voorstel aan te nemen, tekent hij voor zijn ondergang.
Het verhaal beschrijft het leven van Leo van toen hij klein was tot hij een carrière in het theater had als regisseur. Leo heeft een fontanel en mag niet spelen of meedoen aan gym. Daardoor komt Leo in een isolement terecht. Uiteindelijk komt Leo op latere leeftijd op een internaat terecht waar hij heel veel boeken leest en toneelstukken begint te lezen waardoor hij het idee krijgt om een toneelstuk te organiseren op het internaat. Dankzij zijn eerste aanraking met toneelstukken op het internaat komt Leo in het theater terecht als regisseur.
Ik kon eerst niet heel goed volgen waar het precies over ging omdat Leo veel denkt en doet waardoor je in het begin in de gedachtegang van Leo moet komen maar naarmate je erin komt kan je Leo goed volgen en leest het boek vlot door ook al moet je je hoofd er wel goed bijhouden. Het taalgebruik was niet moeilijk en makkelijk te volgen. Ondanks dat ik er even in moest komen heb ik er veel leesplezier aangehad.

Geschreven bij Keizer

Prachtig debuut, zeer de moeite waard.

Geschreven bij Keizer

Ik vind de cover van het boek wat nietszeggend,en lokt niet aan tot lezen. Maar dat is persoonlijk,iedereen heeft een andere smaak.
Keizer kent twee verhaallijnen, een over de jeugd van Leo en een over zijn leven als volwassene. Het boek is geschreven in de derde persoon enkelvoud vanuit het perspectief van Leo. Je kruipt al lezende in het hoofd van Leo . Ik vind Leo vreselijk onsympathiek,en gaandeweg het boek krijg ik steed smee een hekel aan hem De andere personages zijn gelukkig anders.. Zo is Bob, de geliefde van Leo, een zachtaardige man:
Leo is geboren met een open fontanel,die niet dicht gaat. Hij is gevoelig voor licht en geluid, er mag geen water in zijn fontanel komen, zijn hersenen zijn kwetsbaar. Daarom trekt hij zich vaak terug,en heeft rust nodig.
Na een voorstelling in New York ontmoet Leo Victor Mabre Leo mag hem niet, vindt zijn kunst vreselijk, maar krijgt een aanbod dat hij niet kan weigeren: een prachtig appartement, schoon, helder, zonder lampen, zonder schaduwen, wit. De plek waar hij de ultieme rust kan vinden
De zoon van Victor, Ros, heeft een stuk geschreven over het leven van zijn vader. Leo moet het regisseren. Dan is na acht weken het appartement van hem. Maar Ros zal van begin tot eind aanwezig zijn. Dat maakt een enorme inbreuk op de manier van werken van Leo die langzaam maar zeker totaal de weg kwijt raakt.
Ik vond het wel een verhaal wat boeit en ondanks dat ik geen een persoon in het boek sympathiek vond,wel de moeite om het boek uit te lezen

Vr gr M

Geschreven bij Keizer

In Sarah's debuutroman gaat het verhaal over Leo, een regisseur die wil dat iedereen zich buigt naar zijn wensen. Zelfs de seks met zijn geliefde Bob gaat volgens een vast programma. Hij blijkt het niet voor altijd vol te kunnen houden.

Het is een pageturner, niet te vergelijken met de laatste titels die ik gelezen heb. Sarah zorgt ervoor dat haar schrijfstijl authentiek is en je als lezer niet doet herinneren aan andere schrijvers.

Ik ben benieuwd naar haar volgende roman.

Geschreven bij Keizer

Ik had het boek in de boekhandel waarschijnlijk niet uitgezocht vanwege de cover,maar ik en blij dat ik het boek toch heb ontdekt.
Een mooi debuut van Sarah Sluimer,en ik ben benieuwd wat er nog komen gaat.
Leo Landrauff is een beroemde toneelregisseur. Nogal opportunistisch, zelfingenomen, overheersend en de mensen om hem heen heeft hij niet direct in het respectvolle vaandel staan. De dingen die voor hem belangrijk zijn gaan op zíjn manier. Leo Landrauff is een beroemd toneelregisseur. Nogal opportunistisch, zelfingenomen, overheersend en met weinig respect voor de mensen om hem heen.. De dingen die voor hem belangrijk zijn gaan op zíjn manier. Ook voor zijn volgzame partner Bob.
In New York ontmoet Leo Victor Marbre en deze geeft Leo de opdracht om een stuk te maken over zijn leven. Zijn zoon Ros heeft het script al geschreven en de wens van Victor is dat iemand met dezelfde roots het stuk zal neerzetten. Omdat er voor Leo een prettige bijkomstigheid aan verbonden is, gaat hij á la minute overstag.
Met autoritaire hand regisseert Leo, maar de invloed die Ros heeft op het geheel en de crew, werkt hem duidelijk op zijn zenuwen. Tot zijn grote ergernis palmt Ros ook Elly in, de actrice die hij zelf heeft gevormd.
Een tweede verhaallijn volgt de flashbacks uit de jeugd van Leo, hij is namelijk geboren met een afwijking, een grote fontanel die nooit is dichtgegroeid. Altijd moet hier rekening mee gehouden worden.
Interessant boek om te lezen met een prettige schrijfstijl,dus het leest lekker weg. benieuwd naar haar tweede boek,wat ik zeker zal gaan lezen

Geschreven bij Keizer

De cover van het boek vind ik mysterieus,en nodigt uit om het boek op te pakken en de achterkant te lezen waar het boek over gaat. Qua titel alleen krijg je namelijk nog geen goed idee.
Het verhaal gaat overleven van Leo van toen hij klein was tot hij een carrière in het theater had als regisseur. Leo is geboren met een open fontanel die niet sluit en hij mag niet spelen of meedoen aan gym. Daardoor komt Leo in een isolement terecht. Uiteindelijk komt Leo op latere leeftijd op een internaat terecht waar hij heel veel boeken leest en toneelstukken begint te lezen waardoor hij het idee krijgt om een toneelstuk te organiseren op het internaat. Dankzij zijn eerste aanraking met toneelstukken op het internaat komt Leo in het theater terecht als regisseur.
Het boek leest lekker weg,al vind ik het wel vervelend dat ik de hoofdpersoon erg onsympathiek vind. Maar als ik die aversie van mij afzet is het toch een mooi boek om te lezen.

Geschreven bij Keizer

‘Keizer’ is een apart en wonderlijk boek. Het is wat het is, een verhaal over Leo. Leo is bezeten van kunst en van wit. Hij is egoïstisch, opportunistisch, en overheersend. Vanaf het begin speelde de regel Koning, Keizer, Admiraal door mijn hoofd. En tot het eind bleef deze regel mij achtervolgen. En toch is Leo een mens, een mens die tot keizer gekroond wil worden.
De cover is oogstrelend, een wit colbert met een roos en de tekst in zwart en rood. Het geeft in mijn ogen de sfeer van ‘Keizer’ goed weer. Het is de cover die er voor zorgde dat ik het boek las. En ook al was het zeer verwarrend, ik ben een ervaring rijker door te lezen over Leo en consorten.

Geschreven bij Keizer

Een zeer uniek, briljant debuut. Een meeslepend verhaal, intelligent en groot opgebouwd. Anders dan anderen, unieker dan anderen.

Geschreven bij Keizer

Heel slecht boek - onzin - geneuzel - was het zo zat dat ik het niet heb uitgelezen

Geschreven bij Keizer

Leo Landrauff is een beroemd toneelregisseur. Nogal opportunistisch, zelfingenomen, overheersend en de mensen om hem heen heeft hij niet direct in het respectvolle vaandel staan. De dingen die voor hem belangrijk zijn gaan op zíjn manier. Ook op seksueel gebied gaat hij voornamelijk uit van zijn eigen gewin en zijn volgzame partner Bob lijkt zich hier gedwee aan te onderwerpen.
In New York ontmoet Leo Victor Marbre - een toepasselijke naam voor iemand die behalve schilder ook beeldhouwer is - en deze geeft Leo de opdracht om een stuk te maken over zijn leven. Zijn zoon Ros heeft het script al geschreven en de wens van Victor is dat iemand met dezelfde roots het stuk zal neerzetten. Omdat er voor Leo een prettige bijkomstigheid aan verbonden is, gaat hij á la minute overstag.
Met autoritaire hand regisseert Leo, maar de invloed die Ros heeft op het geheel en de crew, werkt hem duidelijk op zijn zenuwen. Tot zijn grote ergernis palmt Ros ook Elly in, de actrice die hij zelf heeft gevormd.
Een tweede verhaallijn volgt de flashbacks uit de jeugd van Leo, geboren met een afwijking, namelijk een grote fontanel die nooit is dichtgegroeid. Altijd moet hier rekening mee gehouden worden. Niet in de zon, geen fysieke spelletjes etcetera. Dit heeft tot gevolg dat hij op school letterlijk langs de zijlijn staat wanneer de kinderen op een zomerdag door de meester nat worden gespoten met de brandslang. Leo mag later de brandslang overnemen, wat resulteert in ruw en sadistisch mikken op zijn medeleerlingen.
Zijn moeder heeft zo haar buien en leidt geheel haar eigen leven. Mannenbezoek komt met regelmaat van de klok. Leo krijgt de opdracht om op zijn kamer te blijven en wordt zoet gehouden met een pan tapiocapap. (Hij krijgt het dus met de paplepel ingegoten)
Omdat hij ook daar niet mee mag doen met lichamelijke activiteiten, stort Leo zich op het lezen van literatuur en toneelstukken. Zijn interesse voor toneel wordt gewekt. Hij stelt zich voor dat hij veel invloed kan uitoefenen. Van de directeur krijgt hij toestemming om een stuk op te voeren. Zijn keuze is gevallen op een stuk over Caligula, met Berend in de hoofdrol.
Hij raakte de plek op zijn hoofd aan.
'Het was een zwart, perfect gat waarin alles wat hem niet beviel vanaf nu zou verdwijnen.'
En Leo volgt, niets en niemand ontziend, zijn weg, want de dokter had het immers gezegd........
Met het wisselen van de hoofdstukken wisselt ook de schrijfstijl, die zich aanpast aan het onderwerp in bijvoorbeeld een puntige schrijfstijl, met korte zinnen of alleen kernwoorden. Ook de dialogen, de verhalende passages, gedachten van de protagonist hebben allemaal een eigen schrijfstijl. Heel verrassend en als lezer moet je steeds even schakelen.
Dit is geen vrolijk boek. Er is bijna niemand aardig tegen de ander. Identificeren met een van de personages is lastig. Is het een voorwaarde voor boek om je te kunnen inleven in een personage? Nee, zeker niet belangrijk, maar het verhaal heeft me hierdoor niet helemaal kunnen overtuigen. Misschien kan ik voor Leo heel soms wat sympathie voelen, omdat hij een verknipte jeugd heeft gehad, maar zijn gedrag is ronduit onprettig te noemen.
Het gehele verhaal is beschreven vanuit de beleving van Leo - in het perspectief van de derde persoon enkelvoud - zo ook in de flashbacks. Behalve Leo worden de personages niet echt uitgediept, ze hebben hun karaktertrekken en verder is er geen tornen aan. Bij Leo echter is er wél meer verdieping en krijgt de lezer, langzaam maar zeker, de kans om in zijn hoofd te kruipen. De dingen waar hij mee worstelt en een moeder die niet echt overliep van genegenheid, hebben hem gevormd.
Toch geloof ik in deze auteur, de constructie van dit debuut is kunstig te noemen. De proloog sluit aan bij de flashbacks, waarin Leo's jeugd duidelijk wordt. Ik ben heel benieuwd naar een volgend werk van Sarah Sluimer.