Kroniek van een aangekondigde dood roman

Geschreven bij Kroniek van een aangekondigde dood

In een dorpje aan de Colombiaanse kust vindt een grote bruiloft plaats. Een arm meisje uit het dorp trouwt met een rijke nieuwkomer. Nog geen vier uur later wordt de bruid terug naar huis gestuurd omdat ze geen maagd meer is. Ze wordt onder druk gezet en noemt een jongen uit het dorp als vermoedelijke dader: Santiago Nasar. De twee broers van de bruid zweren wraak, slijpen hun slagersmessen en bazuinen rond dat ze de jongen gaan vermoorden. Maar omdat de tweeling als lieve jongens gezien worden, gelooft geen mens in het dorp dat ze hun voornemen zullen uitvoeren en de dorpelingen laten Santiago aan zijn lot over.

De kroniek begint met hoe het eindigt: de dood van Santiago. Daarna wordt de gebeurtenis in detail uitgelegd vanuit de standpunten van verschillende personages. Het verhaal wordt verteld vanuit de ogen van een kennis van Santiago die zevenentwintig jaar na de feiten op onderzoek gaat en het verhaal neerschrijft. Marquez gebruikt veel flashbacks en flashforwards waardoor het soms moeilijk is om het verhaal te volgen. Je moet het boek in een dag uitlezen, wil je niet totaal de draad kwijt zijn.

Marquez heeft een heel typerende stijl met veel stijlfiguren en zware zinnen waar andere lezers al snel bij afhaken. Met de mooi opgebouwde stukken en goed gevormde zinnen sleurt hij je mee dieper het verhaal in. Het boek leest zo vlot dat je zonder het te beseffen al aan het eind van het verhaal bent.

In de kroniek komen heel veel verschillende personages voor met lange en moeilijke namen. Alle personages zijn gelinkt met elkaar en met Santiago. In het verloop van het verhaal wordt het dus moeilijk om ze te kunnen onderscheiden en te plaatsen. In een andere recensie las ik dat de gevoelens van de personages niet worden blootgelegd. Persoonlijk ben ik het daar niet mee eens want door het gebruik van adjectieven en gedetailleerde beschrijvingen gaat de schrijver dieper in op de personages.

Reeds vanaf de eerste woorden ken je de afloop, dus je zou kunnen verwachten dat er geen spanning in het verhaal zit. Niets is minder waar want door je in te leven in de verschillende fragmenten krijg je het gevoel dat Santiago meerdere keren vermoord is. Iedere keer hoop je op een betere afloop en dat het noodlot vermeden kan worden zoals wanneer Santiago’s vriend hem probeert te redden. Een ander moment dat me aangreep, was wanneer Santiago naar zijn huis vluchtte en daar puur per vergissing de deur voor zijn gezicht werd dichtgeslagen. Nooit was een dood meer aangekondigd.

Ik vind het een echte aanrader zeker voor zij die graag lezen en houden van echte literatuur. Omdat het zo kort is vraag ik aan iedereen die de kans krijgt om “Kroniek van een aangekondigde dood” te lezen die ook te grijpen. Want misschien bevalt het je evenveel als mij.

Goed om te lezen. Een van de belangrijkste Latijns Amerikaanse auteurs.

heel goed

Als je een Gabriel Garcia Marquez-fan bent, dan mag dit verhaal zeker niet ontbreken in je collectie!

Geschreven bij Kroniek van een aangekondigde dood

Ik moest dit boek voor het school lezen en bestelde het dus.
De recensies die erbij stonden waren allemaal negatief dus ik had al een slecht gevoel over het boek.
Uiteindelijk viel jet goed mee, echt spannend is het niet want de dood wordt aangekondigde in de eerste zin,maar toch een goede leeservaring!

Geschreven bij Kroniek van een aangekondigde dood

Het saaie verhaal begint met een bruiloft tussen de rijke Bayarde San Roman en Angela Vicario, maar al na 4 uur wordt ontdekt dat Angela Vicario geen maagd meer is, wat ontoelaatbaar is in hun cultuur. Haar moeder begint helemaal te schreeuwen, Angela moest onder druk een naam geven van de dader : Santiago Nasar. De 2 broers van Angela gaan naar hem op zoek en vertellen terwijl aan iedereen dat ze Santiago Nasar gaan vermoorden, en tientallen pagina’s verder vermoorden ze hem.

Het begin van het boek vind ik zeer lastig, omdat je ,als het ware, er in gegooid wordt. Je wordt verplaatst naar een andere plaats en een andere cultuur.

Ook de schrijver gebruikt in het boek zeer veel verschillende personages en plaatsen. Hij maakt ook gebruik van flashbacks en flashforwards en dat maakt het nog ingewikkelder. Bovendien heeft hij nog een excentrieke schrijfstijl, hij maakt vaak gebruik van moeilijke en verouderde woorden waardoor het soms saai en moeilijk wordt om het boek te kunnen volgen.

Wat mij ook zeer hard opviel was dat er geen spanning in het verhaal zat, de schrijver liet al na enkele tientallen bladzijden weten dat ze Santiago Nasar gingen vermoorden, maar ongeveer 30 pagina’s verder was hij nog niet vermoord. Wat ik ook nog altijd niet snap aan het verhaal is: waarom had ze hem gekozen? En had hij haar echt ontmaagd of verzon ze het gewoon?

Je leest het boek vanuit een ik-perspectief, een dorpeling, die alle personages kent. Dat maakt het ook moeilijk om het boek te lezen vind ik persoonlijk. Je krijgt in het begin van het verhaal te weinig informatie om goed mee te zijn in het verhaal. De schrijver maakt vele gebeurtenissen ook te langdradig of beschrijft ze te moeilijk.

Ik zal hier even een paar zinnen uit het boek bespreken. ‘Santiago Nasar wist dat het waar was, maar de pracht en praal van de kerk had een onweerstaanbare aantrekkingskracht op hem. ‘net als de film,’ Had hij wel eens tegen mij gezegd. Maar het enige dat zijn moeder naar aanleiding van de komst van de bisschop interesseerde, was dat haar zoon niet nat zou regenen, want ze had hem in zijn slaap horen niezen.’ Je ziet dus duidelijk dat de verteller een inwoner uit het dorp is, waarvan de identiteit niet gekend is. Je merkt ook aan deze zinnen, dat de schrijver vaak zijn zinnen (onnodig) moeilijk maakt, waardoor het lastig lezen is.

De schrijver gebruikt ook zeer moeilijke namen voor zijn personages, vaak zijn deze namen van een Spaanse, Arabische of Turkse afkomst. Ikzelf had het er moeilijk mee om die ‘vreemde’ namen uit elkaar te houden omdat ik de namen niet kon onthouden. Het hoofdpersonage is Santiago Nasar, degene die Angela ontmaagde en dus ook wordt vermoord. Voor de rest heb je Angela Vicario zelf nog, ze is een stereotype van het brave meisje dat dan uiteindelijk niet zo braaf blijkt te zijn. Bayarde San Roman is een totaal ander verhaal, hij reist rond op zoek naar een vrouw om mee te trouwen. Hij is ontzettend rijk en zeer geliefd door de dorpelingen. En dan heb je nog de 2 broers, Pedro en Pablo, die typische stoere broers zijn die voor hun kleine zus opkomen. Ze willen kost wat kost de dader vermoorden. Ze zijn ook zeer naïef, ze vertellen aan iedereen in het dorp dat ze Santiago Nasar gaan vermoorden en lopen de hele stad rond met varkensmessen.

Ik zou dit boek zeker niet aanraden aan mensen die graag spannende verhalen lezen, het boek bevat niks (of zeer weinig) spanning, is heel langdradig en zeer moeilijk om te lezen. Ikzelf had het vaak zeer lastig om verder te lezen en heb niet genoten van het boek. Het enige positieve aan dit boek is dat het slechts 129 pagina’s telt en dus op een namiddag uitgelezen is.

Geschreven bij Kroniek van een aangekondigde dood

In een dorpje wordt de bruiloft gevierd van Bayardo San Roman en Angela Vicario.
Maar nog geen vier uur na het huwelijk wordt Angela Vicario al terug naar huis gestuurd door haar man, omdat hij erachter was gekomen dat ze geen maagd meer was.
Onder druk vertelt Angela Vicario dat Santiago Nasar de dader was.
De tweelingbroers van Angela Vicario slijpen hun messen en vertellen overal dat ze Santiago Nasar zullen vermoorden.

Het boek begint met hoe het verhaal eindigt, naarmate je verder leest wordt uitgebreid verteld hoe alles gebeurde. Ik vond het nogal langdradig en saai.
Omdat je al van in het begin van het verhaal wist wie de moord gepleegd had en waarom, was het niet meer spannend om het vervolg van het boek te lezen. Dat vond ik nogal vervelend.

Het boek is nogal moeilijk geschreven waardoor het moeilijk te lezen is. Het is wel een dun boek (114p) waardoor je het in een ruk kan uitlezen. Als je het niet op een dag uitleest ben je niet meer mee met het verhaal, omdat het niet in chronologische volgorde geschreven is en omdat het het verhaal beschrijft van verschillende mensen door elkaar.
Er doen zodanig veel personages mee in het boek met lange en ingewikkelde namen, daardoor is het nog moeilijker om altijd mee te zijn met het verhaal.

Het verhaal wordt verteld door een personele ik-verteller, maar je weet heel het boek lang niet wie die ik verteller is, dat vond ik ook niet leuk. Op het einde kom je te weten dat de verteller een bewoner is van het dorpje dat 20 jaar na de feiten gaat praten met de inwoners van het dorpje over de gebeurtenis. De bewoners vertellen hem dan alles wat er 20 jaar geleden precies gebeurd was.

Op een moment in het boek wordt de autopsie van het lichaam van Santiago Nasar besproken.

"Het werd een slachtpartij die plaatsvond in de lagere school, met behulp van de drogist, die aantekeningen maakte, en een eerstejaars student medicijnen die hier op vakantie was. Ze hadden slechts een paar instrumenten voor eenvoudige chirurgische ingrepen en de rest was gereedschap van de handwerklieden. Maar afgezien van de verminkingen die het lichaam waren toegebracht, leek pater Amadors rapport correct te zijn en de rechter van instructie nam het als nuttig stuk op in zijn proces-verbaal." (p. 67)

Dit citaat vond ik erg, het laat zien dat er met gerechtigheid weinig rekening werd gehouden en dat men totaal geen respect had voor het lichaam van de overledene.

Vier uur na de bruiloft bracht Bayardo San Roman zijn kersverse bruid terug naar huis omdat hij ontdekt had dat zij geen maagd meer was.

“Bayardo San Roman kwam niet binnen, maar duwde zijn echtgenote zachtjes het huis in, zonder iets te zeggen.” (p.43)

Dit vond ik erg, ze waren nog maar net getrouwd en gewoon omdat zij geen maagd meer was, was het huwelijk al afgelopen.

In vele recensies over dit boek lees ik dat de meeste mensen het boek niet zouden aanraden:
Door NenaJ uit Gent: “Ik zou het verhaal absoluut geen echte aanrader kunnen noemen. Ik heb het niet met plezier gelezen.”
Door Cedricvh uit Hofstade: “Hoewel de korte inhoud erg aantrekkelijk is, kan dit zich nergens in het boek vertalen.”
Ik ben het volledig eens met die recensies, ik vond het ook geen goed boek.

Ik zou het boek niet aanraden om te lezen. Ik lees graag spannende boeken en dat is dit boek helemaal niet. Ik vond het een saai boek, het is veel te moeilijk en te langdradig geschreven. Ik had het moeilijk om het boek uit te lezen omdat het mij niet boeide, gelukkig telt het niet veel pagina’s.

Geschreven bij Kroniek van een aangekondigde dood

4 uur na de uitbundige bruiloft van de rijke Bayardo San Roman en Angela Vicario, komt het aan het licht dat Angela geen maagd meer is. Bayardo vindt dat onaanvaardbaar en is erg boos, daarom stuurt hij haar terug naar haar ouderlijk huis. Wanneer ze gevraagd wordt naar degene die haar ontmaagd heeft, zegt ze ‘Santiago Nasar’. Angela’s tweelingbroers zijn woedend en willen wraak nemen op Santiago, door hem te vermoorden op bloedige wijze. Dit plan gaan de broers overal in het dorp rondvertellen, behalve aan het slachtoffer en diens moeder. De slachtpartij is dus aan het hele dorp aangekondigd, maar niemand gelooft dit plan. Iedereen denkt dat ze nog dronken zijn door de bruiloft. De niets vermoedende Santiago verlaat dus zijn huis, en een uur later is hij, onverwacht, op een brutale manier vermoord.
Ik vind de opbouw van dit verhaal wat teleurstellend, op de 1ste pagina kom je al te weten wat de afloop van het verhaal zal zijn, en dan wordt op een trage manier verteld waarom hij vermoord werd. Hierdoor heb je geen cliffhangers, geen mysterieuze gaten in het verhaal. Er is eigenlijk bijna niets dat je aanzet tot het verder lezen van dit boek. De drang om verder te lezen is dus zoek, door de afwezigheid van spanning op een of andere manier. Actie is al evenmin bijna nergens te vinden.
Het enorme aantal exotische namen maakt het voor een West-Europese lezer ook zeer moeilijk om te volgen. Je moet aandachtig lezen want anders vergeet je gemakkelijk wie nu eigenlijk wie is. Tegelijk geeft deze overvloed aan namen wel inhoudelijk het boek beter weer. Want het verhaal speelt zich af in een dorp, en dorpen hebben als voornaamste eigenschap dat de inwoners ervan elkaar allemaal kennen. De gedachtegang van de personages is in tegenstelling tot hun namen dan weer veel gemakkelijker te begrijpen. Want hun gedachten zijn verre van complex.
De schrijfstijl is nogal verwarrend. Men springt van de ene soort verteller naar de andere. Op een bepaald moment ben je de gebeurtenissen aan het meebeleven, op het moment zelf dus, terwijl je dan terug naar de huidige tijd gaat, waar iemand het verhaal 27 jaar later navertelt. Dit samen met een soms rare woordplaatsing en zeer lange zinnen, maakt het niet vlot leesbaar. Daarom is het ook belangrijk aandachtig te lezen, want anders zal je bepaalde zinnen ettelijke malen opnieuw moeten lezen voordat ze duidelijk worden.
In tegenstelling tot NenaJ, vind ik dat de gevoelens van de personages al duidelijk genoeg waren. Er is volgens mij geen nood aan extra blootlegging van hun gevoelens. Dit zou het verhaal enkel nog langdradiger maken en dus ook saaier. Hij geeft veel gevoelens weer van mensen tegenover Santiago Nasar, na zijn dood. Dat is voor mij genoeg, want de hoofdzaak van het verhaal is eigenlijk de moord maar ook waarom iedereen het wist maar niemand het aan de persoon in kwestie had verteld. De gevoelens tegenover Nasar, dienen echt tot verduidelijking van het verhaal, wat ik dus goed vind.
De epiloog waarin de schrijver zegt waarom hij zo lang gewacht heeft met dit boek te schrijven, is voor mij geen meerwaarde. ‘Het verhaal van het verhaal’ interesseert mij niet, want dat is iets voor de schrijver zelf. Ik wil een sterk verhaal lezen, maar de geheimen van het schrijven zelf, hoef ik niet te weten. Het waarheidsgehalte zou me dan wel weer interesseren, maar hier antwoordt hij zeer duister op.
Er zijn veel ingewikkelde zinnen, maar ook veel mooie zinnen. Zinnen die prachtig geformuleerd zijn, dit is zeker een pluspunt voor mij.
Tot slot raad ik lezers aan het boek te lezen, maar onthoud zeker dat je geen detectiveverhaal moet verwachten. Veel mensen vinden het een prachtverhaal, maar voor mij is het een langdradig verhaal zonder spanning en actie. Ik ben het verhaal niet ingezogen, wat voor mij belangrijk is, en ik verloor snel de aandacht door de verwarrende schrijfstijl. Ik vond het verhaal in het algemeen matig. Een 5 op 10.