Kwijt

In deze dichtbundel kijkt Joyce Hes terug. Hier en daar hebben haar gedichten trekken van een klassieke rei, waarin het lot van de mens die worstelt met de vergankelijkheid van dit leven, en de liefde dichterlijk wordt bezongen.
Tegelijkertijd is deze bundel uitdrukkelijk bedoeld als monument, als hommage aan
die unieke wezens, mensen. Maar ook een hond van wie de auteur afscheid heeft moeten nemen. Het afscheid kan de vorm aannemen van een ziekte als Alzheimer, een scheiding en in zijn ultieme vorm de dood. Tegelijkertijd geeft de auteur aan dat in die noodlottige vergankelijkheid zich de kern van het "rijke" leven bevindt, het leven om te koesteren en te eren in al zijn diversiteit, complexiteit en uniciteit.