La Graine Et Le Mulet

Buikdanseres redt restaurant?

In hedendaagse speelfilms krijgen buikdanseressen vaak een twijfelachtige rol toebedeeld. En buikdansen kunnen ze meestal niet. In deze film is dat anders.

De 61-jarige Slimane Beiji werkt al 35 jaar op dezelfde scheepswerf in de Franse havenstad Sète. Helaas heeft de werf niet voldoende werk meer voor iedereen. Daarom krijgt Slimane de keuze voorgelegd om óf parttime te blijven werken óf genoegen te nemen met een vertrekpremie. Slimane besluit dat laatste te doen, want hij heeft een droom: een Maghrebijns specialiteitenrestaurant beginnen op een oude vissersboot.

Welgemoed gaat Slimane aan de slag. Hij koopt het schip dat hij op het oog had en begint met de verbouwing. Zijn jongste zoon helpt hem daarbij, want geld om het door professionals te laten doen, heeft Slimane nog niet. Hij vraagt een lening aan bij de bank en baant zich een weg door het oerwoud van vergunningen, verzekeringen en keuringen. Slimane wordt in zijn contacten met de instanties bijgestaan door Rym, de dochter van zijn hospita Latifa met wie hij een relatie heeft. Rym beschouwt hem als haar vader.

Intussen worden Slimane's plannen uitgebreid besproken aan de eettafel van zijn ex, waar de kinderen met hun aanhang wekelijks couscous komen eten. Ook Slimane's huisgenoten in het pension hebben zo hun mening over zijn plannen en drijfveren.

Als blijkt dat de ene na de andere instantie, niet geheel ten onrechte lijkt me, “nee” zegt tegen zijn plannen, gaat Slimane toch stug door met de verbouwing. Als het restaurant eindelijk af is, nodigt hij alle beslissers en hoogwaardigheidsbekleders uit voor een etentje. Om te bewijzen dat het mogelijk is om goed eten te serveren en een goede service te bieden, ook al wordt al het werk gedaan door amateurs. Zijn ex Souad zorgt voor het eten, daarbij geholpen door haar dochters en schoondochter. Slimane's huisgenoten verzorgen de live muziek. Iedereen helpt mee. Het voorgerecht valt in de smaakt, maar dan gaat er iets mis: waar is de couscous gebleven?

De gasten begrijpen niet waarom alles zo lang duurt en worden ongeduldig. En dan besluit Rym om te gaan buikdansen, zodat de familie meer tijd heeft om naar een oplossing te zoeken. Ze maakt er een spetterende show van, waarmee ze de gasten hun honger doet vergeten. Hoe zal dat aflopen?

Al met al een onderhoudende film, met prachtige beelden van de oude haven en veel mooie close-ups van alle gesprekken die worden gevoerd. Ook het buikdansen is veel in close-up te zien. En dat buikdansen is helemaal niet slecht. Zeker als je bedenkt dat de actrice de dans speciaal voor deze rol heeft moeten leren. Op de aftiteling worden drie buikdansdocenten bedankt voor hun bijdrage. Het resultaat is stukken beter dan wat je veel vaker ziet in films: een buikdanseres die in de film zogenaamd een ster is, maar door haar dans het tegendeel bewijst.

Het enige probleem dat ik had met deze film heb is het ontbreken van chemie bij de hoofdrolspeler. Het is moeilijk voor te stellen dat juist Slimane, die de uitstraling heeft van een bouillonblokje, inspireert tot zoveel liefde, hulpvaardigheid, vriendschap en toewijding. Bij het kijken naar de film was ik hem na twintig minuten al helemaal zat. Hij zit voortdurend voorovergebogen en uitdrukkingsloos naar de grond te staren; zijn ogen krijg je vrijwel niet te zien. En of hij nu hoort dat hij zijn baan kwijtraakt of knuffelt met één van de kleinkinderen, zijn gezichtsuitdrukking blijft dezelfde. Het lukte me niet om met hem mee te leven. Het tegenovergestelde gold gelukkig voor de andere personages en bij de tweede keer kijken bleek het toch echt een mooie film.