Legasthenie als Talentsignal Lernchance durch kreatives Lesen

Ronald D. Davis wordt geboren als derde zoon en op jonge leeftijd als autistisch gediagnosticeerd. Zijn vader schaamt zich voor hem, heeft weinig geduld en een harde hand. Zijn moeder leeft in klassieke ontkenning. Ze krijgt het voor elkaar dat hij naar school mag. """"Hij is alleen maar een beetje langzaam"""", zegt ze en dit blijft ze herhalen, iedere keer wanneer de leerkrachten hun twijfels uitspreken. Op school sparen zijn klasgenoten hem niet, ze lachen en schelden hem uit. Onverklaarbaar en voor de buitenwereld aanvankelijk onopgemerkt, komt hij vanachter zijn autistische 'etiket' tevoorschijn. Het wordt duidelijk dat er iets aan hem is veranderd. Hij is dan twaalf jaar.

Hij wordt getest en 'het ding', zo beschrijft Davis zelf, 'bleek een IQ te hebben'. De conclusie is dat men zich bij zijn geboorte vergist moet hebben in de diagnose. Er komen nieuwe etiketten bij: 'hersenbeschadigd bij de geboorte' en 'zwakzinnig'. Tot laat in zijn pubertijd spreekt hij nauwelijks. Hij gelooft zelf dat hij een onvolwaardig mens is, iemand met een 'broken brain'. Bij elke volgende test loopt zijn IQ gestaag op, om tenslotte bij 169 halt te houden!

Nadat hij faalt in het schoolsysteem, slaagt hij echter in een aantal technische cursussen. Uiteindelijk wordt hij ingenieur in de ruimtevaartindustrie en op zijn vierentwintigste is hij door de verkoop van zijn drie ingenieursbureaus voor de eerste keer miljonair. Zijn drijfveer? """"Ik wilde niet dat iemand wist dat ik niet kon lezen en schrijven, daarom werkte ik zo hard en was ik succesvol. Geld was nooit het motief.""""

Het zijn echter de ernstige symptomen van dyslexie waar hij mee worstelt. Tot zijn achtendertigste jaar kan hij slechts met moeite een krant of menukaart lezen. Hij houdt dit echter verborgen voor vrienden en collega's, zelfs voor zijn vrouw Alice, tot zijn ontdekkingen en doorbraak.

Deze doorbraak komt als resultaat van observatie en onderzoek naar zichzelf, naar iets dat hij zelf doet. Wanneer hij bezig is met een beeldhouwwerk (zijn volgende carrière) beschrijft hij zijn handelingen. Hij merkt op dat zijn dyslectische symptomen erger worden gedurende deze creatieve processen. Dan kan het onmogelijk een hersendefect zijn, wat hij tot aan dat moment gelooft! De symptomen zouden dan immers constant zijn en niet kunnen variëren. Het moet te maken hebben met iets wat hij zelf onbewust doet en kan veranderen. De ingenieur in hem realiseert zich dat hier een oplossing ligt voor zijn dyslectische problemen.

Deze ontdekking leidt tot een persoonlijke ontdekkingsreis van zijn eigen waarnemingsvermogen en de ontdekking van wat we nu in de counseling noemen: oriëntatie.

ADHD, dyscalculie, dyspraxie, handschrift, rekenen, coördinatie en communicatie. Bij het verschijnen van het boek: 'De gave van dyslexie' in 1994, wordt een opleiding gestart voor Davis-counselors. Inmiddels is deze werkwijze in vele landen wereldwijd bekend en wordt het toegepast door gecertificeerde counselors.