Leven na de wending als je kind overleden is

Kort na het overlijden van onze dochter had ik een enorme behoefte aan ervaringsverhalen van anderen. Ik hoefde niet te weten welke ziekte, ongeval of ander lot hen ouder van een overleden kind had gemaakt. Maar ik wilde weten hoe hun leven er uit zag na het overlijden van hun kind. En vooral, hoe zij verder ging met leven zonder hun kind.
Ik vond veel boeken waarin mensen hun verhaal deden over de weg voorafgaand aan het overlijden. Maar alle boeken stopte daar waar ik benieuwd naar was. Hooguit werden een paar pagina’s gewijd aan het leven ‘na het overlijden van’. Maar zo algemeen, dat had ook geschreven kunnen zijn door iemand met een goed inlevingsvermogen. Ik wilde realiteit.
Onlangs las ik het boek ‘Leven na de wending’-als je kind overleden is. Het boek is geschreven door journalist Rob Bruntink en samengesteld in opdracht van de Wending, uitvaartbegeleiding van kinderen en jongeren.
Vijf jaar na het overlijden van mijn dochter las ik het boek dat ik al veel eerder had willen lezen. Twaalf ouders, onder wie twee echtparen, vertellen over hun leven na het overlijden van hun kind. Sommigen verloren hun kind plotseling door een ongeval, anderen na een langdurige ziekte. De één kijkt terug na twee jaar, de ander na acht. De geïnterviewde ouders zijn ook divers qua achtergrond: gescheiden vòòr of na het overlijden van hun kind, overlijden van hun enig kind, al dan niet geboorte van andere kinderen na het overlijden van hun kind.
Al is deze diversiteit voor sommige lezers wellicht plezierig. Het maakte mij niet veel uit. Het zijn de ouders van een overleden kind die aan het woord zijn. Zo verschillend als hun achtergronden zijn, zo gelijk is het feit dat zij delen: hun kind leeft niet meer.
Iedere ouder gaat op zijn of haar eigen manier om met het overlijden van zijn kind. Ik werd getroffen door de herkenning van gevoelens in de verhalen. Er zijn zoveel woorden die kunnen beschrijven wat er in je omgaat, maar tegelijkertijd blijft het onbeschrijfelijk jouw gevoel in woorden uit te drukken. Dit boek beschrijft op een heel integere en oprechte manier het gemis, de moeite die ‘loslaten’ kost, het effect op de relatie, de verhoudingen tot vrienden en familie en de kijk op het leven.
In de inhoudsopgave staan de namen van elk geïnterviewde ouder. Achter elke naam staat een citaat uit het interview, als ware het een titel. In bijna elk verhaal trof ik iets van herkenning. Ton, de vader van Wies, zegt ,,Hoe dichterbij ik bij de pijn kan komen, hoe draaglijker het wordt”. Een herkenbare ambivalentie. Of Gerdien, moeder van Wieke die vertelt:,,De ervaring met Wieke heeft ervoor gezorgd dat ik minder onbevangen in het leven sta. Maar dat is niet erg. Of je kind nu dood is of niet, je moet er zelf iets moois van maken”.

Verhalen van ouders over het leven na het verlies van hun kind.
Met een grote openheid beschrijven ze hun gevoel, hun worsteling. Er wordt verteld hoe hun kind is overleden en wat dat doet in hun gezin, hun werk, hun voelen en denken.
We mogen kijken naar de verschillende manieren om hier mee om te gaan, en zien zo dat er niet 1 goede manier is, maar dat ieder zijn of haar eigen weg vindt. Er is geen verwerken en verdergaan, er is een leven met verlies dat steeds opnieuw om aandacht vraagt.

Voor ouders die hetzelfde meemaken kan het fijn zijn om te lezen dat ze niet alleen staan, dat geen enkel gevoel niet mag of niet kan.

Ik heb het gelezen met groot respect voor iedere ouder, en raad het boek ook aan aan ouders die ook leven met een verlies.

Als ouder van een overleden kind lees je de verhalen in 1 adem uit. Een en al herkenning.