Mag ik nog wat wind van achteren?

In 'Mag ik nog wat wind van achteren' brengt Tilburger Jace van de Ven (1949) dertien vlot geschreven wielerverhalen.
Van de Ven is een geboren verteller met een scherp observatievermogen en een continue verwondering over de menselijke natuur. Zijn belevenissen en gedachten verwerkt hij sinds enkele jaren in korte fietsverhalen die soms hilarisch en relativerend zijn, dan weer ontroerend en serieus van toon. Zo neemt hij je in het nieuwe boek in gedachten mee langs de mooiste dorpjes van de Ardennen, legt hij uit wat er nodig is om een profwielrenner te worden, laat hij de lezer kennis maken met de kleurrijke figuren die hij onderweg ontmoet en ontroert hij met een verhaal waarin hij terugdenkt aan een wedstrijdje fietsen tegen zijn broer Toon, die ondertussen is overleden aan de gevolgen van kanker.
Van de Ven is een opvallende verschijning in het peloton van wielerauteurs. Zijn forse postuur en woeste baard hebben hem de bijnaam Raspoetin bezorgd. Verwacht geen geschoren benen, carbon frames en wetenschappelijk verantwoorde sportdrank. Van de Ven is eerder de bourgondische fietser die bovenop een col stopt om van een wijds uitzicht te genieten en eenmaal beneden... van de gastvrijheid van de lokale horeca.
Jace van de Ven is oud-redacteur van Brabants Dagblad en eerste stadsdichter van Tilburg. Als auteur van wielerverhalen wordt hij regelmatig uitgenodigd om zijn verhalen voor te lezen voor wielerverenigingen. De vele verzoeken om zijn teksten eens in boekvorm uit te brengen heeft hij nu gehonoreerd in deze handzame bundeling van zijn mooiste verhalen. Geschreven met wind mee...