Man Who Knew Too Much, The (1956) Alfred Hitchcock

Begin jaren dertig werkten Alfred Hitchcock en scenarioschrijver Charles Bennett aan verhaallijnen voor een Bulldog Drummond-serie, die echter nooit van de grond zou komen. Eén van die verhaallijnen handelde over internationale spionage waarbij een kind werd ontvoerd. Hitchcock zag er wel een film in en leende de titel "The Man Who Knew Too Much" van een gelijknamige verhalenbundel van G.K. Chesterton, waarvan hij de rechten bezat. De originele versie van 1934, met onder andere een formidabele Peter Lorre, was een feit. Reeds in 1941 was er sprake van een remake, maar omdat Hitchcock dit normaal gesproken nooit deed, verdwenen de plannen tot 1956 in de ijskast. Hitch was de Paramount Studio, contractueel gezien, echter nog iets schuldig en besloot alsnog een remake te maken, hoewel het verhaal/scenario, geschreven door John Michael Hayes, duidelijk verschilt met het origineel, zoals de locaties. Voor deze productie werd er onder meer gefilmd (kleurenfotografie door Robert Burks) in het snikhete Marokko. Het was dan ook een zeldzame aanblik toen de Master of Suspense aldaar zijn vaste maatpak verruilde voor een hemd met korte mouwen! De filmcrew werkte onder een behoorlijke tijdsdruk, omdat de islamitische vastenmaand voor de deur stond. Toen die datum alsmaar dichterbij kwam en de opnamen nog niet waren afgerond, begon de bevolking van de stad Marakesh zich steeds onrustiger en vijandiger te gedragen, zodat de bescherming door soldaten nodig was! Van Marokko ging het naar Engeland, het geboorteland van Hitchcock, waar de belangrijke scènes geschoten werden in de beroemde Albert Hall. De cast is prima met James Stewart (die goed bevriend was met Hitchcock) en Doris Day in de hoofdrollen. Hitchcock had echter zo zijn twijfels over Doris, omdat hij bang was dat de emotionele scènes een probleem zouden kunnen opleveren. Zijn vrees bleek achteraf ongegrond. In de support-cast onder meer Brenda de Banzie, Bernard Miles, Christopher Olsen, Ralph Truman en de Franse acteur Daniel Gélin (1921-2002). Waar Doris Day in een film verschijnt moet gezongen worden. Daar kwam zelfs Hitchcock niet onderuit, al was het maar omdat het scenario haar karakter omschrijft als een gewezen zangeres, die haar zangcarrière beëindigde om haar man, een arts, plezier te doen. Liedjesschrijvers Jay Livingston en Ray Evans schreven speciaal voor deze film het nummer "Whatever Will Be" (staat ook zo op de begincredits vermeld!) dat echter weldra werd herdoopt in "Que Sera, Sera". Het populaire lied werd een wereldhit, groeide uit tot een evergreen en won in 1956 de Oscar in de categorie "beste song". De apotheose van de film is uiteraard de schitterende muzikale climax aan het eind,met het London Symphony Orchestra, gedirigeert door Bernard Herrmann zelf, die natuurlijk ook de originele score voor zijn rekening nam. Het indrukwekkende muziekstuk dat word uitgevoerd heet "Storm Cloud Cantata", geschreven door de Australische componist Arthur Benjamin (1893-1960). In het beroemde interview dat Francois Truffaut met de meester had, zei Hitch het volgende over de twee versies van "The Man Who Knew Too Much": "De eerste film werd gemaakt door een amateur, de tweede door een professional..."