Mijn heldere afgrond overpeinzingen van een moderne gelovige

Het boek van Christian Wiman geeft een heel openhartige blik in zijn hart en ziel.
Als jongen is Wiman opgevoed in een gelovig milieu. Daarna is hij bij God en het geloof vandaan gedreven, maar heeft dat vervolgens hervonden. Op een eigen manier, dat wel. Meer open einden, minder zekerheden, maar ook meer geloof en overgave, al blijft er veel te vragen over.

In die zin vergelijkbaar met "De donderdagmiddagdochter" van Stevo Akkerman.
Ik denk dat het boek uitdrukking geeft aan een nieuwe richting in het hedendaagse geloven. Een tijdlang moesten we het in Holland doen met schrijvers die hun geloof hadden verloren of afgezworen en die dat beschouwden als een grote bevrijding. Als iets waarin je ze vooral moest volgen, wilde je niet als achterlijk worden weggezet.
Inmiddels hebben deze overmoedige verhalen plaatsgemaakt voor een nieuw soort bekeringsgeschiedenis. Waarin de schrijver tot zijn verrassing het geloof hervindt. En dat niet aan anderen opdringt, maar er wel dermate open over spreekt, dat het over je zelf zou kunnen gaan. Een open uitnodiging.

De stijl van Wiman houdt daarbij het midden tussen proza en poëzie. En sommige zinnen kunnen rechtstreeks door als "quote van de dag". Wat te denken van: Als we rouwen lijden we niet alleen onder het verlies van onze werkelijkheid, maar veel meer onder de werkelijkheid van ons verlies.
Een boek dat je zodoende niet in een ruk uitleest, maar bedachtzaam proeft, en regelmatig kunt herlezen.

Heel goed op dit moment dit boek te lezen omdat het zo ontzettend veel waarde heeft en een mens goed laat nadenken......topper! werkelijk aanvulling in mijn bestaan

Of wanneer het denken opnieuw of als nieuw begint. In een serie rondgangen verkent de tekst de taal, de woorden en het uiterste waar woorden aan raken kunnen. Goed om vaker te hernemen, prachtig vertaald door Willem Jan Otten. Er komen ook auteurs voorbij die je te lezen kunnen geven. Een ongewoon concentrerend boek.

Het boek is verkeerd om ingebonden. Helaas had ik geen tijd om het terug te sturen daar ik het nodig had voor een bespreking.

Dit is een verzorgde uitgave van een mooi geschreven en goed vertaald boek. Toch vind ik de poëtische overpeinzingen enigszins ondiep. Er zijn wat hooghartige passages die mij irriteren. De schrijver staat zichzelf hier en daar in de weg.

Niet om door te komen. Ook na herlezen van een alinea begrijp ik nog niet wat hij wil zeggen. Ook het veelvuldig gebruik van tussenzinnen is storend.