Mimesis en creativiteit in de psychose

Voor de antipsychiatrie in de jaren 1960-70 was de patiënt niet ziek omwille van zijn verleden, maar wel door zijn actuele levenssituatie. Het Zelf werd vooral een resultante van zijn actueel relatiesysteem. Intussen is het meer historisch luisteren naar patiënten weer in opgang: immers het 'hier en nu' bleek te kortademig als onderbouw voor de noodzakelijke interesse voor de patiënt. De geschiedenis van het individu, met zijn mogelijkheid tot psychose, is hét onderwerp van dit boek. De wording, of de genesis van het Zelf, is de bindidee. Een ontstaan, verduisterd door het oedipaal gebeuren, dat zich moeilijk Iaat lezen als een 'oud testament' dat wij verloren zijn door het 'ik' uit te spreken, en ons te voegen in de sociale context en conventies. Twee filosofen, twee psychoanalytici en twee auteurs leveren hier een bijdrage aan het discours over de psychose, niet zozeer als afwijking op het normale, maar als een menseigen mogelijkheid. Deze zes teksten zijn herwerkte versies van de voordrachten die de auteurs op het Hooghuys-symposium 'de Genesis van het Zelf naar voor brachten.