Mona Zeg me wie ik ben

Het boek leest als een trein, het verhaal neemt je helemaal mee en eindigt heerlijk.

herkenbaar, doet je nadenken en leest zeer vlot - aanrader

Het ideale 'verzet je zinnen' vakantieboek. Deze roman leest als een trein.

Meesterlijk geschreven roman over relaties, verbinding en onze zoektocht naar geluk. Geen stationsroman ! Mona is een boek met diepgang en inhoud. Mona zelf een vrouw met bindingsangst die je ontvoert naar haar gedachten en je als lezer deel maakt van haar zoektocht naar het grote voelen. Absolute aanrader.

Dit boek lees je in één ruk uit. Het verhaal slorpt je helemaal op is doorspekt van humor en emotie. Een echte aanrader! Zo’n debuut verlangt onmiddellijk naar meer. Komaan Sofie, kruip terug in je pen ;-)

Heerlijk geschreven! Opent vele laadjes en luikjes in brein

Ik heb dit boek in één ruk uitgelezen. Een fijn, gelaagd maar zeer verteerbaar verhaal over de hobbelige en bochtige zoektocht naar de liefde. Aanrader!

Bij het zien van de schitterende cover van Mona van Sofie van Gestel wil je weten waar die vergrootglas voor staat. De titel maakt nieuwsgierig, je wilt weten wie Mona is en tijdens het lezen blijkt dat zij dat zelf ook graag wil weten, dat ze wil weten wie zij is.

Meteen vanaf de eerste bladzijde wordt je meegezogen in Mona van Sofie van Gestel en laat je nog niet direct los als je het boek uit hebt. Het is zo'n boek dat als je er eenmaal in begint, niet meer kan stoppen met lezen omdat je wilt weten hoe het verder gaat, hoe het eindigt. Door het open einde hoop je stiekem dat er een vervolg komt, omdat je wilt weten hoe het met bepaalde personen verder zal gaan. Je wordt heen en weer geslingerd in de tijd, maar dat is niet storend. Doordat de naam van de persoon waar het hoofdstuk over gaat, met de leeftijd waar het zich afspeelt, boven elk hoofdstuk staat, weet je in welke tijd je zit. Het boek is in dagboekvorm geschreven en vanuit de hoofdpersoon. De Nederlanders moeten misschien soms wel even nadenken wat er met bepaalde woorden als 'zetel' en 'opkleden' wordt bedoeld, want het boek is in het Vlaams geschreven, maar dat is niet storend, je krijgt al heel snel door wat ermee bedoeld wordt. De veertig plussers zullen soms weer even terug gaan in de tijd omdat ze iets herkennen van hun jeugd zoals bijvoorbeeld Top Gun en Tom Cruise.

Mona van Sofie van Gestel is een verhaal dat (deels) herkenbaar kan zijn voor de lezers omdat ze iets soortgelijks ook hebben meegemaakt. Het is een verhaal dat aan het denken zet en kan je misschien door de adviezen van een therapeut helpen, zoals bijvoorbeeld dat je zelf verantwoordelijkheid moet nemen voor jouw dingen en een ander voor zijn dingen, dat dat van een ander niet jouw verantwoordelijkheid is. Het verhaal heeft als rode draad de zoektocht naar jezelf en de behoefte aan liefde, aan jezelf kunnen zijn bij anderen.

Mona van Sofie van Gestel is een verhaal met diverse verrassende wendingen. Steeds als je denkt dat het voorspelbaar wordt, blijkt het een andere kant op te gaan. Het is een verhaal met diverse emoties, een doos met tissues mag je wel bij de hand houden zoals bijvoorbeeld op het moment dat de hoofdpersoon instort. Je voelt de diverse emoties. Wat dat aangaat heeft de auteur zich heel goed weten in te leven in de diverse personen, je hebt het gevoel dat je erbij bent. Je ziet de hoofdpersoon langzaam aan veranderen van een persoon dat zich met iedereen zoveel mogelijk mee buigt naar een persoon die steeds meer aan zichzelf denkt, maar soms nog wel terug valt in haar vroegere rol. Soms erger je je aan haar omdat ze soms een dubbele moraal op bepaalde gebeurtenissen houdt, maar tegelijkertijd begrijp je haar, zeker als je komt te weten hoe haar jeugd was.

Kortom; Mona van Sofie van Gestel is een heerlijke roman over een vrouw dat op zoek gaat naar zichzelf. Het is een verhaal dat herkenbaar kan zijn en waarvan je stiekem hoopt dat er een vervolg komt omdat je wilt weten hoe het met bepaalde personen verder gaat.

Een boek om heerlijk in af te dalen, elk hoofdstuk laat een andere fase opborrelen waardoor het blijft prikkelen. En toch blijf ik soms wat op mijn honger zitten wat de diepte betreft, er wordt iets aangeraakt, ik kan erover mijmeren en meedrijven en even plots komt daar een andere fase aan...voor mij mocht het boek nog 300 blz extra in de diepte uitgeschreven zijn...en tegelijkertijd besef ik 'less is more'...balanceren... dit aanraken van levensthema's geeft het boek ook een lichtheid mee, een zachte toets in de ernst van het leven, mooi!

Heerlijke page turner, verslonden en genoten tot en met de laatste pagina!