Nachtmotet

Nachtmotet
De voorkant en een zin op de achterkant van het boek spreken mij erg aan. “Gevoelige roman over eenzaamheid en de kracht van muziek.”
Dit klopt helemaal!
Het boek gaat over een man van bijna 100 jaar die komt wonen in een tehuis voor ouderen. Hij speelt vaak ’s nachts op zijn piano. De bewoners willen daar van af maar niemand spreekt hem daarover aan. Ze laten zijn buurvrouw, waar hij een goede klik mee heeft naar hem toe gaan voor een gesprek. Uiteindelijk gaat ze naar hem toe. Hij vertelt voor het eerst zijn verhaal. Dat vindt hij moeilijk. Zij luistert. D.m.v. muziek snappen zij elkaar goed.
Het einde overviel me. Had ik niet verwacht.
Het raakte me om te lezen hoe alleen de oude man was en hoe dichtbij zijn buurvrouw mocht komen!
Een prachtige roman!

Waar gaat het over?
Op gang 2 van Villa Bethel worstelen de bewoners zich met humor door de laatste fase van hun leven. Tot de komst van een nieuwe bewoner hun rustige leventje verstoort. ‘Slossherr-Brüler is de naam. Zeg maar Günther, al ben ik bijna honderd.’ De eenzame Hannie Havergort raakt in de ban van haar nieuwe buurman, die rare en rake dingen zegt, en soms midden in de nacht op zijn oude piano speelt. Als ze hem voorstelt samen muziek te maken, blijken pijnlijke oorlogsherinneringen in de weg te staan.
Het verhaal gaat over de 90-jarige mevrouw Havergort. Haar nieuwe buurman speelt blijkbaar piano en dat bevalt haar wel. Günther, zoals de man heet, zegt rake dingen. Hij speelt ook midden in de nacht op zijn piano, iets dat iedereen verschrikkelijk vind, maar Mevr. Havergort niet. Ze vind haar buurman wel wat hebben en raakt in de ban van hem. Als de andere bewoners aangeven dat ze hem een piano met een koptelefoon aansluiting willen geven, vind ze dat maar raar. Kennelijk is ze de enige die er geen last van heeft.
Ze stelt aan de buurman voor met hem te gaan zingen. Maar dit wil hij niet. Er komen allerlei pijnlijke oorlogsherinneringen naar boven. Hannie Havergort wil er met Günther over praten, maar dat ligt erg gevoelig. Toch komt er een zeer aangrijpend verhaal naar boven…
Het verhaal leest erg vlot, de hoofdstukken zijn kort en geschreven vanuit het perspectief van Hannie Havergort. Ze verteld over haar leven in het verzorgingstehuis, je kan je goed in haar inleven. Met Günther heb je al snel medelijden. Naast romantiek, verdriet en vriendschap zit er ook humor in het verhaal.
De opbouw naar het eind is goed, het eind is niet voorspelbaar. Dit had ik niet verwacht.
4 sterren.