Never mind een heldere verhandeling over non-dualiteit

Hoe kun je in het moment leven? Moet je dan gaan sleutelen aan je geest, je mind? ‘Never mind’, zegt Wayne Liquorman. De mind doet wat hij nu eenmaal doet. Hij werkt en functioneert perfect en doet precies waarvoor hij gemaakt en geprogrammeerd is.

In Never mind wijst Wayne Liquorman voortdurend op de basale misverstanden die de mens zoveel leed bezorgen: ik had het anders moeten aanpakken; ik schiet tekort; ik ben zelf de bedenker van mijn gedachten, gevoelens en handelingen.

Wayne onderricht dat alles een goddelijke natuur heeft, hoe pijnlijk ook. Alles is de perfecte manifestatie van de Bron en de acceptatie hiervan brengt de vrede waarnaar wij zo verlangen.

Het ego – de denkende geest – is volgens Liquorman dat aspect van het menselijke organisme dat ten onrechte beweert dat het de ‘auteur’ van gedachten, gevoelens en handelingen van dit organisme is. Het tiert en dreigt en suggereert dat er niets gebeurt als `ik’ er niet bij ben. Wayne onderricht dat Bewustzijn alle handeling tot stand brengt en alles bezielt. Wayne: ‘In afwezigheid van dit ego-bepaalde “ik” komt het hele universum tot stand. Het werkt via deze menselijke instrumenten op dezelfde manier als het zich manifesteert via bomen, vogels of watervallen.’

In meer dan honderd hoofdstukjes komen praktisch alle ‘spirituele’ onderwerpen die een mens op zijn weg kan tegenkomen ter sprake. Hoewel we heel vaak in gedachten in verleden of toekomst leven, met alle – vaak lijden veroorzakende – gevolgen van dien, wijst Wayne ons er steeds weer op dat we voortdurend in het nu leven: gedachten verschijnen in het nu, dus het denken is ook in het nu. En ook gedachten over de toekomst of het verleden spelen zich af in het nu. Nu is alles wat er is. Dit lijkt misschien een woordspel, maar het diepe besef brengt vrede en rust in het dagelijks leven.

Uit het boek:

Wat veroorzaakt een bepaalde handeling, of het nu een actieve handeling is als mediteren of een passieve zoals iets toestaan? We moeten in gedachte houden dat toestaan een handeling is. Maar al te vaak wordt toestaan, de ruimte geven, op de een of andere manier beschouwd als iets van een andere orde, terwijl het dat op de keper beschouwd niet is. Toestaan is een passieve handeling. De echte vraag is, is hij of zij de auteur van de handeling? Het is duidelijk dat het organisme de uitvoerder van de handeling is, maar is dit het toestaan of doen van een zelf-geautoriseerde handeling?

Je hebt bijvoorbeeld iets gedaan: je hebt besloten hierheen te gaan en je kwam. Laten we nu eens kijken naar die beslissing hierheen te gaan. Hoe kwam die beslissing tot stand? We dienen het besluit te ontleden en de meest fundamentele aanname te onderzoeken, namelijk, dat `ik’ het heb besloten. Dus, hoe heb `ik’ dat besloten? Welke invloeden speelden mee bij de beslissing? Je voelde je lichamelijk goed vanavond; je voelde je goed genoeg om te gaan. De positieve lichamelijke toestand die ruimte geeft voor een positieve beslissing heb jij duidelijk niet in de hand. Dit is iets dat je gegeven is, bij wijze van spreken; daar heb je al op gezinspeeld. Jij bent gezegend met dat gezonde lichaam dat het besluit hierheen te gaan mogelijk maakte. Als je diarree had, zou je niet in de auto stappen en ergens anderhalf uur gaan zitten, waar je elke vijf minuten zou moeten opstaan en jezelf in verlegenheid moest brengen. Je hebt dus een goede gezondheid. Je kreeg een voorwaarde aangereikt die een belangrijke component was in je besluit: je voelde je goed.

Een andere factor is dat er sprake was van belangstelling voor het onderwerp. Als je geen belang stelde in het onderwerp, als je liever naar een televisieprogramma als Idols keek, zou je niet zijn gekomen. De vraag is of jij die persoonlijkheid hebt gecreëerd die meer geïnteresseerd is in spiritualiteit dan in Idols, of dat zich dat heeft ontwikkeld als gevolg van bepaalde factoren in je leven – te maken met opvoeding, omgeving of milieu – die van invloed waren op jouw spirituele interesses en je uiteindelijke keus om hierheen te gaan? Als we het ontleden en naar de factoren kijken die bij die beslissing betrokken waren – dingen waar je geen inbreng in had – is het duidelijk dat er geen sprake van is dat jij de auteur was. Dus, op welke basis kun je nu werkelijk het auteurschap opeisen als de invloeden op het besluit buiten je macht liggen? (…)

Dus als het auteurschap niet rechtmatig opgeëist kan worden dan zijn er andere krachten aan het werk dan je ego-bepaalde zelf die de besluiten, handelingen en emoties tot stand brengen. Jij gebruikt het woord `genade’ en dat beschrijft het gevoel van `het gebeurt als gevolg van krachten groter dan ikzelf en het resultaat is naar mijn zin.’ Wij gebruiken de term `genade’ in het algemeen niet wanneer deze krachten waar we geen beheersing over hebben als ongunstig worden beschouwd – wanneer we kanker hebben, wanneer een geliefde op tragische wijze wordt getroffen door een ongeluk – terwijl het toch wordt voortgebracht door dezelfde kracht die de goede dingen heeft veroorzaakt. We gebruiken de term genade als spiritueel synoniem voor geluk en `Gods wil’ om pech aan te duiden.
Nu hou ik toevallig van het woord `genade’; ik gebruik het vaak om gebeurtenissen in mijn leven te beschrijven die ik zie als zegenrijk. Het eigenaardige is dat ik veel van wat er gebeurd is, en wat ik nu als genade zie, destijds niet zo voelde. (…)

Telkens wanneer zich vragen opdringen als: `Is er iets wat ik kan doen, wat kan ik doen om dit beter te maken en hoe krijg ik wat ik wil?’ is mijn antwoord dat je moet doen wat juist lijkt in de wetenschap dat Bron is wat functioneert en wij, en al het andere, instrumenten van dat functioneren zijn. Het onderricht zegt dat als er een vraag rijst, je dan moet doen wat je denkt dat op dat moment het beste is. Je zegt: `Ik weet niet wat het beste is. Ik sta in tweestrijd. De ene dag lijkt dit goed, de volgende dat lijkt dat goed. Ik weet niet wat te doen.’ Doe wat jou het beste lijkt op het moment. We zullen wel zien wat er gebeurt.

Dat is het praktische aspect ervan. Maar het onderricht op grond waarvan we dit allemaal zeggen wijst aan dat wat waarlijk functioneert – altijd, altijd – Bewustzijn is.