Nieuwe jongen Othello opnieuw verteld

Geschreven bij Nieuwe jongen

Fan van Tracy Chevalier. Weer een mooi boek.

Na het lezen van Nieuwe jongen, de laatste roman van Tracey Chavelier kan ik alleen maar concluderen dat de schrijfster de plank dit keer volledig mis slaat. Chevalier, die we kennen van haar historische romans als Het meisje met de parel en het nog mooiere De jonkvrouw en de eenhoorn maakt met haar laatste roman een onverwacht uitstapje. Geen geschiedenis, maar een hedendaagse vertelling zich afspelend op een dag van een basisschool in Washington DC in de jaren zeventig van de vorige eeuw.
Het boek is een hedendaagse bewerking van het stuk Othello van William Shakespeare. Ook hier dreigt een zwarte jongen slachtoffer te worden van pesterijen en jaloezie van zijn blanke opponent.
Even lijkt het of Chevalier de kinderwereld van haver tot gort weet te benoemen. Als de Ghanese ambassadeurs zoon Osei (Othello) ’s ochtends voor het eerst op zijn nieuwe school op het schoolplein afzijdig van de andere kinderen staat, wordt hij onmiddellijk door het meisje Dee (Desdemona) gespot als interessant en ‘anders’.
“Wil je met mij verkering?”
“Dat is goed.”
Zo eenvoudig gaat het in de kinderwereld. Relaties bloeien op een simpele manier op om, op een nog simpelere manier die zelfde dag, aan het einde van de middag verbroken te worden.
De pestkop van de school en heerser over het schoolplein Ian (Iago) heeft zich ten doel gesteld als een wig tussen de twee kinderen te drijven (Zijn motivatie blijft in het boek wat onderbelicht). Hiervoor gebruikt hij zij klasgenootjes, Casper (Cassio) en zijn vriendinnetje Blanca (Bianca). Het is het meisje Mimi (Emilia), die er als tussenpersoon voor zorgt dat de jaloezie bij Osei wordt aangewakkerd door een etui, die hij aan Dee had gegeven in het bezit van Blanca terecht laat komen. (Bij Shakespeare gaat het hier op een geborduurde zakdoek).
Ook Nieuwe jongen kent een Shakesperiaans dramatische afloop, hetzij iets anders als in het origineel, maar daardoor niet minder heftig.
Waarom Chevalier het haar vertrouwde pad van de historische roman (Laten we hopen tijdelijk) heeft verlaten is een raadsel. Een paar keer had ik tijdens het lezen het idee dat het schrijven van het boek een aangenomen opdracht is geweest, waar zij zich achteraf niet gelukkig mee voelde. Zij weet zich, behalve op het eerste voorbeeld na, niet staande te houden in de door haar geschapen wereld van de basisschool.
De grootste fout die Chevalier maakt is dat zij de kinderen van elf en twaalf jaar laat denken als volwassenenen en dat zorgt er weer voor dat de gedachtewereld haaks staat op die beleveniswereld van de kinderen. Ik kan echt niet geloven dat een jongetje van elf, zo een ingenieus plan bedenkt om een ‘verkering’ tussen klasgenootjes stuk te maken. Hierdoor worden de personages en ook het verhaal (van Shakespeare) ineens ongeloofwaardig en zelfs belachelijk. Als lezer wordt je geen moment het boek ingezogen en blijf je, net als Osei aan het begin op het schoolplein aan de kant staan. Het schijnt dat Chevalier met het schrijven van Nieuwe jongen wilde laten zien dat Shakespeare tijdloos is. Een overbodige queeste, want dat Shakespeare tijdloos is, dat wisten we natuurlijk al lang.