Onder de huid

Ken je het gevoel dat wanneer je aan het lezen bent en je al voelt aankomen wat er gaat gebeuren? Dat zal je met dit boek zeker niet hebben! Er zit zo veel diepgang in het verhaal en bestaat uit meerdere, te ontdekken lagen. Normaal verslind ik boeken maar bij dit boek nam ik ieder woord, zorgvuldig in me op. Spannend tot de laatste bladzijde, wat een bijzonder en origineel einde. Dit is absoluut mijn favoriete boek.

Geschreven bij Onder de huid

Dit verhaal is heel knap gevonden en absoluut origineel, dat wil ik vooropstellen, maar het uitgangspunt doet mij sterk denken aan de Netflix-hit Black Mirror: in de niet zo verre toekomst wordt een mogelijkheid gecreëerd die op het eerste gezicht aantrekkelijk lijkt, maar die, naarmate je er meer over ontdekt, nogal duistere, griezelige kanten heeft en waarvan je je gaandeweg het verhaal steeds meer gaat realiseren dat het maar beter is dat dit nooit wordt uitgevonden.
In dit geval gaat het om de mogelijkheid om, door middel van een speciale pil en een persoon die zich daarvoor ter beschikking stelt, een zogenaamde "body", korte tijd contact te leggen met een overleden persoon. Er zitten nogal wat haken, ogen en risico's aan deze constructie, in het verleden is er nog wel eens iets misgegaan, en de body's moeten zich daarom aan strikte regels houden.
Edie is een zeer ervaren body, zij doet dit werk al vijf jaar, langer dan welke andere body dan ook (want de meeste body's houden het niet erg lang vol) en ze heeft nooit een regel overtreden, tot ze kennismaakt met Patrick, een man die via haar contact wil maken met zijn overleden vrouw, meer voor hem gaat voelen en er gaandeweg achterkomt wat er echt is gebeurd.
Ik vond het mooi aan het boek hoe álles aan het einde samenkomt. Tijdens het lezen had ik nogal wat vragen. Wat is er gebeurd met de vrouw van Patrick, maar ook: wat is Edies achtergrond, hoe is ze daar verzeild geraakt, waarom zit ze zichzelf zo in de weg? Hoe kan het dat ze dat werk al zo lang volhoudt en het zelfs prettig vindt om te doen? En dan is er ook nog de verhaallijn over het lichaam van het meisje dat is gevonden, een verhaallijn die in eerste instantie tamelijk op zichzelf lijkt te staan maar die toch op een heel knappe manier verweven is met de rest. Er blijven geen onafgewerkte eindjes over, alles valt op zijn plek, en toch blijf je over het verhaal nadenken. De mooie schrijfstijl maakt het helemaal af.

Absoluut geen doorsnee thriller dus, maar een goed doordacht, uitstekend uitgewerkt verhaal.

Dit is, zoals de Engelsen zo mooi zeggen, een 'what if' verhaal. Stel dat er een drug bestond waardoor mensen contact kunnen leggen met hun dierbaren, na hun overlijden. Maar de catch is: die drug neem je niet zelf, die moet iemand voor jou nemen om zo een korte tijd de persoonlijkheid van jouw dierbare aan te nemen. Cynisch gezegd: het is zó voorstelbaar dat mensen daar geld voor over zouden hebben, mensen in de rouw, en dat er mensen zijn die hier geld aan willen verdienen, dat je dit gegeven heel makkelijk accepteert.
Als je deze opzet voor je ziet, dan volgt dit boek daar volkomen logisch uit. Er zijn klinieken ontstaan waar mensen werken ('body's') die de drug slikken voor hun cliënten. En het zijn uiteraard niet de body's zelf die hier geld aan verdienen, maar de mensen die de klinieken beheren.
Dit boek volgt het verhaal van Edie, zij werkt al vijf jaar als body in het Elysisch instituut. Er zijn drie verhaallijnen die dit boek tot een echte pageturner (cliché, maar zo waar in dit geval!) maken. De eerste is de vraag: waaróm wil Edie dit werk doen? Want iemand die de drug slikt, onderdrukt daarmee zijn/haar eigen persoonlijkheid. Wat is daar zo aantrekkelijk aan? De tweede is het feit dat ze verliefd wordt op een cliënt. Deze Patrick bezoekt haar omdat hij contact wil leggen met zijn overleden vrouw. Maar je hebt als lezer al snel door dat er iets niet helemaal klopt met het verhaal hoe zijn vrouw overleden is, en je hebt de neiging Edie beet te pakken en tegen haar te zeggen 'denk nou eens na!' als ze voor Patrick valt. De derde verhaallijn draait om de vondst van het lichaam van een jonge vrouw, bijna nog een meisje. Wie is (of was) zij, wie heeft haar vermoord, en waarom? Dat onderzoek voegt een extra laag spanning toe aan dit verhaal, en maakt dat je zo snel mogelijk door wil lezen om te weten hoe het afloopt.
En dat einde dan, mensenkinderen... Zó sterk, en tegelijk zo mooi! Dit is echt een van mijn favoriete boeken van de afgelopen tijd, en ik kan het van harte aanbevelen!

Het verhaal op zich boeide me wel, maar ik vond de woordkeuze erg vaag!
Bij veel zinnen dacht ik: wat zegt deze zin nou precies?
Soort van poëtische omschrijvingen, die niet voor mij zijn weggelegd.
Ik wil ontspannen als ik een boek lees, hier moest ik steeds nadenken over wat ik nou eigenlijk lees........ kortom: goed verhaal, maar zeer vaag boek!