Onze vrouw in Tripoli

De laatste jaren werden de Ross'en wat te makkelijk, maar dit was weer een ouderwetse. Vergelijkbaar met Beta en De strijders van de regenboog. Genoten van de suspense. Wel jammer dat meerdere personages aan het bedenken waren hoe het nu precies zat, waardoor de vaart er af en toe uit ging. En voor mij enorm leerzaam om te lezen over de familie Khadaffi en de (geheime) activiteiten van Mabel. Ik ben regelmatig achter Wikipedia gedoken om meer achtergronden te zoeken.
Enne, even reagerend op EetVegetarisch, dit heeft niets met de trieste situatie van Friso te maken. Tenminste niet anders dan dat hij met een avontuurlijke vrouw getrouwd is, die meer heeft uitgehaald dan wij allemaal weten.

Geschreven bij Onze vrouw in Tripoli

Niet zijn beste boek, maar toch geschreven zoals alleen Thomas Ross dat kan. Mooie verweving van fact en fictie. Aan u te beoordelen waar die grens ligt!

Het boek leest als een echte Tomas Ross thriller.
De werkelijkheid en de fictie lijken dicht bij elkaar te liggen en dat maakt dit boek anders.
Het zet je aan het denken over de gebeurtenissen destijds en is dus niet alleen een spannend boek

Geschreven bij Onze vrouw in Tripoli

Het eerste e-book voor de Sony e-reader. Gemakkelijk te bestellen (zoals altijd bij bol.com) , prachtig boek ( heb bijna alle boeken van Thomas Ross)

'Onze Vrouw in Tripoli' is, in meerdere opzichten een echte Tomas Ross. De mengeling tussen fictie en feiten is ook dit keer weer hecht. De mislukte reddingsoperatie van een Nederlandse ingenieur en een Zweedse vrouw vroeg, gezien de geheimzinnigheid, om een Tomas Ross-je.
Dit keer is Ross zijn doel voorbij geschoten. De plot van het boek is zo gecompliceerd dat alleen Tomas Ross die nog kan volgen. Per hoofdstuk wordt het verhaal ingewikkelder, maar echt spannend wordt het nooit. Misschien is het recept versleten, want Tomas Ross moet teveel kunstgrepen en ongeloofwaardige plotwendingen toepassen om er nog enigszins een verhaal van te maken. Honderd bladzijden minder hadden wellicht een spannender boek opgeleverd.
Het enige leuke in dit boek zijn de vileine roddels over voormalige bewindspersonen (o.A. van der Klaauw, van Mierlo en Hillen), waarvan je alleen maar kunt hopen dat er een kern vasn waarheid in zit. Zo niet, dan een extra reden om dit boek met rust te laten.

Dit was mijn eerste roman van Tomas Ross, maar deze kennismaking beviel voor geen meter. Saai, weinig boeiend en veel te veel personages. Ik heb het boek - na 150 pagina's van geforceerd doorzetten - dichtgeklapt en niet meer verder gelezen.
Wat mij vooral erg stoorde was het feit dat de schrijver negatief geobsedeerd lijkt te zijn door het koninklijk huis. De sneren aan het adres van Prins Bernhard en de seksuele handelingen die hij nog levende leden van het koninklijk huis laat beleven, zijn ver onder de maat. Met name HKH prinses Mabel moet het heel erg ontgelden. Dit vind ik echt niet kunnen, mede gezien de gezondheidstoestand van haar echtgenoot - die in het boek uiteraard ook meedoet met de door Ross verzonnen onsmakelijkheden. Een schrijver onwaardig!