Op Missie

Missies"Het was voldoende een missie aan te kondigen en het volk kwam te voet of te paard, soms over een afstand van 30,40 of 50 kilometer. De avondpreken werden beschouwd als 'grote raadgevingen'. De processies en het biechten behoorden tot het grote collectieve ritueel van verzoening, van zich opnieuw één voelen met God en zijn hele wereld van heiligen. Dat alles schiep een sfeer van geluk. Men ontmoette vrienden en familie. En het was de missionaris die al dat geluk tot stand bracht. Tijdens de missies was er geen verwarring en ruzie, zoals bij politieke bijeenkomsten. De missionaris kwam uit een andere wereld, een wereld waar ieder eigenlijk van droomde. Een wereld van geluk, van vrede, van zich op zijn gemak voelen." Seminaries"Het is allemaal niet voor niets geweest! Niemand hoeft zich gefrustreerd te voelen, want er is een groots werk verricht. Een voorbeeld: het seminarie van Limoeiro leidde in de zeventien jaar dat we daar werkten achttien toekomstige priesters op. Als er geen crisis geweest was en Limoeiro door had kunnen gaan in dit ritme, zouden we er vandaag zoveel andere priesters bij gehad hebben: achttien en nogmaals achttien, dat zijn er zesendertig, afgezien van de ouderen. Limoeiro zou dan nu vijftig priesters van eigen bodem hebben! En dan nog op te merken dat onder de vele oud leerlingen zich uitstekende beroepskrachten bevinden, goede christenen en uitstekende vaders van hun families!" ParochiesDe evangelisatie van de Lazaristen had twee kenmerken. Aan de ene kant de constante zorg om de zielen. Dat bracht als consequentie een enorme hoop werk met zich mee wat betrof de voorbereiding van de mensen op de sacramenten, opdat ze waardig zouden zijn de sacramenten te ontvangen. Aan de andere kant de zorg voor de vooruitgang van de mensen, opdat het leven van het volk waardiger en menselijker zou worden. " Het evangelie richt zich zowel tot de ziel als tot het lichaam."