Over wezenloze zielen

Geschreven bij Over wezenloze zielen

Dit boek zal sommigen van jullie misschien bekend voorkomen. Dat is niet zo gek, aangezien het eerder is uitgebracht onder een andere uitgeverij. Ik kende het boek en de auteur nog niet, dus dook er zonder verwachtingen in.

Wat meteen opvalt, is de bijzondere schrijfstijl van Merel, het voelt direct alsof je je in een sprookje in de middeleeuwen bevindt. Een brutaal meisje dat veel vloekt en drinkt. Het lijkt niet te passen bij het verhaal, maar het werkt wel degelijk! De graaf is ook een ijzersterk personage. Ik was diep onder de indruk van de manier waarop hij beschreven werd. Doordat er zoveel aandacht werd besteed aan elke gezichtsuitdrukking en iedere kleine handeling, zag ik alles heel duidelijk voor me.

Het verhaal begint vrij onschuldig, maar zodra Sieglinde in Nebelborg aankomt, verandert het langzaam in een heel duister sprookje. Niets is wat het lijkt en Merel weet exact de goede sfeer te creëren die ervoor zorgt dat het onbehaaglijke gevoel dat Sieglinde ervaart, tastbaar wordt. Het plot komt op het eerste gezicht niet heel origineel over: een meisje dat volgens een voorspelling uitverkoren is om de wereld te redden, maar moet daarvoor drie opdrachten uitvoeren. Toch weet Merel er een originele draai aan te geven door het op een unieke, eigen wijze te beschrijven en de nuchterheid en het gevloek van Sieglinde, zorgen ervoor dat zelfs de meest afschuwelijke scènes goed te lezen zijn. Wat dit verhaal ook zo origineel maakt, is het feit dat de vrouwelijke hoofdpersoon niet in katzwijm valt voor de aantrekkelijke schurk. Dit is absoluut geen gevalletje braaf meisje eindigt met de badboy die achteraf toch niet zo bad blijkt te zijn. De romanticus in mij bleef toch stiekem een kleine beetje hopen op een beetje romantiek, maar achteraf gezien was het dan waarschijnlijk niet zo´n sterk verhaal geworden. Sieglinde is niet op haar mondje gevallen en door de graaf, die meer dan eens seksuele toespelingen maakt, af te wimpelen, wordt de lezer vaak getrakteerd op heerlijke, vermakelijke scènes.

Het enige minpunt aan dit verhaal vond ik dat het veel te snel voorbij was. Er gebeurde voor mijn gevoel teveel voor het aantal pagina´s dat dit boek telt. Sieglinde vliegt door haar missie heen, waardoor het belang naar de achtergrond verdwijnt en het eind kwam zo abrupt dat ik er voor mijn gevoel nog helemaal niet klaar voor was om afscheid te nemen. Ik had nog veel langer willen genieten van de sfeervolle setting die Merel zo succesvol heeft neergezet!

Over wezenloze zielen is een sprookje, maar je moet dan niet aan Disney denken. Het past meer in de lijn van de originele verhalen.
Het boek begint met een proloog. Hierin wordt een eeuwenoude legende beschreven. Door de toon van het verhaal belande ik meteen in de wereld van de fairytale fantasy.
In de rest van het boek gaat het over Sieglinde. Zij woont met haar familie in het dorpje Flüstern in het Zwarte Woud. Er wordt geen jaartal in het boek genoemd, maar omdat het een paar keer over Keizer Karel (1500-1558) gaat, moet het verhaal zich in de zestiende eeuw afspelen.
Sieglinde is negentien en ongeschikt voor het huwelijk. Als ze een aanzoek krijgt van haar beste vriend Gerfried wijst ze die af, om hem zo te beschermen. Omdat ze niet de rest van haar leven bij haar ouders in kan wonen, moet ze als dienstmeid aan de slag in het nabijgelegen kasteel Nebelburg.
Het dorp Flüstern viel ooit onder toezicht van de graaf van Nebelburg, maar geen van de dorpelingen had de graaf ooit gezien. Wel werden er allemaal enge verhalen aan de kinderen verteld.
In Nebelburg maakt Sieglinde kennis met de bewoners van het kasteel. Twee heksen, waarvan de één best aardig is, een eenzame jongeman, Theodor geheten en natuurlijk graaf Oswald Schwarzfrost.
Langzamerhand ontdekt Sieglinde steeds meer duistere geheimen rondom graaf Schwarzfrost. Zo blijkt hij onsterfelijk te zijn en niet te verouderen. Om dat te blijven moet hij iedere maand een onschuldige ziel in de diepten van de Flüsternsee laten zinken. Dit is de legende uit de proloog.
Sieglinde wil wanhopig graag terug naar haar familie, maar de graaf houdt haar gevangen en zoekt zelfs (seksuele) toenadering tot haar.
Op een dag ontmoet Sieglinde de geest van de rivier Mondschein. Zij maakt ook onderdeel uit van de legende uit de proloog en vertelt Sieglinde dat er een voorspelling is. Sieglinde is degene die de graaf voorgoed kan stoppen. Maar dan moet ze wel drie opdrachten binnen een bepaalde tijd uitvoeren.
Hoewel dat van die voorspelling en de opdrachten niet erg origineel is, is het wel goed uitgewerkt en wordt het nergens voorspelbaar. In de opdrachten herkende ik onder meer dingen uit de Romeinse mythologie (de faun) en de Oudnoorse en Hoogduiste legendes door de naam Freyr.
Het verhaal begint relatief licht, maar wordt gaandeweg steeds duisterder. Op een gegeven moment wordt Sieglinde zelfs gedwongen om een bal van duivelsaanbidders bij te wonen waar figuren als vampieren en heksen te gast zijn. In die scene ontdekte ik overeenkomsten met vampierenverhalen, zoals “Dochter van de duisternis” van Virginia Andrews en “Twilight” van Stephenie Meyer.
Zodra Sieglinde in Nebelburg aankomt, ervaar je de hele tijd de strijd in haar. Aan de ene kant wil ze naar huis en denkt ze aan Gerfried, aan de andere kant wil ze de graaf stoppen en voelt ze medelijden met Theodor. Sieglinde is erg opstandig en haar grote mond en brengt haar geregeld in de problemen. Toch schuilt er onder dat masker een onzeker meisje dat vaak aan zichzelf twijfelt. Als lezer twijfelde ik met haar mee en vroeg ik me af of ze ooit van Nebelburg en de graaf bevrijd zou zijn. Heel lang lijkt het er ook op dat Sieglinde moet kiezen tussen het redden van de wereld en haar eigen geluk.
Het einde is totaal niet wat ik verwacht had en dat maakt het juist weer mooi.
Het boek eindigt met een epiloog, die in dezelfde stijl is geschreven als de proloog. Hierin wordt vanaf een afstand verteld hoe het is afgelopen met Sieglinde en de bewoners van Nebelburg.
Een nadeel aan het boek vond ik het vele grove taal gebruik van Sieglinde en haar vele gevloek.
Op de blauwe cover staan een kasteel, een donker bos en een wolf. Alle drie spelen ze een belangrijke rol in het verhaal. De kleur van de cover, blauw met zwart, past goed bij de sfeer in het boek, die duister is met toch nog wat lichtpuntjes.

Geschreven bij Over wezenloze zielen

Merel De Keyzer- Over wezenloze zielen

Sieglinde heeft geen veelbelovende toekomst in het verschiet. Ze zal nooit in het huwelijk treden. Ze mag werken in het kasteel van een graaf, waar de vreemdste verhalen over rond gaan. Ze heeft er helemaal geen zin in, maar besluit om de baan toch aan te nemen. Eenmaal daar, neemt haar leven een andere wending.

Het kasteel en de bewoners, geven je meteen een akelig gevoel. Het schreeuwt gewoon: maak dat je weg komt, nu meteen!

Het speelt zich af in het Zwarte Woud, als je er zelf geweest bent, dan snap je de hele sfeer wel. Ik kreeg echt dat gevoel van het dichte Woud, het gevoel dat er weinig mensen in de buurt waren en dat de bomen oneindig zijn. De bergen, die kwamen niet erg over tijdens het verhaal, alleen dat het kasteel op een berg staat. Het dichte woud gevoel, neemt het over. Ik kan me niet herinneren, dat het personage bergop of bergafwaarts heeft gelopen. Het beklemmende gevoel van het woud en het kasteel overheersen. Dit zorgt wel voor een sfeer waar ik van hou.

Ik had eigenlijk meteen door hoe de vork in de steel zat en dat het een heel duister sprookje was. (een horror vs fantasy sprookje).

De schrijfstijl was helemaal mijn ding niet. De taal doet nogal ouderwets en deftig aan, wat op zich wel bij de sfeer in het verhaal past, maar gewoon niet fijn leest. Ook staan er in deze oude versie die ik las, veel dubbele woorden. De auteur gebruikt het woord Haar, echt enorm vaak, soms tot 3x in 1 zin. Het viel gewoon op.
Het ging mij wel irriteren. Er is iets met de schrijfstijl, waardoor ik geen band kreeg met de personages, het schiep juist steeds meer afstand.

Sieglinde is best grof gebekt, daar hou ik wel van, ze is ook best een volhouder.

Het verhaal is niet echt spannend, komt heel langzaam op gang, tot over de helft gebeurt er niet zo heel veel, daarna komt er magie om de hoek kijken en gaat het steeds meer een duister sprookje worden. Het heeft iets weg van Assepoester, maar zij werkt niet voor haar stiefmoeder, maar voor een Beest.

Het is een voorspelbaar verhaal. Alles wat het hoofdpersonage doet, lukt. De opdrachten die ze moet vervullen, gaan haar vrij makkelijk af. En dan is er 1 opdracht, dat ze iets moet opduiken uit een meer. En ze heeft iets nodig, zodat ze onderwater kan ademhalen. Dat is echt vergelijkbaar met Potter. Er zit ook een stuk in dat gaat over een bal, waar ze gaan dansen. Dat bal doet me denken aan een van mijn meest favoriete verhalen ooit.

Het verhaal begint steeds duisterder te worden, maar eindig best abrupt. De laatste scene, ging te snel voorbij, maar had nog wel een verrassing in petto.

De graaf geeft me een Beest gevoel, maar Sieglinde is zeker geen Belle.

Het is duidelijk mijn boek niet. Ik zit op een cijfer 5 tot 5,5 ongeveer . En dat zit tussen de 2,5 en 3 sterren in. Het is voor mij niet voldoende, het verhaal had veel meer kunnen worden. Jammer, maar helaas.

Dit boek is geschreven, door een jong meisje. Ik vind het heel knap, dat je dat durft en doet op zo’n leeftijd.

Geschreven bij Over wezenloze zielen

Sieglinde wordt door de dorpsoudste en haar ouders naar het nabijgelegen kasteel gestuurd om voor de graaf te gaan werken nu deze is teruggekeerd van zijn mysterieuze reis.
Sieglinde gaat aan het werk en ontmoet uiteindelijk de mysterieuze graaf en de andere bewoners van het kasteel, ieder met hun eigen verhaal. Daar blijkt dat zij niet zomaar gekozen is en moet ze keuzes maken die bepalend zullen zijn voor haar en iedereen om haar heen…..
Hij was voor haar zo lang de man geweest die harten van meisjes opat als avondmaal, die kinderen naar zijn kelder lokte of verliefde koppeltjes liet verdrinken. Enkel en alleen voor zijn plezier……””
Sieglinde is een vrouw die wist wat ze wilde maar dat helaas niet kon volbrengen, ze is niet iemand die je in een sprookjesverhaal als deze verwacht aan te treffen. Ze vloekt, wat ik persoonlijk niet zo kan waarderen, ze is boos, geïrriteerd maar eigenlijk heel verdrietig omdat ze weggestuurd is en nu haar eigen dromen niet waar kan maken. Ze past niet helemaal in de sfeer van het boek maar juist daarom is ze heel bijzonder en geeft ze het verhaal op enkele bepalende momenten een andere wending dan je verwacht. Ze is geen Belle, geen Rapuzel of Doornroosje die wachten op hun prins maar trekt haar eigen plan.
Merel de Keijzer heeft haar de meeste diepgang gegeven van alle personages in dit boek. De schrijfstijl is sprookjesachtig met een moderne, nuchtere insteek en is heel prettig om te lezen. De spanning tussen de hoofdpersonen is enorm en verrassend.
In het verhaal komen geschiedenis en magie bijeen en ze nemen je mee naar de donkere bossen van het Zwarte Woud. Een omgeving die erg tot je verbeelding spreekt. Het donkere kasteel en haar bewoners maakt het verhaal compleet.
Het is genieten als je van het lezen van sprookjes, mysterie en Magie houdt. Romantisch en spannend, een mooi compleet verhaal

Geschreven bij Over wezenloze zielen

Een duister sprookje. De rest van het boek gaat over het meisje Sieglinde, ze is een meisje van 19 met haren als koren en ogen zo groen als lenteblaadjes en woont in het dorpje Flustern. Ongeschikt voor het huwelijk begint ze als dienstmeid in het nabijgelegen kasteel Nebelburg bij de duistere vervloekte graaf van Schwarzfrost waarover de meest verschrikkelijke verhalen de ronde doen. Zij is de uitverkorene om de vloek van de graaf te beëindigen. Gelukkig is ze totaal niet bang aangelegd en behoorlijk brutaal en komt ze tijdens haar zoektocht in het zwarte woud die steeds duisterder wordt de meest bijzonderste personages tegen zoals geest, heksen, nimf, faun en nog veel meer.

Het begint met proloog met een beschrijving van een legende.

De cover is prachtig, zorgt er echt voor dat je nieuwsgierig wordt naar de magische uitstraling en de wolf die je erin verwerkt ziet staan. In het begin vond ik de schrijfstijl beetje ouderwets ( woorden die gebruikt worden zoals eender, apprecieerde , misnoegd , ontsteld, ettelijke, hachelijk, existentiële ). Toen ik de proloog las dacht ik wel even hoop dat dit niet de stijl van het boek is. Maar de proloog is echt een een vertelling van een stukje sage. Het begin van een duister sprookje. Het enige wat ik minder vond in het begin is dat er erg veel en uitgebreid beschreven werd, waardoor de zinnen erg lang waren, had ook daardoor iets moeite om door te lezen. Maar later werd dat gelukkig iets minder en in de loop van het boek begin je steeds meer connectie te krijgen met de hoofdpersoon. Af en toe wel wat scènes best wat luguber beschreven, maar uiteindelijk krijg je het gevoel dat je wil lezen hoe het verder gaat en ook de magie en de originaliteit van het verhaal neemt je mee en voordat je het weet is het uit. Ik vind ook de namen van de personages en namen van de rivier en het plaatsje erg origineel en leuk bedacht. De opmaak is ook mooi gedaan, elk hoofdstuk springt de eerste letter er vergroot uit. Heerlijk dat de hoofdpersonage lekker van zich afbijt, echt een verademing om te lezen.

Geschreven bij Over wezenloze zielen

Over wezenloze zielen is een super leuk, intrigerend en mysterieus verhaal. Een minpunt aan het verhaal is vooral dat eigenlijk alles lukt en er dus eigenlijk weinig niet lukt. Daarnaast had ik ook vrij snel door hoe het verhaal precies in elkaar zat. Bovendien bevat Over wezenloze zielen weinig onvoorspelbaarheden en weinig plottwists. Desondanks heb ik wel erg genoten van Over wezenloze zielen en de wolf is toch echt mijn favoriete karakter! --> Vanaf 8 december is de hele recensie te lezen op mijn blog: www.elinebooks.com

Zeker een aanrader voor young adult lezers. Dit duister sprookje is vlot leesbaar en spannend om te lezen!

Ik lees normaal niet echt in het Nederlands, maar bij dit boek dacht ik van "hei waarom ook weer niet". Ik begon het te lezen en ik heb het in één keer uitgelezen! Zeker een aanrader.
Ik had ook online een paar recensie gelezen en zag dat er commentaar was op het gebrek aan world building, maar ik vind juist dat dit zeer goed past bij dit type boek.
Ik hoop dat jullie er evenveel leesplezier eraan hebben als ik!

Geschreven bij Over wezenloze zielen

Sieglinde groeit op in Flüstern, nabij de Flüsternsee. In het dorp is ze eigenlijk nogal een buitenbeentje. Ze is anders dan wat men gewend is van een jongedame. Omdat Sieglinde nooit een geschikte huwelijkskandidaat zal zijn, woont ze nog bij haar ouders.

Als er voor het nabij gelegen, oude en vervallen kasteel een dienstmeisje wordt gezocht, zien haar ouders dat als een goede kans voor Sieglinde en wordt ze daar naartoe gestuurd. Over het kasteel en zijn bewoners doen echter de vreemdste, en best wel enge, verhalen de ronde. Sieglinde kijkt dan ook niet echt uit naar haar nieuwe baan.

“De riviergeest richtte zich eindelijk tot haar, haar grijze ogen gevuld met medeleven en een vage angst.
‘Een meisje met haar als graan
en ogen als lentebladeren
begeleid door rivier en maan
zal duisternis bekoren ….. “-Merel de Keyzer

Maar wat er werkelijk gaande is in het kasteel, gaat ieders voorstellingsvermogen te boven. Waar is Sieglinde in hemelsnaam terechtgekomen?

In november 2020 heeft Dutch Venture Publishing het bijzondere boek met de mooie cover, Over wezenloze zielen van Merel de Keyzer, opnieuw uitgebracht.

Over wezenloze zielen leest een beetje als een ouderwets sprookje en begint dan ook met de overbekende woorden: Er was eens. Al snel zul je erachter komen dat het hier niet om een lieflijk sprookje gaat, maar om een sprookje met een best wel donkere inhoud. Het bevat een aantal duistere personages en ook het hoofdpersonage is geen equivalent van een lieftallige prinses.

Toch blijft de sprookjesachtige sfeer wel aanwezig, wat denk ik voor een deel te maken heeft met de manier waarop het boek geschreven is. Hierdoor zal het misschien niet ieders smaak zijn. Zelf heb ik de leesbeleving een beetje wisselend ervaren. Als er iets spannends gebeurde, zat ik er helemaal in, maar in de, soms wat lange, beschrijvende tussenstukken had ik daar wat meer moeite mee.

De cover van dit boek is erg mooi en sluit goed aan bij het verhaal. Hoe meer je ernaar kijkt, hoe meer je er op zult zien en ik denk zelfs dat niet iedereen de cover op dezelfde manier zal interpreteren. Dit, en het feit dat Merel de Keyzer geen doorsnee sprookje vertelt, vind ik de sterkste punten van dit boek.

Over wezenloze zielen is een young adult verhaal voor fantasy liefhebbers en voor lezers die van sprookjes houden die wat donkerder van inhoud zijn. Van mij krijgt het 3.5 sterren.

Geschreven bij Over Wezenloze Zielen

Het nieuwe genre bij Uitgeverij WillowTreez, een fairytalefantasy, is nog volop in opkomst. Helemaal bijzonder is het dat een jonge schrijfster – ze is zeventien als haar boek Over wezenloze zielen in dit genre (medio september) uitkomt – dit als een van de eersten op papier heeft gezet. Lezers zullen dan ook verrast worden en bewondering hebben voor de beeldende schrijfstijl van De Keyzer. Hierdoor zal de verhaallijn de lezer blijven fascineren. Het einde is niet het gebruikelijke “en ze leefden nog lang en gelukkig”, maar zal je de nodige stof tot nadenken geven. Een verfrissend nieuw genre, welke uitermate knap ten uitvoer is gebracht. Chapeau.